Η Βία και οι αντοχές της Δημοκρατίας μας!

Ζούμε σε μια εποχή όπου η βία εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και στρέφεται εναντίον ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Έτσι βλέπουμε ομάδες συμπολιτών να θέλουν με κάθε μέσο να επιβάλουν την άποψή τους ή και το συμφέρον χωρίς να λογαριάζουν τα δικαιώματα των άλλων ή τις συνέπειες των θεσμικών οργάνων της πολιτείας. Και ορισμένες φορές κάποιοι υιοθετούν πρακτικές και θεωρίες που παραβιάζουν κατά τρόπο προκλητικό τις βασικές αρχές του δημοκρατικού μας συστήματος.
Στην τελευταία κατηγορία εντάσσω όλους αυτούς που τις τελευταίες μέρες διαμαρτύρονται με κείμενα και με πορείες, επειδή η Πολιτεία πήρε την απόφαση και μετέφερε τον Κουφοντίνα από τις αγροτικές – τουριστικές φυλακές στις φυλακές Δομοκού. Και αντιδρούν μάλιστα έντονα, επειδή η Πολιτεία δεν υπολογίζει τους κινδύνους από την απεργία πείνας του έγκλειστου.
Κατ’ αρχήν σέβομαι το δικαίωμα να έχουν κάποιοι διαφορετική άποψη από τους πολλούς γιατί κάθε δημοκρατική πολιτεία στηρίζεται σ’ αυτή τη βασική αρχή του λόγου και αντιλόγου. Όμως η διαμαρτυρία του καθενός έχει και τα όριά της, όπως αυτά μπορούν να καθορίζονται από τα θεσμικά όργανα και αντέχουν στην κριτική των πολιτών. Μ’ αυτό το δεδομένο θεωρώ λογικό να δυσκολεύομαι να κατανοήσω ως πολίτης τα κίνητρα και τις σκοπιμότητες όλων αυτών που διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν το κράτος ότι τάχα παραβιάζεται η αρχή της ίσης μεταχείρισης των φυλακισμένων με την απόφασή του.
Σκέφτομαι πόσοι συμπολίτες μας παρανόμησαν για ασήμαντα και είναι φυλακισμένοι σε καταστήματα με πολύ δύσκολες συνθήκες. Όλες οι φυλακές της χώρας είναι γεμάτες από ανθρώπους που διέπραξαν σοβαρά ή μικρά αδικήματα και κρατούνται χωρίς να διαμαρτύρεται γι’ αυτούς κανένας. Ή πόσοι από τις χιλιάδες φυλακισμένους έχουν «μετατεθεί» σε αγροτικές φυλακές ώστε να διαβιούν με σχετική άνεση και χωρίς τους σκληρούς περιοριστικούς όρους των άλλων φυλακών; Ή πόσοι από τους φυλακισμένους κάθε μήνα βγαίνουν με άδεια στα σπίτια τους, με υποδοχή φίλων και με ψυχαγωγία σε ταβέρνες; Μάλλον ελάχιστοι.
Επομένως η περίπτωση «Κουφοντίνα» ξεπερνάει τα πλαίσια της ίσης μεταχείρισης ή του σεβασμού των δικαιωμάτων του πολίτη. Μάλλον πρόκειται για γεγονός με περιεχόμενο καθαρά πολιτικό και για ορισμένους σηματοδοτεί σύγκρουση με την Πολιτεία και τους νόμους που ρυθμίζουν τους κανόνες του δικαίου.
Έτσι εξηγείται που δεκαεφτά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην βουλευτές και μέλη της κεντρικής του Επιτροπής, υπόγραψαν και δημοσιοποίησαν κείμενο με το οποίο καταγγέλλουν την μεταγωγή του Κουφοντίνα στις φυλακές Δομοκού. Και ενώ εκφράζουν την έντονη διαμαρτυρία, υποτίθεται πολιτική, για την απόφαση της «μετάθεσης», δε βρίσκουν ούτε μια λέξη για την ταυτότητα του υπόδικου. Είναι σαν να θεωρούν πιο δίκαιο να βρίσκεται σε φυλακές κοντά στο σπίτι του από το να καταδικάσουν τη δολοφονία έντεκα ανθρώπων. Και αν ζητάνε ευνοϊκή ή έστω δίκαιη μεταχείριση του δολοφόνου τρομοκράτη, τότε πώς θα δοθεί δικαιοσύνη στις οικογένειες των θυμάτων και πώς θα λειτουργήσει η περί του δικαίου αίσθηση των πολιτών;
Και σ’ αυτό το ζήτημα το θλιβερότερο πολιτικά είναι η στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης προς τα στελέχη της που σκέφτονται και ενεργούν, όπως οι δεκαπέντε. Με δυο λέξεις δήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι καταδικάζει την τρομοκρατία. Όμως για τα δικά του στελέχη που υπερασπίζονται τον τρομοκράτη μένουν βουβοί και μουγκοί. Εκτιμώ ότι έχουμε μπροστά μας ένα επικίνδυνο πολιτικό φαινόμενο και οφείλουμε να το αποκαλύπτουμε με λόγο δημόσιο και όχι σιωπηρά. Η δημοκρατία σταθεροποιείται όταν τα κόμματα που εκλέγονται στο Κοινοβούλιο έχουν το θάρρος να δημοσιοποιούν τις διαφορετικές απόψεις περί θεσμών, αλλά και προστατεύουν το Σύνταγμα απομονώνοντας στελέχη που έχουν άλλη θεώρηση του πολιτεύματος.
Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξεχνάει τις δοκιμασίες που πέρασε το Κοινοβούλιο και γενικότερα οι δημοκρατικοί μας θεσμοί με την εκλογή και την παρουσία των στελεχών της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει, λοιπόν, εμπειρία ανοχής σε ανθρώπους που αμφισβητούσαν το πολιτικό μας σύστημα και αυτό είχε κόστος για τη λειτουργία των θεσμών και για την προστασία των βασικών δικαιωμάτων του πολίτη.
Η δημοκρατία γίνεται καλύτερη, εφόσον οι πολιτικές δυνάμεις κινούνται στα προβλεπόμενα πλαίσια και αντιδρούν στους εχθρούς της. Αν όμως ακολουθούμε πρακτική «Δούρειου Ίππου» τότε και οι πολίτες δύσκολα θα έχουν πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς. Άρα θέλει αρετή και τόλμη για να υποστηρίζεις τις αξίες της ζωής, της αλήθειας, της ισότητας και του λόγου.