Χριστούγεννα με ελπίδα και ανοιχτές καρδιές!

on .

 Μια φορά το χρόνο, οι σκέψεις των χριστιανών όλης της Γης πετούν στο μικρό χωριουδάκι της παλαιάς Ιουδαίας, στη Βηθλεέμ, όπου η Παρθένος Μαρία έφερε στον κόσμο Εκείνον που θα έφερνε στους ανθρώπους την αγάπη και την ειρήνη.
Εκείνη την Άγια νύχτα οι ποιμένες μιλούσαν στους Αγγέλους και οι Μάγοι έβλεπαν να ανεβαίνει στον ορίζοντα ένα καινούριο αστέρι. Το αστέρι της αγάπης, το φως του κόσμου. Ο Χριστός, ο Βασιλιάς του Ουρανού και της Γης, διάλεξε μια υγρή σπηλιά και μια σκληρή φάτνη για να’ ρθει στον

κόσμο και να φέρει τα θεϊκά δώρα της αγάπης, της αδελφοσύνης και της αλληλοκατανόησης.
Πέρασαν 2.020 χρόνια από τη γέννηση του Σωτήρα Χριστού. Και όμως ο Χριστός μάχεται ακόμη κατά των σκοτεινών δυνάμεων του κακού. Η προσδοκία της ειρήνης και της αγάπης εξακολουθεί να συγκινεί τις καρδιές των ανθρώπων και το κήρυγμα του Λυτρωτή είναι τώρα πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Θα μας θυμίσει ο ποιητής Κωστής Παλαμάς:
«Ανοίχτε πόρτες, ήρθαμε. Τα χέρια
δόστε, η Καρδιά κι η Φαντασία
κι ο Νους,
θριάμβου υψώστε αλάλασμα
ως τ’ αστέρια.
Σας φέρνουμε καινούριους
ουρανούς».
Το θείο βρέφος γεννήθηκε, ουρανός και γη γιόρτασαν το ασύγκριτο γεγονός. Μέσα στη γαλάζια γοητεία της νύχτας – νύχτα γεμάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια – όλα ήταν ασάλευτα από ευτυχία.
Τα Χριστούγεννα είναι ένα δεκαπενθήμερο χαράς, ψυχικής αγαλίασης και εσωτερικής ανακούφισης. Γιορτή πανανθρώπινη, χαρούμενη και χριστιανικά μηνύματα σωτηρίας.
Τα χρώματα, τα στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα «χιόνια στο καμπαναριό», οι σπιτικές ευωδιές, οι Αγιο-Βασίληδες, τα παραμύθια γύρω στο αναμμένο τζάκι, τα έθιμα του δωδεκαήμερου, όλα όσα κληρονομήσαμε από τη χριστιανική παράδοση, ολοκληρώνουν τη μεγάλη χαρά, τη βαθιά ευχαρίστηση της γιορτής. Τα Χριστούγεννα με τις ανοιχτές καρδιές, με τον ωραίο μύθο του Αη-Βασίλη, με το οικογενειακό χαμόγελο, με την ελπίδα που δεν χάνεται.
Η εικόνα της Γέννησης του Χριστού, μας μεταφέρει στους Αγίους τόπους και μας κάνει να θυμόμαστε την εξαίσια υμνογραφία των ημερών. Το κοντάκιο «Η Παρθένος σήμερον τον επιούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει…», μας θυμίζει τη σάρκωση του Κυρίου και την πίστη στη θεία και ανθρώπινη υπόσταση του Ιησού Χριστού.
Τα πάντα, ορατά και αόρατα, προσφέρουν στο θείο βρέφος την ευγνωμοσύνη τους: Οι Άγγελοι τον θεσπέσιο αγγελικό ύμνο «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη», οι ουρανοί το βηθλεεμικό αστέρι, οι μάγοι τα δώρα, η γη τη σπηλιά και την ταπεινή φάτνη.
Μέσα στη σπηλιά το σπαργανωμένο βρέφος εκπέμπει πνευματικό φως, που σκόρπισε τα σκοτάδια του θανάτου, που περιέσφιγγαν το ανθρώπινο γένος. Μέρες κατανυκτικές, ευφρόσυνες, με τα παιδιά να ψάλουν τα κάλαντα στους δρόμους. Όλα μας δείχνουν τους δρόμους της προσμονής και της προσδοκίας. Μέρα μυστηριακή, με βαθύτερο νοηματικό υπόβαθρο, με βαθιά θρησκευτικότητα και πνευματική ανάταση.
«Σήμερα ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται· οι δυνάμεις των Ουρανών αγάλλονται και η γη συν ανθρώποις ευφραίνεται…».
Ο υμνογράφος φέρνει κοντά τα επίγεια και τα ουράνια, φέρνει τη φάτνη της Γέννησης στις καρδιές μας.
Στους δύσκολους καιρούς που περνούμε με τον κορωνοϊό, ας ακολουθήσουμε το θεϊκό αστέρι, να προσκομίσουμε δώρα στο θρόνο του Λυτρωτή, να Τον δοξολογήσουμε μαζί με τους ποιμένες και να αγαλλόμεθα με τους αγγέλους για μια συνταύτιση και συνένωση της χαράς στον ουρανό και τη γη.