Προστασία της ακαδημαϊκής ζωής…

Η πολύχρονη εφαρμογή του δεν έπεισε κι έτσι ο ίδιος νομοθέτης το κατήργησε… Η βία, όμως, που  αγνοεί παραδόσεις και νόμους, συνέχισε με προκλητικό τρόπο τον ρόλο της. 

Και τώρα τι;

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και κατά συνέπεια υπάρχουν λύσεις. Το πρόβλημα είναι να βρεθεί εκείνη η λύση που να είναι αποτελεσματική και να μην προκαλεί εντάσεις. Μέχρι σήμερα έχουμε βιώσει αγριότητες μόνο από την πλευρά, κυρίως, στοιχείων εκτός του ακαδημαϊκού χώρου, με την ανοχή της φοιτητικής κοινότητας. Αυτό πρέπει να εκλείψει. Οι εργαζόμενοι, οι σπουδαστές και οι επισκέπτες των ακαδημαϊκών χώρων έχουν, και δικαίως, την απαίτηση να αισθάνονται και να είναι ασφαλείς.

Πώς όμως;

Δεν υπάρχουν αόρατες δομές και στον συμβατικό κόσμο που ζούμε θα πρέπει να είναι μια δομή με ανθρώπους, που θα εφαρμόζουν τους κανόνες συμβίωσης που ισχύουν στον υπόλοιπο εθνικό χώρο και επιπλέον θα  προστατεύουν τις πανάκριβες εκπαιδευτικές και ερευνητικές υποδομές, που είναι περιουσία του ελληνικού λαού.

Η υπαγωγή μιας τέτοιας δομής στην ηγεσία του πανεπιστημίου θα ήταν μια πλήρης αποτυχία.  Γιατί;  Η τήρηση της τάξης δεν είναι ούτε στην κουλτούρα της ούτε στις δυνατότητές της. Άλλωστε, η εμπειρία της από την προστασία του ασύλου είναι μάλλον τραυματική.  

Τελικά, αξιοποιώντας την εμπειρία, την παιδαγωγό των λαών, είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε τη μόνη επιχειρησιακά αποδεκτή λύση:  η δομή προστασίας της ακαδημαϊκής ζωής να υπάγεται στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης με τον όρο: τα στελέχη της να έχουν ειδικά προσόντα και ειδική εκπαίδευση.

Το ζητούμενο είναι να αποκτήσει ο ακαδημαϊκός μας χώρος αυτό που είναι προφανές στους ακαδημαϊκούς χώρους των «έμπειρων» κοινωνιών.  Ίδωμεν…