Για τους υγειονομικούς που αρνούνται να εμβολιαστούν…

Ευτυχώς σήμερα, η ιατρική επιστήμη εφαρμόζει ενδελεχείς ελέγχους σε όλα τα νέα φάρμακα πριν αυτά καταλήξουν στα ράφια των φαρμακείων. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις όμως, όπως είναι η περίπτωση της COVID-19, δεν υπάρχει ο χρόνος που προ-απαιτείται για να δοκιμαστεί το νέο φάρμακο, εν προκειμένω το εμβόλιο. Υπό αυτές τις συνθήκες το νέο φάρμακο-εμβόλιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πειραματικό. Είναι όμως αυτός ο λόγος αρκετός ώστε οι υγειονομικοί, που φέρουν ευθύνη πρωτίστως

απέναντι στους ασθενείς που περιθάλπουν, να αρνηθούν να εμβολιαστούν; Αντί για απάντηση παραθέτω τρεις μικρές ιατρικές ιστορίες.
• Το 1929 στο υπόγειο του νοσοκομείου Eberswaled στην Γερμανία, ο ειδικευόμενος ιατρός Werner Forssmann τοποθέτησε στην φλέβα του μπράτσου του έναν καθετήρα που προώθησε μέχρι την καρδιά του. Χρησιμοποίησε για βοηθό του έναν καθρέπτη αφού την νοσηλεύτρια από την οποία αρχικά είχε ζητήσει βοήθεια, αναγκάστηκε τελικά να την δέσει στο χειρουργικό τραπέζι για να μην τον εμποδίσει στην εκτέλεση του αυτο-πειραματισμού του. Μετά έβγαλε στον εαυτό του μια ακτινογραφία για να βεβαιωθεί ότι ο καθετήρας βρισκόταν πράγματι μέσα στην καρδιά του. Έτσι ανακαλύφθηκε ο καθετηριασμός της καρδιάς - μια ιατρική πράξη ρουτίνας σήμερα, που σώζει εκατομμύρια ζωές. Αντί για αναγνώριση, ο Forssmann εισέπραξε την περιφρόνηση. Εγκατέλειψε την καρδιολογία και έγινε ουρολόγος. Πολύ αργότερα όμως του αποδόθηκε το βραβείο Νόμπελ.
• Το 1952, κατά την διάρκεια των ερευνών του στην Ιατρική Σχολή του Pittsburgh, ο Jonas Salk ανακάλυψε το εμβόλιο ενάντια στην πολιομυελίτιδα. Ο Salk δεν δίστασε να το δοκιμάσει πρώτα στον εαυτό του και σε όλη την οικογένεια του. Ο αυτό-πειραματισμός του ανταπέδωσε. Όλοι τους ανέπτυξαν αντισώματα εναντίων της πολιομυελίτιδας. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Salk δεν πατεντάρησε το εμβόλιο και ποτέ δεν είχε οικονομικό όφελος από την ανακάλυψή του. Όταν ερωτήθηκε ποιος έχει την πατέντα του εμβολίου, ο Salk απάντησε: «Δεν υπάρχει πατέντα. Μπορεί να μπει πατέντα στον ήλιο;». Χάρις στον Salk, η πολιομυελίτιδα εξαφανίστηκε από το δυτικό ημισφαίριο.
• Ένα πρωινό του 1984, ο Αυστραλός Barry Marshall, κατάπινε στο εργαστήριό του ένα δοκιμαστικό σωλήνα γεμάτο με μικρόβια Helicobacter pylori. Σκοπός του ήταν να αποδείξει ότι το μικρόβιο αυτό - και όχι το άγχος όπως θεωρούσε μέχρι τότε όλος ο ιατρικός κόσμος - είναι η πραγματική αίτια του έλκους στομάχου. Το 2005 ο Masrhall πήρε το βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψή του μικροβίου H. Pylori και του ρόλου του στην δημιουργία του έλκους στομάχου. Σήμερα από αυτόν τον αυτό-πειραματισμό του επωφελούνται κάθε χρόνο πάνω από έξι εκατομμύρια άνθρωποι που εκδηλώνουν έλκος και το οποίο όμως πλέον χάρις στον Marshall, θεραπεύεται με αντιβιοτικά εναντίον του H. Pylori και όχι με εγχείρηση όπως γινόταν παλαιότερα.
Τουλάχιστον πέντε βραβεία Νόμπελ έχουν δοθεί σε ερευνητές που δεν δίστασαν να πειραματιστούν στους εαυτούς τους πριν δοκιμάσουν την ανακάλυψή τους στους ασθενείς τους - τις περισσότερες φορές χωρίς καν να υπάρχουν τόσα πολλά θετικά δεδομένα όσα υπάρχουν για τα νέα εμβόλια του κορωνοϊού. Σήμερα, την ώρα της COVID-19, επιστήμονες από όλον τον κόσμο δοκιμάζουν νέα εμβόλια κατά του κορωνοϊού πρώτα στους εαυτούς τους όπως στις ΗΠΑ ο Preston Estep της Radvac ή ο γενετιστής George Church του πανεπιστημίου του Harvard, όπως στην Κίνα, ο Huang Jinhai, ανοσολόγος του πανεπιστημίου Tianjin ο οποίος πήρε τέσσερεις δόσεις από το εμβόλιο που έφτιαξε πριν ακόμα το δοκιμάσει σε ζώα, ή ο Gao Fu, διευθυντής του Κινεζικού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών, ο οποίος εμβολιάστηκε με πειραματικό εμβόλιο ελπίζοντας «ότι θα είναι αποτελεσματικό». Παρόμοια ο Alexander Gintsburg, διευθυντής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Gamaleya στην Μόσχα, βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα, όταν δήλωσε ότι δοκίμασε το εμβόλιο για τον κορωνοϊό πριν αυτό ενταχθεί σε κλινικές δοκιμές.
***
Ο αυτό-πειραματισμός έχει πολύ μεγάλη ιστορία στην ιατρική - όσο και η αυταπάρνηση.