Ο συμβολισμός μιας κίνησης

Είναι από τις ειδήσεις που περνάνε στα «ψιλά» της αδηφάγας επίκαιρης μιντιακής ειδησεογραφίας.

Βλέπετε, εκείνη ενδιαφέρει πλιότερο η σκανδαλοθηρία και η τρομολαγνεία, η κομματολειχία -ανάλογα με τον πολιτικό «χρωματισμό» του «μέσου» και πάντως ποτέ χωρίς αντάλλαγμα- και οι «πιασιάρικες» ειδήσεις, εκείνες που «γαργαλάνε» την ανθρώπινη περιέργεια και εξάπτουν την ανθρώπινη φαντασία.
Μια τέτοια είδηση που δεν έτυχε της ανάλογης προβολής

από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Γραπτά και Ηλεκτρονικά, ήταν και η συμβολική επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Αικατερίνης Σακελλαροπούλου και του Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Αλκιβιάδη Στεφανή, προπαραμονή Χριστουγέννων, στην Κίναρο και τη μοναδική της κάτοικο την κυρα-Ρηνιώ. «Σας ευχαριστώ που θυμηθήκατε το νησάκι μου τις γιορτινές αυτές μέρες», ήταν το λιτό καλωσόρισμα της γυναίκας που φυλάει τις Θερμοπύλες του Αιγαίου. Η Κυρά της Κινάρου, μας θυμίζει μια άλλη εμβληματική γυναικεία μορφή, την Κυρά της Ρω, ψευδώνυμο της Δέσποινας Αχλαδιώτου, ηρωικής μορφής της Αντίστασης κατά την περίοδο της κατοχής, που επί 40 χρόνια, από το 1943 ως το θάνατό της, στις 13 Μαΐου 1982, ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και την κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου.
Σε μια περίοδο κατά την οποία ο νεοοθωμανισμός του Ταγίπ Ερντογάν αποθρασυμμένος από την ενδοτικότητα της Γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα συμφεροντολογικά «χάδια» του, ευτυχώς, οσονούπω απερχόμενου Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, προωθεί το μεγαλεπήβολο σχέδιο της «γαλάζιας πατρίδας», εποφθαλμιώντας όχι μόνο το Καστελόριζο, αλλά και ένα μεγάλο τμήμα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου ευρύτερα, τέτοιες κινήσεις ενέχουν ύψιστο συμβολισμό. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι σε όλες αυτές τις επισκέψεις τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη προβαίνουν με προκλητικό τρόπο σε παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου. Είναι προφανής η ενόχλησή τους, αλλά και ο εκνευρισμός τους. Η Ιστορική μνήμη, όχι πάντοτε δίκαιη, διέσωσε του Τριακόσιους του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, οι οποίοι όμως παρέμειναν εκεί πολεμώντας μέχρι τον τελευταίο, γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, αφού οι άτεγκτοι σπαρτιακοί νόμοι («ή ταν ή επί τας», ή δηλαδή την ασπίδα ή να σε φέρουν πάνω σε αυτή) τούς το επέβαλαν, αποσιωπώντας τους 600 Θεσπιείς που αυτοβούλως και εντελώς ελεύθερα πολέμησαν και θυσιάστηκαν στο ίδιο σημείο μέχρις εσχάτων.
Ο συμβολισμός, λοιπόν, της επίσκεψης αυτής έχει να κάνει με την διατράνωση της αποφασιστικότητάς μας να υπερασπιστούμε μέχρι τελευταίας σπιθαμής την εδαφική μας ακεραιότητα. Ότι δεν είμαστε επ΄ ουδενί διατεθειμένοι να διαπραγματευτούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, αυτά που οι Διεθνείς Συνθήκες και οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου κατοχύρωσαν. Θα αντείπει κάποιος: είναι ικανές από μόνες τους τέτοιες κινήσεις να αποτρέψουν τον επεκτατισμό της γείτονος χώρας; Ασφαλώς όχι. Ο σημειολογικός χαρακτήρας τους, όμως, είναι τέτοιος που εκτός από την ενίσχυση του ηθικού τόσο των κατοίκων των ακριτικών περιοχών - νησιών όσο και του λαού γενικότερα, εκπέμπει ισχυρά μηνύματα στους εξ Ανατολών αποδέκτες.
Συγχρόνως με τις κινήσεις αυτές, εκ των ων ουκ άνευ κρίνεται η ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών εκ μέρους της χώρας μας σε όλα τα διεθνή φόρα -κάτι το οποίο γίνεται πολυσχιδώς- για την ανάδειξη της κατά συρροή τουρκικής επιθετικότητας και προκλητικότητας, καθώς και για το εδραζόμενο στο Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες δίκαιο των αιτημάτων μας, αφού ως γνωστόν «η γυναίκα του Καίσαρα δεν είναι αρκετό να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται». Και, παρότι ουδείς το εύχεται, στην έσχατη περίπτωση στρατιωτικής απόκρουσης εκ μέρους μας της τουρκικής επιθετικότητας, η αμυντική μας αποτρεπτικότητα να είναι τέτοια που να εγγυάται την υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας. Η τελευταία, σχεδόν ομόφωνη, απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου για την αγορά των υπερσύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών RAFALE, καταδεικνύει αυτή την αναγκαιότητα.
Άλλωστε, «αν θέλεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο» (si vis pacem, para bellum) είναι η προτροπή ενός λατινικού γνωμικού, παρότι πολύ σωστά ο Φραγκλίνος καταρρίπτοντάς το ως διαχρονικό επιχείρημα των πολεμοκάπηλων, επισημαίνει πως «δεν υπήρξε ποτέ καλός πόλεμος ή κακή ειρήνη». Μακάρι να φτάσουμε κάποτε ως ανθρώπινη κοινότητα στο ιδεατό, σχεδόν ουτοπικό, σημείο να μπορούμε να επιλύουμε τις διαφορές μας με ειρηνικό και όχι με πολεμικό τρόπο. Αυτό όμως αργεί και ίσως δεν έρθει ποτέ, αφού, όπως σωστά επισημαίνει ο Μαχάτμα Γκάντι, «όσο σε κάποιο σημείο του Πλανήτη θα κατασκευάζονται όπλα, η θέση της ειρήνης θα είναι επισφαλής», γι΄ αυτό, όπως επίσης σοφά λέει ο λαός μας και είχε πει ο Γεώργιος Καραϊσκάκης «καλός είναι ο αγιασμός για τα ποντίκια, αλλά πάρτε και μια γάτα»...