Χόρτασαν από λόγια οι Υγειονομικοί!..

 Η ποιότητα μιας δημοκρατικής πολιτείας κρίνεται και από τον τρόπο που διαχειρίζεται και ανταμείβει την προσφορά των πολιτών.

Αυτό θεωρώ πως είναι ένα σημαντικό στοιχείο που διαφοροποιεί ένα δημοκρατικό πολίτευμα από κάθε άλλη πολιτική οργάνωση της κοινωνίας. Με την προϋπόθεση ότι σήμερα όλοι απορρίπτουμε την παλαιοκομμουνιστική αρχή που έλεγε ότι ο καθένας ανταμείβεται ανάλογα με τις ανάγκες του και όχι με την εργασία του.
Δυστυχώς, οι μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας έχουν παγιώσει μια ισοπεδωτική λογική για όλους τους εργαζόμενους και προπαντός για τους ανέργους. Έτσι βιώνουμε μια κατάσταση, στην οποία κάθε διεκδίκηση για τη βελτίωση της οικονομικής θέσης θεωρείται άνευ περιεχομένου και πολλές φορές και ως πρόκληση, αφού οι πολλοί των Ελλήνων έχουν πρόβλημα επιβίωσης.
Και όμως, μέσα σ’ αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα η υγειονομική κρίση δείχνει ότι υπάρχουν και εργαζόμενοι οι οποίοι σηκώνουν το μέγιστο των συνεπειών και πέραν των οικονομικών δυσχερειών. Αναφέρομαι σε όλους τους συμπολίτες που εργάζονται στα Νοσοκομεία με κάθε επαγγελματική ιδιότητα (γιατροί, νοσηλευτές, νοσοκόμες, τραυματιοφορείς, κ.α.). Είναι οι άνθρωποι που η πανδημία τους απειλεί όσο κανέναν άλλο.
Παλεύουν μέσα σε συνθήκες πρωτόγνωρες για να βοηθήσουν και να κρατήσουν σε ελπίδα ζωής όλους τους πάσχοντες. Προσφέρουν χωρίς να ζητάνε αναγνώριση, χωρίς να δυσανασχετούν και ξοδεύουν γνώσεις, κόπους, ψυχικά αποθέματα δίχως δισταγμό.
Θεωρώ πως σ’ αυτή τη δοκιμασία οι Υγειονομικοί μας διδάσκουν στην πράξη τι σημαίνει προσφορά, τι εθελοντισμός και συνολικά τι είναι ο ανθρωπισμός. Βεβαίως το επάγγελμά τους θεωρητικά είναι κοινωνικό λειτούργημα και οι άνθρωποί του έτσι οφείλουν να το υπηρετούν. Ας αναρωτηθούμε όμως πόσοι άλλοι «λειτουργοί» σήμερα φανερώνουν τόσο ψηλό αίσθημα ευθύνης και προσφοράς; Μήπως το υγειονομικό προσωπικό αποτελεί το πρότυπο για όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο χώρο και γενικά σε δράσεις με προσφορά στο συνάνθρωπο;
Η κοινωνία με ποικίλους τρόπους δείχνει την αναγνώριση και την εκτίμηση της προσφοράς των Υγειονομικών. Όλοι επιδοκιμάζουν τον αγώνα τους και όλοι ομολογούμε ότι χωρίς τη δική τους προσφορά θα θρηνούσαμε και θα μοιρολογούσαμε την τύχη μας, όπως συμβαίνει και σε άλλους λαούς. Έτσι εξηγείται και η προσφορά από πολλούς ιδιώτες είτε οικονομική είτε σε τεχνικά μέσα προς τα Νοσοκομεία. Είναι μια πράξη με βαθύτατο ηθικό περιεχόμενο που πάντα φανερώνεται από Έλληνες σε δύσκολες καταστάσεις.
Αλλά υπάρχει μια αντίφαση που προβληματίζει για το μέλλον της κοινωνίας. Ενώ οι πολίτες στο σύνολό τους αναγνωρίζουν το έργο των Υγειονομικών, η Πολιτεία ή μάλλον η Κυβέρνηση αρκείται μόνο σε επαινετικά λόγια και σε απόλυτη σιωπή για την έμπρακτη αναγνώριση. Και προσωπικά θεωρώ αδιανόητη αυτή τη στάση της Κυβέρνησης, η οποία στο μέτρο του δυνατού και του αναγκαίου συμπαραστέκεται οικονομικά και θεσμικά στους άμεσα πληττόμενους συμπολίτες.
Επιτέλους, δεν είναι δυνατόν να μην προχωράει η Κυβέρνηση στην ένταξη του επαγγέλματος των Υγειονομικών στα βαρέα και ανθυγιεινά. Υπάρχει άλλο επάγγελμα τόσο εκτεθειμένο σε κίνδυνο ζωής και με τόση κοινωνική σημασία; Είναι ζήτημα δημοκρατίας το να κατοχυρώνεις και να προστατεύεις εργαζόμενους που προστατεύουν τη δημόσια υγεία, ένα αγαθό που βρίσκεται στην κορυφή των κοινωνικών δικαιωμάτων του πολίτη.
Και ας σταματήσει η υποκρισία ορισμένων πολιτικών, οι οποίοι τώρα θυμούνται τα δικαιώματα των Υγειονομικών, ενώ μέχρι χθες ήταν αυτοί στην Κυβέρνηση και αδιαφόρησαν παντελώς για τα αυτονόητα. Τα λόγια είναι καλά, αλλά πρέπει να συνοδεύονται από πράξεις και από θεσμική κατοχύρωση. Έτσι θα μάθουμε όλοι οι πολίτες να τιμάμε και να αξιολογούμε την προσφορά με κριτήρια κοινωνικά – ηθικά και όχι στη βάση του ατομικού συμφέροντος.
Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι ο κ. Μητσοτάκης θα πράξει τα δέοντα, αφού αγωνίζεται να καθιερωθεί ως ένας πολιτικός μεταρρυθμιστής και όχι διαχειριστής της πολιτικής πραγματικότητας.