Η καρέκλα…
Ίσως τώρα που αναρριχήθηκε στην καρέκλα, της εξουσίας να αποκαλυφθεί πόσο απέχει απ’ το να γίνει ηγεσία. (Διευκρινίζω, έτσι όπως την διατύπωσε ένας παλιός μου φίλος: «Ηγεσία, σημαίνει βαθύτατη μέριμνα διαδοχής πραγμάτων, που συνεγείρει συνειδήσεις δίνοντας προοπτική και οράματα.
Εξουσία, σημαίνει, στασιμότητα, αυθαιρεσία και επιβολή του είδους, εγώ διατάζω κι εσύ εκτελείς». Δηλαδή: έχεις εξουσία; κάνεις ότι σου υπαγορεύει το ανάστημά σου, βλέποντας τον ίσκιο σου κατά το ηλιοβασίλεμα).
Ο εθισμός στο να διατάζεις τους υφισταμένους σου ή στο να μιλάς περίτεχνα σε ασχέτους ή ακόμη και σε καλοπροαίρετους συμπολίτες μας των Διοικητικών Συμβουλίων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι., λέγοντας τα θέσφατα ως εξπέρ περί τα θεατρικά, δεν σε απαλλάσσει από την εγωιστική αυτάρκεια της εξουσίας. Αρκετοί συμπολίτες μας, που διατέλεσαν μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι., στα οποία ήταν εγκάθετος, σχεδόν από την ίδρυσή του, πρέπει να θυμούνται ποιους και πώς έπρεπε να προσλάβουν ως καλλιτεχνικούς διευθυντές και ποιος και γιατί έπρεπε να αποκλεισθεί (κάποιος ως ανίκανος και μωροφιλόδοξος που τον ενδιέφερε μόνον η καρέκλα). Και αν τολμούσαν να προσλάβουν αυτόν το μωροφιλόδοξο, τους απειλούσε με την τιμωρία του να μην τους ξαναμιλήσει.
Επίσης, θα έπρεπε να θυμούνται ποιος ηθοποιός υπήρξε ο μακροβιότερος Καλλιτεχνικός Διευθυντής, όντας συναγωνιστής του στο ίδιο κόμμα και πόσο χρέος άφησε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. με τη λήξη της θητείας του. Πόσα έργα, σκηνοθέτησε, ποια και πόσα θέατρα οργάνωσε. Πόσους νέους προετοίμασε ν’ ακολουθήσουν θεατρικές σπουδές.
Οι επιλογές που επέβαλε ως εξπέρ περί τα θεατρικά ήταν επιλογές των μετρίων και των ανεπαρκών, για να παραμείνει το ΔΗ.ΠΕΘΕ.Ι. ως ένα από τα πιο υποβαθμισμένα θέατρα της χώρας, κυριαρχημένο από ένα πνεύμα λαϊκισμού, που εξωραϊζόταν από μία τοπική εφημερίδα και λιβανιζόταν οι επιλογές, που επέβαλλε ο εξπέρ. Και τώρα που κατέκτησε την καρέκλα –ενώ άλλους κατηγορούσε– κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, επαίρεται που ενεργεί, φανερά πλέον και όχι κρυπτόμενος, κάτω απ’ τα Διοικητικά Συμβούλια, όπως έκανε, κατά το παρελθόν. Τώρα, που από απλός χωροφύλαξ της αφανούς Πολιτιστικής Αστυνομίας ανέλαβε τη Διοίκηση και του Δήμου, ελπίζω πως οι συμπολίτες μας θα καταλάβουν πως αστυνομευόταν το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι. και πως οι επιλογές των μετρίων και των ανεπαρκών θα το στέλνουν από γκρεμό σε γκρεμό, ώσπου δεν έχει άλλο, πως ο λαϊκισμός και ο μαϊμουδισμός και το δήθεν, θα εξαπλώνεται σαν χολέρα, που θα αμαυρώνει κάθε γνήσια, λαϊκή έκφραση. Και σαν να μην φτάνει η πρόσληψη κάποιων που δεν έχουν περάσει μέσα από τη βάσανο των συστηματικών σπουδών του θεάτρου, ταυτόχρονα, εναγκαλίζεται και χρηματοδοτεί, κάποια ερασιτεχνικά σχήματα, διατεινόμενος προφανώς ότι στηρίζει, το εντόπιο θεατρικοπολιτιστικό αλαλούμ, ενώ μένουν εκτός άξια και ικανά στελέχη.
