Παραδοξότητες και θεατρινισμοί… 

Νιώθουμε ως Έλληνες περήφανοι, γιατί ο ελληνικός πολιτισμός δώρισε στον κόσμο από την αρχαιότητα τη δημοκρατία και το θέατρο.

Και οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι οι φορείς αυτών των δράσεων οφείλουν μαζί με το έργο τους να γίνονται και παιδαγωγοί των πολιτών, αφού γι’ αυτούς δημοκρατία και θέατρο χωρίς το παιδαγωγικό ήθος δεν έχουν καμιά χρησιμότητα.

Εμείς, οι κληρονόμοι αυτού του πολιτισμού, σήμερα δείχνουμε ότι δεν μπορούμε ή μάλλον δεν μας βολεύει να διαχειριζόμαστε αυτόν τον μεγάλο πολιτισμό, όπως οι συνθήκες μιας οργανωμένης πολιτείας απαιτούν στους σύγχρονους καιρούς. Γιατί αυτή την περίοδο παρακολουθούμε και βιώνουμε παραδοξότητες που δεν έχουν καμιά σχέση με την ουσία της δημοκρατίας και με την προσφορά του θεάτρου σε παγκόσμια κλίμακα.
Καταρχήν το δημοκρατικό μας πολίτευμα δείχνει να μη μπορεί να υπηρετεί τη βασικότερη αξία ως δικαίωμα του πολίτη, το οποίο είναι ο σεβασμός στη ζωή του καθενός ανθρώπου. Σ’ αυτό το θέμα τίθενται εξαιτίας της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα προβληματισμοί που δείχνουν ότι οι πολιτικοί μας αντιπρόσωποι διχάζονται και ερμηνεύουν τα δικαιώματα όχι όπως ορίζει η δημοκρατία, αλλά όπως εξυπηρετείται στιγμιαία η κομματική σκοπιμότητα. Τούτο καλοπροαίρετα μπορεί ο κάθε πολίτης να το διαπιστώσει στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ για τον Κουφοντίνα.
Δείχνει ο κ. Τσίπρας ότι αξία έχει μόνο η ζωή αυτού του ανθρώπου, ενώ ως τώρα έχει μείνει παντελώς αδιάφορος για όλους τους νεκρούς από κάθε τρομοκρατική βία. Επίσης δεν μας πείθει για το πώς πρέπει να αμύνεται η δημοκρατία κάθε φορά που κάποιοι επιχειρούν με τη βία να την ανατρέψουν. Άρα σε κόμματα της Αντιπολίτευσης φαίνεται πως η σκοπιμότητα βρίσκεται πάνω από την προστασία και τη σταθερότητα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Άλλη μια παραδοξότητα γεμάτη με πλούσιο θεατρινισμό είναι η υπόθεση με τον Λιγνάδη και με άλλους ανθρώπους της θεατρικής τέχνης. Ας θυμίσουμε ότι οι πρόγονοί μας συνέλαβαν την ιδέα της σκηνής και έφτασαν το θέατρο σε τέχνη που διαχρονικά και παγκόσμια προσφέρει στον κόσμο μορφές ανώτερου πολιτισμού. Είχαν δε πετύχει μέσα στο θέατρο να καλλιεργείται το ήθος του πολίτη σε όλα τα ανθρωπιστικά επίπεδα με στόχο να οδηγείται και ο πολίτης και η πόλη στην «των τοιούτων παθημάτων κάθαρση».
Και μάλιστα, επειδή έβλεπαν την παιδαγωγική αξία της σκηνής, πλήρωναν ακόμη και το εισιτήριο στους φτωχούς (θεωρικά) ώστε να μπορούν όλοι οι πολίτες να συμμετέχουν στα μηνύματα της τραγωδίας και κωμωδίας. Έτσι ως τα σήμερα για τόσους αιώνες έχουν μείνει στην Ελλάδα τα αρχαία θέατρα για να τα θαυμάζουν οι σύγχρονοι λαοί.
Εμείς, οι κληρονόμοι, σήμερα αντί να προβάλλουμε αυτόν τον θαυμαστό πολιτισμό ασχολούμαστε με τις χυδαιότητες και τα ηθικά εγκλήματα πολλών από αυτούς που οφείλουν να παράγουν και να διδάσκουν ήθος. Πρόκειται για μια κατάσταση θλιβερή, επικίνδυνη και προβληματική για τη χώρα μας και την ιστορία μας. Αυτοί οι καλλιτέχνες δεν είναι μόνο ακατάλληλοι γι’ αυτή την τέχνη, αλλά και απειλητικοί για τη νεολαία μας και για τον πολιτισμό μας.
Περιμέναμε όλα τα κόμματα να προβληματιστούν για τη μεγάλη ντροπή του πολιτισμού μας και να επιχειρήσουν να διεισδύσουν στα βαθύτερα αίτια ώστε να έρθει γρήγορα η κάθαρση στον καλλιτεχνικό, και όχι μόνο, χώρο. Δυστυχώς και εδώ κυριάρχησε ο παραλογισμός και ο θεατρινισμός. Η Αντιπολίτευση νοιάστηκε μόνο πώς θα εκτεθεί το κυβερνητικό κόμμα. Βεβαίως υπάρχει αντικειμενική πολιτική ευθύνη της Κυβέρνησης, γιατί όφειλε να εξετάσει πληρέστερα την ταυτότητα του Λιγνάδη και να μην εκθέσει σε κίνδυνο και το θεσμό του Εθνικού Θεάτρου και κάποιους νέους ευάλωτους σε υποσχέσεις.
Αλλά δεν μπορεί να μείνουμε μόνο στην ηθικολογία. Τα κόμματα οφείλουν να προστατέψουν την εργασία όλων από κάθε επιθυμία αλαζονείας που γεννάει η εξουσία σε όλους τους χώρους. Η δημοκρατία έχει ανάγκη από ριζοσπαστικούς θεσμούς για να μπορεί να νιώθει ο νέος, ο εργαζόμενος και γενικά ο πολίτης ασφαλής και να χαίρεται όλα τα δικαιώματά του με αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Και οι πολιτικοί μας έχουν τη δυνατότητα να ικανοποιούν τις κομματικές τους επιδιώξεις σε σημαντικά ζητήματα που ταλαιπωρούν τον σύγχρονο πολίτη, όπως είναι σήμερα η πανδημία, η ανεργία και η φτώχεια.