Ανάγκη για σύγχρονη και πιο δίκαιη κοινωνία!

Αρχή του χρόνου. Και δεν μπορεί παρά στο μυαλό μας να γίνεται ένας απολογισμός, γενικότερος και ειδικότερος, ατομικός.

Όπως έλεγε ο Περικλής, σε μια πόλη (κράτος) που ευημερεί, οι ατομικές δυσκολίες πιο εύκολα αντιμετωπίζονται, ενώ σε μια πόλη που δυσπραγεί, τα ατομικά προβλήματα και δυσκολίες γίνονται ακόμα πιο έντονες.
Μια δεκαετία, λοιπόν, δεινής οικονομικής κρίσης, κρίσης που οφείλεται αποκλειστικά στην κακή διαχείριση από τα κόμματα που κυβέρνησαν, τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και, τελευταία, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κρίση, κατά την οποίαν μειώθηκε το ΑΕΠ περίπου

στο 25%, το εξωτερικό χρέος ανήλθε σε δυσθεώρητα ύψη, οι Έλληνες πολίτες είδαν ξαφνικά τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται δραστικά και να οδηγούνται στη φτώχεια, με συνέπεια πολλοί να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους και να χάνουν τα σπίτια τους, ενώ την ίδια περίοδο χιλιάδες συμπολίτες μας από απελπισία οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία και χιλιάδες άλλοι έμειναν άστεγοι, και πάω από πεντακόσιες χιλιάδες νέοι, ιδιαίτερα προσοντούχοι, πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς.
Την ίδια περίοδο η δημόσια περιουσία υποθηκεύτηκε στους ξένους δανειστές για εκατόν χρόνια μη εξαιρουμένων και αρχαιολογικών χώρων. Δυστυχώς, η πανδημία ήρθε ξαφνικά, όχι μόνον για να αναστατώσει τις ζωές μας και την καθημερινότητά μας με τα δικτατορικού τύπου μέτρα που επιβλήθηκαν, αλλά και για να ολοκληρώσει την οικονομική καταστροφή και να δημιουργήσει πολλαπλά άλλα προβλήματα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια οι κυβερνώντες, αντί να λάβουν δραστικά μέτρα περιστολής των δαπανών και της σπατάλης, συνέχισαν και συνεχίζουν την σπατάλη του δημοσίου χρήματος.
Μια χώρα δέκα εκατομμυρίων εξακολουθεί να έχει τριακοσίους βουλευτές που συνεχίζουν να έχουν προκλητικούς μισθούς και προνόμια. Η μείωση του αριθμού των βουλευτών και η κατάργηση των προνομίων τους, καθώς και η δραστική μείωση του μισθού τους θα έδιναν ένα θετικό μήνυμα στους πολίτες, οι πιο πολλοί από τους οποίους, όταν βρουν δουλειά, αμείβονται με μισθούς πείνας.
Εξακολουθούμε να έχουμε ένα θεσμό, τον θεσμό τους προέδρου της δημοκρατίας, καθαρά διακοσμητικό, ο οποίος κοστίζει στο ελληνικό δημόσιο όσο θα κόστιζε μια σύγχρονη μορφή βασιλείας. Και μάλιστα με αρχηγό του κράτους που συνήθως είναι εντελώς άγνωστος διεθνώς, με μικρή εμβέλεια και επομένως ανίκανος να προβάλει τα εθνικά συμφέροντα, όπου δει. Και ο μισθός του/της ΠτΔ είναι μεγαλύτερος από τον μισθό του προέδρου των ΗΠΑ!
Τα κόμματα, εν μέσῳ αυτής της δεινής οικονομικής κρίσης εξακολουθούν να λαμβάνουν εκατομμύρια ως χορηγία, τη στιγμή μάλιστα που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν συνολικά πάνω από τριακόσια εκατομμύρια ευρώ, τα οποία πολύ πιθανός δεν θα αποπληρώσουν ποτέ και θα φορτωθούν και αυτά στις πλάτες του λαού.
Φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να αντιληφθούν τη σκληρή για τους πολίτες πραγματικότητα οι κυβερνώντες. Οφείλουν να δείχνουν έμπρακτα θρησκευτική ευλάβεια για κάθε ευρώ του δημοσίου που ξοδεύουν και να περιστέλλουν τις σπατάλες, τη στιγμή μάλιστα που φορτώνουν στις πλάτες των πολιτών δυσβάστακτη φορολογία.
Αρνητικές εντυπώσεις προκαλούν επίσης τα πολυπληθή υπουργικά συμβούλια! Μια χώρα με πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων είναι δυνατόν να έχει υπουργικό συμβούλιο από πενήντα οκτώ (58) υπουργούς, αναπληρωτές υπουργούς και υφυπουργούς, όταν άλλες χώρες, με πληθυσμό πολλαπλάσιο από της χώρας μας, έχουν ολιγάριθμο υπουργικό συμβούλιο; Πόσο κοστίζουν στη χώρα όλοι αυτοί; Περί το μισό δισεκατομμύριο τον μήνα; Ειλικρινά είναι να απορεί κανείς! Πώς και δεν υπουργοποίησε ο Πρωθυπουργός όλη την κοινοβουλευτική του ομάδα!
Σε μια τόσο δεινή περίοδο, όχι μόνον οικονομική, αλλά και πολύ επικίνδυνη για την εθνική μας κυριαρχία, όταν η Τουρκία δεν κρύβει τις προθέσεις της σε βάρος της χώρας μας και εξοπλίζεται πυρετωδώς για την αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι κυβερνώντες, και όχι μόνον, οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προετοιμάσουν τη χώρα, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτούς τους ορατούς κινδύνους. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η οικονομική ευρωστία ή τουλάχιστον η περιστολή της κάθε είδους σπατάλης, ώστε να διατεθεί ακόμα και τα υστέρημά μας για την αμυντική θωράκιση της πατρίδας μας.
Θα καταλήξουμε με μια επισήμανση, που μπορεί, αν θέλει ο Κυρ. Μητσοτάκης, να την μιμηθεί. Στην Αθήνα του πέμπτου αιώνα π.Χ. την τελευταία δεκαετία του Πελοποννησιακού πολέμου, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του Αθηναϊκού εκστρατευτικού σώματος και τις άλλες δυσκολίες που ακολούθησαν, αποφασίστηκε πρώτα από τους ολιγάρχες που είχαν καταλύσει τη δημοκρατία και, αμέσως μετά την ανατροπή τους, από τη συνέλευση των δημοκρατικών στην Πνύκα, εκτός των άλλων, «μισθὸν μηδένα φέρειν μηδεμιᾷ ἀρχῇ· εἰ δὲ μή, ἐπάρατον ἐποιήσαντο», δηλαδή να μην παίρνει μισθό κανένας που ασκεί οποιαδήποτε εξουσία, αλλιώς να είναι καταραμένος.
Πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αν όχι γενικά, έστω και μερικώς. Δηλαδή, να αποποιηθούν του μισθού τους όλοι όσοι έχουν δικά τους εισοδήματα, με πρώτο τον πρωθυπουργό, και την πρόεδρο της δημοκρατίας. Έτσι θα δώσουν ένα έμπρακτο παράδειγμα στους πολίτες και συνάμα θα συμβάλουν στην εξοικονόμηση πόρων που μπορούν να διατεθούν για την άμυνα της χώρας ή για την οικονομική στήριξη των αστέγων ή άλλων κατηγοριών συμπολιτών μας που επλήγησαν ανεπανόρθωτα από την οικονομική κρίση.
Θα μου πείτε ότι αυτά δε γίνονται εδώ! Ότι είναι όνειρα θερινής νυκτός! Πιθανότατα, έτσι είναι! Δεν θα πάψουμε όμως να ονειρευόμαστε μια πιο σύγχρονη και δίκαιη κοινωνία. Θα πρέπει να έχουν υπόψη τους οι κυβερνώντες τη σοφή παρατήρηση του μεγάλου φιλοσόφου της αρχαιότητας, του Πυθαγόρα, ότι «πολιτεία γὰρ τροφὴ ἀνθρώπων ἐστίν, καλὴ μὲν ἀγαθῶν, ἡ δὲ ἐναντία κακῶν». Με απλά λόγια ότι ο τρόπος που λειτουργεί ένα πολιτικό σύστημα διαμορφώνει τον χαρακτήρα των πολιτών, αν είναι καλός, διαμορφώνει ενάρετους ανθρώπους, ενώ αν είναι κακός, ακριβώς το αντίθετο.