Οι επιλογές δηλαδή του εξπέρ περί τα θεατρικά ήταν πάντα επιλογές προς την κατεύθυνση του λάθους, για να μην πω ότι ήσαν επιλογές της εμπάθειας κατά κάθε άξιου και ικανού στελέχους να προσφέρει, κατά κάθε σοβαρού καλλιτέχνη που δεν προσφερόταν στις δημοσιοσχετίστικες επιδιώξεις του. Τώρα λοιπόν, που δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από τις αποφάσεις κάποιου Διοικητικού Συμβουλίου και είναι αναγκασμένος να ενεργεί όπως απαιτείται να ενεργεί κάθε Δημοτικό Συμβούλιο, ενδέχεται να προστατευτεί ο Δήμος από τις λάθος επιλογές του και τις παλινωδίες επί ζητημάτων που απαιτούν γνώση και κυρίως εξέταση πολλών παραμέτρων.
Έτσι λοιπόν, χωρίς να γνωρίζουμε αν το αίτημά του προς τον πρωθυπουργό αποτελεί απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για να παραχωρηθεί το παλιό Πανεπιστήμιο στον Δήμο ώστε να στεγάσει το Δημαρχείο και όλες τις υπηρεσίες του, ή αποτελεί προσωπική του άποψη, μένουμε άφωνοι, γιατί μέχρι χθες ήταν ένθερμος υποστηρικτής της πρότασης των φοιτητών που φοίτησαν, τους πρώτους χρόνους λειτουργίας του Πανεπιστημίου, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Κολοκυθά.
Βέβαια, μπορεί και έχει κάθε δικαίωμα κανείς να έχει μια διαφορετική γνώμη, αρκεί πάνω απ’ όλα, να έχει και γνώση. Εννοείται, πως η ιδέα της συγκέντρωσης όλων των υπηρεσιών και των επιχειρήσεων του Δήμου σε ενιαίο κτηριακό συγκρότημα είναι μια ιδέα που αποδέχεται ασμένως η πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Όμως, μια τέτοια πρόταση αποκλείει την άλλη, την ύψιστης σημασίας -πολιτιστικής σημασίας- ιδέα, που στοχεύει στη σύνδεση της πόλης, με την παράδοσή της ως πόλης των γραμμάτων και των τεχνών. Αποκλείει, δηλαδή, την ανάπλαση του παλαιού Πανεπιστημίου σε χώρο πολιτισμού και παιδείας. Αποκλείει και αγνοεί τον αγώνα και τις αγωνίες όλων εκείνων που πάσχισαν να ιδρυθεί Πανεπιστήμιο –το πρώτο σε πόλη της περιφέρειας- που ήταν η δικαίωση όλων των δωρητών και ευεργετών, που από τους σκοτεινούς χρόνους της Τουρκοκρατίας, διέθεταν τις περιουσίες τους για τη μόρφωση του γένους.
Να μην αποκτήσει ποτέ αυτή η πόλη αντάξιες της πνευματικής - πολιτιστικής της παράδοσης υποδομές, για να στεγάσει τον πλούτο τον καλλιτεχνών που έχουν δωρίσει έργα τους στο Δήμο και που φθείρονται αποθηκευμένα, σε χώρους, ακατάλληλους. Να μην αποκτήσει μια αξιοπρεπή θεατρική αίθουσα, ενώ λειτουργεί, εδώ και 38 χρόνια, Δημοτικό Θέατρο. Να μην αναγνωρισθεί και να περιφρονηθεί η προσπάθεια όλων όσων εργάστηκαν για την ίδρυση θεάτρων στην περιφέρεια.
