Χειμώνας και γηρατειά…

Kάθε εποχή έχει τη χάρη της κι ο άνθρωπος ανάλογα με την κάθε εποχή προσαρμόζεται και η διάθεσή του. Έτσι λοιπόν, ύστερα από την χιλιόκαλλη άνοιξη που ευωδιάζει την ψυχή του ανθρώπου, με την ανθισμένη φύση, έρχεται το καρπερό καλοκαίρι με την ζέστη, και την ξενοιασιά των διακοπών.
Εν συνεχεία ακολουθεί το χλωμό φθινόπωρο με τα υπέροχα όμως χρώματα των φύλλων των δέντρων που πριν πέσουν σε ταξιδεύουν και σε προετοιμάζουν ότι σε λίγο ακολουθεί ο βαρύς και άχαρος χειμώνας.
Και πράγματι μόλις μπαίνει ο χειμώνας, ομίχλες, βροχές, χιόνια, συννεφιάσματα κι’ ανεμοδαρμοί, σκεπάζουν το φως της χειμωνιάτικης μέρας στην παγωμένη φύση. Δεν φτάνει στη γη του ήλιου η θαλπωρή. Μόνο τα λίγα κίτρινα σάπια φύλλα που απόμειναν πεσμένα ύστερα από το βοριοτάξιδο κείτονται στη ξέβαφη χλόη. Οι λόφοι και τα γύρω βουνά πεπλοφορούν απ’ το χιονοβόλημα. Επίσης τα πλοία και οι ψαρόβαρκες είναι δεμένα στα λιμάνια να προφυλαχτούν από τα ανεμοδαρμένα κύματα.
Αυτό είναι το σκηνικό του χειμώνα όταν πρωτομπαίνει. Όμως ο μισός δεύτερος χειμωνιάτικος μήνας της κακοκαιρίας μας χαρίζει ένα σύντομο γεναριάτικο καλοκαιράκι θαλπωρής. Καρδιά της χειμωνιάς κι’ η λιακάδα μας φιλοδωρεί πλούσια την ποθητή της ζεστασιά, οι Αλκυονίδες μέρες. Η παγωμένη φύση δειλά-δειλά ανασταίνεται από την χειμερία νάρκη.
Έτσι κι’ η «τρελή» αμυγδαλιά του Δροσίνη ξεγελιέται και βιάζεται ν’ ανθίσει, κατάλευκη κι’ αυτή σαν τα χιόνια των γύρω βουνών.
***
Άραγε ο χειμώνας θυμίζει τα γερατειά του ανθρώπου;
Ναι, όπως είναι οι εποχές του χρόνου, είναι και η ζωή του ανθρώπου.
Όταν περνάνε τα χρόνια, φεύγουν το σφρίγος κι’ η ορμή της νιότης που τα φώτιζε ο Ανοιξιάτικος ήλιος, κι ασπρίζουν τα μαλλιά και ρυτιδιάζεται το πρόσωπο, φυλλοροούν οι πόθοι και τα όνειρα για ζωή.
Αναπόφευκτα πέφτει σε μία κατάσταση αδράνειας.
Συνειδητοποιεί ότι κλείνει ο κύκλος της ζωής πλησιάζει το τέλος και παύει μέσα του ο ενθουσιασμός, η φλόγα, ο σπόρος της δημιουργίας.
Δένει τη βάρκα της ζωής του στο μουράγιο του τέλους και περιμένει άδικα μια άνοιξη πότε θα έρθει, αλλά θα έρθει; Μου θυμίζει ένα τραγούδι.
Θέλετε δέντρα ανθίσετε θέλετε μαραθείτε/στον ίσκιο σας δεν κάθομαι/
Ούτε και στη δροσιά σας/μον’ καρτερώ την Άνοιξη…
Οι μέρες περνούν μουντές, δίχως να τις φωτίζει ο ήλιος της χαράς.
Αυτή βέβαια είναι η εικόνα των γηρατειών όταν τους παίρνει η κάτω βόλτα και τους παρασέρνει και τους «ρίχνει» ψυχολογικά, και ειδικά εκείνους που έχουν χάσει τον/την σύντροφό τους και η μοναξιά μπορεί να αποβεί μοιραία για την υγεία, ενώ οι συναναστροφές στηρίζουν την υγεία και την ευζωία.
***
Όμως και τα γηρατειά έχουν και αυτά τις αλκυονίδες μέρες τους αρκεί να τις χαρούνε.
Κατ’ αρχήν, για να μην αισθάνεται απόμαχος ο ηλικιωμένος, αν νομίζει ότι μπορεί ακόμη να εργασθεί στην εργασία που έκανε, καλό είναι να το τολμήσει ξανά, περνώντας ορισμένες ώρες της ημέρας γιατί έτσι θα τον γεμίζουν.
Επίσης κάποιοι αναζωογονούνται με την επαφή με τη φύση, για παράδειγμα με την κηπουρική, επίσης με τη φροντίδα κατοικίδιων.
Αναζήτηση ατόμων με τα ίδια ενδιαφέροντα σε διάφορους συλλόγους.
Επίσης το καθημερινό βάδην και η άσκηση που διατηρούν φυσική κατάσταση και εγρήγορση του νου… κοινωνικές σχέσεις κάνουν τη ζωή ευχάριστη. Η ενασχόληση με τη θρησκευτική λατρεία χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Μελέτες έχουν δείξει ότι τα ενεργά μέλη μιας εκκλησίας καθυστερούν να παρουσιάσουν αναπηρίες, γιατί νιώθει κανείς ευτυχισμένος και ικανοποιημένος. Είναι ίδιον του ανθρώπου να ψάχνει να βρεί κάπου να στηριχθεί και η εκκλησία δίνει αυτό το στήριγμα.
Άτομα που συμμετείχαν σπάνια σε κοινωνικές δραστηριότητες, που δεν πήγαιναν στην εκκλησία, που δεν ταξίδευαν, που δεν είχαν συναναστροφές, ήταν κατά 20% πιο πιθανόν να πεθάνουν νωρίτερα, εν σχέση με άτομα που ήταν πολύ κοινωνικά. Εγγραφή στο ΚΑΠΗ, προγραμματισμός με το ΚΑΠΗ για εκδρομές σε μέρη που δεν επισκέφτηκαν, σε εκκλησίες, μοναστήρια, σε αρχαιολογικούς χώρους, για μπάνια…
Να γιορτάζουν διάφορες εκδηλώσεις όλοι μαζί και ειδικά αυτοί που δεν έχουν κανένα στον κόσμο, να βρίσκονται με συντροφιά.
Αφήνω στο τέλος τα εγγόνια, αυτά τα «γλυκά» πλασματάκια πού δίνουν «ζωή» στους ηλικιωμένους και ανείπωτη χαρά, γιατί η ενασχόληση μαζί τους, τους κάνει πάλι παιδιά. «Του παιδιού μου τα παιδιά δυο φορές παιδιά» λέει ο λαός μας.
Να τα πηγαινοφέρνουν στο σχολείο, να τα φροντίζουν, να τα διαβάζουν, να τους λένε παραμύθια, παλιές ιστορίες, και αυτή η έγνοια τους κρατάει σε εγρήγορση.
Τέλος εξάσκηση του μυαλού, λύνοντας σταυρόλεξα, διαβάζοντας βιβλία…
Ακολουθώντας όλα τα ανωτέρω, η τρίτη ηλικία, ή τα γηρατειά όπως συνηθίζουμε να λέμε, νομίζω ότι θα περάσει ανώδυνα και αισιόδοξα τα τελευταία χρόνια της ζωής.
Μέτσοβο