Ηρωισμοί σε καιρό ειρήνης…

on .

Η εποχή μας ευτυχώς δεν χαρακτηρίζεται από πολέμους και μάχες φονικές. Δεν χρειάζονται ηρωισμοί στο μέτωπο του πολέμου. Μαθημένοι άλλωστε σ’ όλη την μακρόχρονη ιστορία μας οι Έλληνες. Μας φύλαξε ο Θεός μέχρι στιγμής.
Βρέθηκα συνοδός, την πρώτη ημέρα του εμβολιασμού των πάνω από τα 85 έτη συνανθρώπων μας, με το πολύτιμο και σωτήριο εμβόλιο κατά της επάρατης πανδημίας που έπληξε τον κόσμο μας, στο Κέντρο Υγείας Ιωαννίνων. Ομολογώ ότι αγνοούσα και την ύπαρξή του και την προσφορά του.
Σ’ ένα καλοχτισμένο μικρό κτίριο, πίσω από το ΙΚΑ στεγάζεται το Κέντρο, πεντακάθαρο, φιλικό, «οικογενειακό» θα έλεγα, που δεν έχει καμιά σχέση με τα μεγάλα και σπουδαία δύο Νοσοκομεία μας, που χάνεσαι στους διαδρόμους.
Πάρα πολλοί οι ηλικιωμένοι κατέφθαναν στην ώρα τους, σύμφωνα με το ραντεβού, άλλοι με συνοδό κι άλλοι μόνοι τους. Αγνώριστοι όλοι με τη μάσκα τους. Διέκρινα μια αδιόρατη αγωνία, φόβο ίσως, στα γερασμένα μάτια τους. Το φόβο του αγνώστου…
Αυτά ως την πόρτα του Κέντρου. Γιατί εκεί, ανοίγοντας, σε υποδέχονταν ή καλύτερα σε «καλοδέχονταν» η άσπρη ποδιά, γελαστή, ευγενική, πρόσχαρη, η νοσηλεύτρια, όπως δέχεσαι τον παππού ή τη γιαγιά σου.
Οι φόβοι αρχίζουν να διαλύονται και τα μάτια αρχίζουν να λάμπουν, καθώς η μία μετά την άλλη οι αδελφές σε οδηγούν στους υπεύθυνους για όλες τις διαδικασίες. Ένιωθες ότι βρίσκεσαι σε καλά χέρια ώσπου έφθανες στο γιατρό, αφού σε βοηθούσαν να ξεντυθείς.
Ζεστή κι εδώ η κουβέντα, σαν να ήταν ο γιος ή ο εγγονός σου. Ανεπαίσθητο το τσίμπημα της βελόνας, σ’ αυτό το φιλικό περιβάλλον κι ο χρόνος της αναμονής δεν ήθελες να τελειώσει. Τόσο ένιωθες ασφαλής και προστατευμένος σαν ανάμεσα σε δικούς σου ανθρώπους κι ας τους έβλεπες πρώτη φορά.
Κι ύστερα, σε ξεπροβόδιζαν ως την έξοδο. Έφευγες αλλαγμένος, ήρεμος, ξαλαφρωμένος κι έλαμπαν τα μάτια πίσω από τη μάσκα… «Δεν κατάλαβα τίποτε», ψιθύριζες… Τέντωνες το κορμί και περπατούσες παλληκαρίσια. Η επίσκεψη είχε τελειώσει…
Καμάρωσα αυτές τις νέες κοπέλες, σαν να ήταν κόρες μου ή εγγονές μου. Στο σπίτι τους αφήνουν καθημερινά γονείς, παππούδες, παιδιά για να έρθουν να μας βοηθήσουν. Και τ’ αφήνουν όλα αυτά πίσω τους, μαζί με τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους, καθώς περνούν το κατώφλι του Κέντρου Υγείας και φορούν τη λευκή ποδιά.
Κι από κείνη την ώρα λάμπει στο πρόσωπό τους ένα χαμόγελο και μια καλοσύνη, όχι τυπική κι επαγγελματική, αλλά από καρδιάς και το νιώθεις…
Τόση δουλειά σπουδαία κι επικίνδυνη κι όμως σιωπηλή κι ίσως αφανής. Αξίζουν συγχαρητήρια στους οργανωτές του Κέντρου Υγείας Ιωαννίνων, δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο στην πόλη, στο ρυθμό της δουλειάς, που μοιάζει οικογενειακός, στην εκπαίδευση γιατρών και νοσηλευτών, στο υψηλό ήθος, την ανθρωπιά και την καλοσύνη που δεν συναντάς συνήθως σ’ άλλους τομείς.
Αξίζουν πράγματι την προβολή, την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη μας, μαζί με τις ευχαριστίες, τα Κέντρα Υγείας. Στην αντιηρωική εποχή, μόνοι ήρωες οι υγειονομικοί!..
ΕΛΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ-ΔΟΥΒΛΗ