Αλήθεια, μιλάμε ακόμα για δικαιώματα του παιδιού;

• Γιορτάσαμε τελευταία τη μέρα για τα δικαιώματα του παιδιού γραμμένη σε μια σύμβαση, ένα έγγραφο με δεκάδες σελίδες και 54 άρθρα καλογραμμένη και καλοδιατυπωμένη, τυπική ώστε η κοινωνία να μην μπορεί να δηλώνει άγνοια ή αθωότητα. Μια σύμβαση, που δυστυχώς μέχρι σήμερα ποτέ δεν ήταν «συμβατή» με την πραγματικότητα και παρέμεινε ένα «κενό ευχολόγιο».

Η σύμβαση με τα άρθρα της στοχεύει σ’ ένα κόσμο «αγγελικό» που πολύ απέχει απ’ των σημερινών παιδιών τον κόσμο. Έτσι τα περίφημα δικαιώματα του παιδιού είναι εκ των προτέρων «καταπατημένα».

«Παιδί» είναι κατά τον ΟΗΕ κάθε άνθρωπος με ηλικία μικρότερη των 18 ετών, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας, κοινωνικής ή εθνικής καταγωγής. Ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού γιορτάζουμε μία ημέρα όλη τη χρονιά! Κι όμως θάπρεπε νάναι καθημερινή γιορτή, αυτονόητη. Κι όχι μόνο γιορτή αλλά και έλεγχος. Έλεγχος της οικογένειας, της κοινωνίας, έλεγχος της ίδιας της ζωής και της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.

Στην πραγματικότητα η διακήρυξη αυτή είναι ένα σύνολο κανόνων που σκοπό έχει να προστατεύσει το παιδί από τις παραλείψεις, όσο και τις καταχρήσεις, από την παραμέληση όσο και την ασφυκτική προστασία, από τον αναλφαβητισμό όσο και την κατήχηση. Έτσι το παιδί θεωρείται το ύψιστο κέντρο της δημιουργίας, σάρκα απαραβίαστη, κομμάτι τ’ ουρανού. Το πιστεύουμε όμως;

Κι ας αρχίσουμε απ’ την οικογένεια, τη «φωλιά». Καλότυχα τα παιδιά που είναι καλοδεχούμενα σ’ αυτή, που δεν τους λείπει τίποτε καθώς οι γονείς φροντίζουν να τους τα προσφέρουν όλα, σπίτι, τροφή, ρούχα, μόρφωση, παιχνίδια, ό,τι θελήσουν.

Όμως υπάρχουν κι άλλα που από νωρίς γνωρίζουν την απόρριψη, την εγκατάλειψη, την κακοποίηση, ακόμη και την αφαίρεση της ίδιας της ζωής.

Η πολιτισμένη κοινωνία μας έχει απ’ όλα. Παιδιά που ζουν στη φτώχια, στη στέρηση, παιδιά που γνωρίζουν από νωρίς στα μάτια και στα χέρια των γονιών τους τον φόβο, την παντός είδους κακοποίηση, τη βία, σωματική, λεκτική, σεξουαλική κι άλλα πεταμένα σε σακούλες στους κάδους σκουπιδιών, κομματιασμένα. Παιδάκια ασθενικά, ανάπηρα, που πασχίζουν να ζήσουν στις άκρες του δρόμου, στις παρυφές της ζωής, εκλιπαρώντας για το ελάχιστο.

Παιδιά «αόρατα», αδήλωτα, άγνωστα, απροστάτευτα, παιδιά «του δρόμου» του παμφάγου. Παιδιά μοντέλα που χάνουν την αθωότητά τους για ψίχουλα, παιδιά θύματα εμπορίας οργάνων, παιδιά βαποράκια, παιδιά καμικάζι, παιδιά στην ανήλικη εργασία. Η ξυπόλητη αθωότητα κι η ρημαγμένη παιδικότητα, δεν αφήνει χώρο για γιορτές.

Κι αργότερα στα χρόνια της εφηβείας τα δύσκολα και κρίσιμα ο εκφοβισμός -το μπούλινγκ- που αφήνει σημάδια και τραύματα ανεξίτηλα στις παιδικές ψυχές, καθώς τα συνοδεύει μια ζωή. Παιδιά με τσακισμένες φτερούγες, πώς να τους μιλήσεις για πετάγματα;

Και ποιοι είμαστε εμείς, η κοινωνία, που θα τους απαγορεύσουμε να ονειρευτούν; Συγκλονιστικές οι εξομολογήσεις τους:

- Δεν θα κάνω ποτέ παιδιά.

- Τι να κάνω μόνος στο διάλειμμα;

- Όταν μεγαλώσω θα γίνω ό,τι μπορέσω…

- Πώς είναι ο παράδεισος; Γιατί εγώ μόνο την κόλαση ξέρω…

- Δεν θέλω να βλέπω τηλεόραση όλο ρούχα, παιχνίδια, σκοτωμούς και τους πολιτικούς να τσακώνονται…

Κι έρχεται καυτό το ερώτημα στον καθένα μαζί με το Σαμαράκη: «Εσύ τι κάνεις για ν’ αλλάξει ο κόσμος»; Καιρός ν’ αλλάξουμε!.. Όλα τα επαγγέλματα χρειάζονται εκπαίδευση. Του γονιού, όχι, αν και τέλειοι γονείς υπάρχουν μόνο στα παραμύθια.

Ας αλλάξουμε, τουλάχιστον, στα λόγια μας… Όχι «μη και μη» και «φάε». Αλλά ας του χαρίσουμε χρόνο. Ας το ακούσουμε: «Πεσ’ μου, πέσ’ μου», «μπορείς», «μπράβο», «σε αγαπώ πολύ», «δεν πειράζει, θα το διορθώσουμε», αλλά και «όταν λέμε όχι, θα πει όχι».

Παιδί! Το πέρασμα στο αύριο. Το αξίζουμε, το μπορούμε. Κι ας λείψουν οι γιορτές και τα λουλούδια!..

Αλήθεια! Συνεχίζουμε να μιλάμε για δικαιώματα χωρίς να κοκκινίζουμε;