Δεν ξέρω -και πιστεύω πως το σύνολο των συμπολιτών μας, δεν μπορεί να ξέρει- τι μέσα και ποια λόμπι θα συστρατευθούν για να στερηθεί η πόλη ενός έργου πνοής, ενός έργου που να δικαιώνει όλους εκείνους που πάλεψαν -και σε αντίξοες συνθήκες- για έργα πολιτισμού και παιδείας. Δεν ξέρω -όπως δεν ξέρουν πολλοί συμπολίτες μας- ποια μέσα και ποια λόμπι θα ασκήσουν την όποια επιρροή τους στον σημερινό πρωθυπουργό ή στον πρόεδρο της ΕΤΑΔ, τον κύριο Μπέζα ή στον Περιφερειάρχη, κύριο Καχριμάνη, για να στηρίξουν την όντως υπαρκτή ανάγκη της συστέγασης όλων των υπηρεσιών του Δήμου, που είναι διασκορπισμένες σε όλη την πόλη.
Όμως, υπάρχουν κτήρια, όπως το ΚΕ.ΠΑ.ΒΙ., που πριν γίνουν κι αυτά -όπως το κτήριο του Πανεπιστημίου- κουφάρια, μπορούν κάλλιστα και με λιγότερες δαπάνες να στεγάσουν τις υπηρεσίες του δήμου και μάλιστα, σε μια περιοχή που απορροφά τις κινήσεις οχημάτων και ανθρώπων από τον ιστό της πόλης.
«Η μικρή μας πόλη» που μεγαλώνει ως σώμα, θα μείνει με μια μικρή ψυχή, μαραγκιασμένη, πνευματικά ανάπηρη και πολιτιστικά ανύγραντη αν συνεχίσουν να κατεδαφίζουν ό,τι χτίστηκε με μόχθο, εν ονόματι ενός πλαστού εκσυγχρονισμού, ό,τι αποτέλεσε όραμα εκείνων που πάσχισαν να της δώσουν Πνευματικά Ιδρύματα ικανά να αντέξουν στο χρόνο, για να έχουν συνέχεια και διάρκεια τα γράμματα και οι τέχνες. Για να μην καταντήσουμε την πόλη, πόλη των αγράμματων και των άτεχνων. Πόλη που διώχνει τους λογοτέχνες, τους ποιητές και τους καλλιτέχνες. Πόλη που αδιαφορεί και απομονώνει τους καλλιτέχνες των εικαστικών, που χρηματοδοτεί απαίδευτους και ερασιτέχνες, για να κυριαρχήσει η κουλτούρα των μαιμουδιζόντων, του δήθεν και του λαϊκισμού. Ενός λαϊκισμού που ενδημεί σε ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, όπως το ίδιο σε ένα κομμάτι μιας παρωχημένης δεξιάς.
Όσο για κάποιους κακομοίρηδες στα Μ.Μ.Ε. που μένουν ενεοί και κεχινόντες ή στρουθοκαμηλίζοντες και δεν τολμούν (ευτυχώς όχι όλοι) να προβάλουν και να διαφωτίσουν τον Γιαννιώτικο λαό για τα τεκταινόμενα στο Δήμο, ας προβληματιστούν και ας υποψιαστούν ότι γίνονται συνένοχοι εκείνων που καίρια βάλλουν κατά της νοημοσύνης, της πνευματικότητας και της ηθικής στερέωσης ενός λαού. Να υποψιαστούν ότι εκεί που βάλλεται καίρια η συνείδηση είναι όταν βληθεί στο πολιτιστικό του κύτταρο.
