Η εμπειρία: παιδαγωγός των λαών!

on .

 Η παιδεία που παρέχεται στη νεολαία μιας χώρας, μας επιτρέπει να προβλέψουμε σε μεγάλο βαθμό το πεπρωμένο της. 
Ο στόχος της παιδείας δεν είναι να αλλάξει τη φύση του ανθρώπου, φιλοδοξεί όμως να  βγάλει το άτομο  από την άγνοια και να το καταστήσει ελεύθερο.  Ο άνθρωπος, ως «πρόσωπο» ή, μάλλον, για να θεωρείται πρόσωπο, πρέπει, στο επίπεδο της ατομικότητας και μοναδικότητάς του, να είναι ελεύθερος.
Η εκπαίδευση, ο βασικός πυλώνας της παιδείας, αν κατευθύνεται σωστά, μπορεί να δώσει πρακτικά αποτελέσματα πολύ ωφέλιμα,  ώστε το άτομο να αναπτύξει τις επαγγελματικές του δεξιότητες, δίνοντάς του έτσι  τη δυνατότητα να αναζητήσει την ευδαιμονία του, στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις.
Η κάθε χώρα, στις σύγχρονες συνθήκες, οφείλει να είναι εκπαιδευμένη, για να μπορεί να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να επιβιώνει. Ο ανταγωνισμός είναι ανελέητος… 
Για τον λόγο αυτό το άτομο πρέπει να μπορεί να ανταποκριθεί στις εργασιακές ανάγκες όχι μόνο στο περιβάλλον της χώρας του, αλλά και σε διεθνή περιβάλλοντα. Μια τέτοια προοπτική απαιτεί εκπαίδευση υψηλών προδιαγραφών σε όλα τα επίπεδα. Η επαγγελματική-τεχνική  εκπαίδευση πρέπει να εφοδιάζει το άτομο με δεξιότητες και μάλιστα συνεχώς βελτιούμενες, ανάλογα με τα συμπεράσματα επαγγελματικών παρατηρητηρίων. Πρέπει να σημειωθεί ότι η επαγγελματική-τεχνική εκπαίδευση πρέπει να αποτελεί τον βασικό κορμό της μεταλυκειακής εκπαίδευσης. Όσον αφορά την πανεπιστημιακή εκπαίδευση το επίπεδό της οφείλει να είναι υψηλό και να συνδυάζει τη θεωρητική εκπαίδευση με την πρακτική άσκηση για τη μελλοντική επαγγελματική ζωή του ατόμου. Σε μια χώρα που θέλει να σέβεται τους πολίτες της, οι εκπαιδευόμενοι στα πανεπιστήμια πρέπει να είναι κάποιου επιπέδου και σε αριθμό συμβατό με τις υπάρχουσες υποδομές και τις ανάγκες της χώρας. Για να μην αποκλειστεί η δυνατότητα εξέλιξης σε πανεπιστημιακό επίπεδο, εκείνων που σπουδάζουν στην επαγγελματική εκπαίδευση, πρέπει να προβλέπονται διαδικασίες ένταξής τους στα πανεπιστήμια, μετά από εξετάσεις-αξιολογήσεις.
Τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας;
Πρώτον: Δεν υπάρχει επαγγελματική-τεχνική εκπαίδευση (ένα σχετικό νομοσχέδιο συζητείται στη Βουλή).  Πώς είναι δυνατόν να ανασυγκροτηθεί η χώρα χωρίς άτομα με δεξιότητες; 
Δεύτερον: Τα πανεπιστήμια εκπαιδεύουν πλημμελώς υπερβολικό αριθμό ατόμων. Οι δυνατότητες απασχόλησής τους σε θέσεις του ιδιωτικού τομέα, που απαιτούν δεξιότητες, είναι μάλλον λίαν περιορισμένες και οι θέσεις στο δημόσιο τομέα σχεδόν ανύπαρκτες. Οι ελάχιστες που κατά καιρούς εμφανίζονται πληρώνονται με αδιάβλητες μεν διαδικασίες όχι όμως και αξιοκρατικές. Τελικά τι συμβαίνει; το κράτος αξιοποιεί ένα μικρό αριθμό αποφοίτων και αφήνει αναγκαστικά τους πολλούς χωρίς απασχόληση. Έτσι, υποτάσσεται στο να βολεύει τους πρώτους και να κάνει εχθρούς τους δεύτερους.
Και τώρα τι;
Αν και είναι πολύ αργά, μόνο η εμπειρία, τελευταία παιδαγωγός των λαών, θα αναλάβει να μας φανερώσει τα λάθη μας. Μόνη αυτή μας υποδεικνύει να προχωρήσουμε με γρήγορο ρυθμό στη δημιουργία κοινωνίας δεξιοτήτων, με την αξιόπιστη λειτουργία της επαγγελματικής-τεχνικής  εκπαίδευσης, και την επανεκτίμηση λειτουργίας των πανεπιστημίων με βάση τις ανάγκες της χώρας, τις υποδομές και την ποιότητα που είναι συμβατή με τον προορισμό τους.  
Η εκπαίδευση του σήμερα δικαιολογεί μελαγχολικές προβλέψεις.  Θα τολμήσουμε;
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.