Ώρες ευθύνης…

Έμελλε στην γενιά μας να βιώσει μια πρωτοφανή σε ένταση και διάρκεια υγειονομική κρίση.

Μεγαλωμένοι με βεβαιότητες, που πιστεύαμε ότι δεν ανατρέπονται βρεθήκαμε τα τελευταία δέκα χρόνια ενώπιον αναπάντεχων εκπλήξεων που μας συντάραξαν ψυχολογικά και ιδεολογικά. Αρχικώς, η κατάρρευση της οικονομίας, μια χρεωκοπία που μας οδήγησε στο χείλος της καταστροφής, μας ξύπνησε από το λήθαργο της ευημερίας με πήλινα πόδια. Το σοκ ήταν τεράστιο, και κάποιοι -αρκετοί είναι η αλήθεια- αρνήθηκαν να αποδεχθούν τη σκληρή πραγματικότητα.

Τη συνέχεια την είδαμε και την υποστήκαμε με οδυνηρό τρόπο, καθώς ζήσαμε τα ερασιτεχνικά πειράματα μαθητευόμενων μάγων της πολιτικής και της οικονομίας που παραλίγο να ξεθεμελιώσουν ό,τι είχε μείνει όρθιο. Όταν ολοκληρώθηκε κι αυτός ο κύκλος των ψευδαισθήσεων και φάνηκε ότι έμπαινε το νερό στο αυλάκι, ήλθε νέο σοκ, αυτό της πανδημίας του κορονοϊού και των επιπτώσεών της, αλλά και της λήψης μέτρων για τον περιορισμό της.
Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι και στην εποχή μας μπορεί να συμβούν αυτά που διαβάζαμε για τους λοιμούς που ενέσκηπταν κατά καιρούς στο παρελθόν, όπως τότε που ο Βοκκάκιος έγραφε το Δεκαήμερον ή στη μεγάλη ισπανική γρίπη του 1918. Είναι οπωσδήποτε οδυνηρό να σκέπτεται ο σύγχρονος άνθρωπος, με όλα αυτά τα λαμπρά επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, ότι μπορεί να νικηθεί από έναν σχεδόν αόρατο εχθρό, από έναν μικροσκοπικό ιό που αφαιρεί ζωές και κλονίζει κοινωνίες και οικονομίες. Αυτό οδηγεί κάποιους σε συμπεριφορές που δεν συνάδουν με την κρισιμότητα των στιγμών. Αντιδρούν οι νέοι “αγανακτισμένοι”, ορμώμενοι από το συναίσθημα, προβαίνοντας σε πράξεις απειθαρχίας εναντίον των κρατικών αποφάσεων, ξεχνώντας ότι ο αληθινός αντίπαλος είναι ο ιός και η πανδημία.
Κι αν για τους νέους μπορεί να υπάρχει μια κατανόηση, καθώς το αίμα τους βράζει και δύσκολα μπορούν να παραμείνουν σε κατ’ οίκον περιορισμό, για τους μεγαλύτερους και για όσους μάλιστα έχουν θέσεις, αξιώματα, ή επηρεάζουν την κοινή γνώμη δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Σε αυτή την περίπτωση μιλούμε για αποθέωση της ανευθυνότητας και της χείριστης μικροπολιτικής. Το να προσπαθεί κάποιος να κερδίσει πόντους στο πολιτικό παιχνίδι ή να φθείρει τον αντίπαλο του εκμεταλλευόμενος τη νεανική ανεμελιά ή την κόπωση των πολιτών, ενώ γνωρίζει ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο για τις ζωές πολλών συνανθρώπων μας είναι απολύτως κατακριτέο και καταδικαστέο. Η εικόνα πρώην υπουργού υγείας, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα γιατρού στο επάγγελμα, να κουτσοπίνει με την παρέα του, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις παραινέσεις των ειδημόνων και καλώντας εμμέσως σε στάση απειθαρχίας, είναι πράξη αχαρακτήριστη.
Αλλά και η εμμονή της αριστεράς να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, τη στιγμή της καθολικής καραντίνας, είναι στάση μέγιστης ανευθυνότητας. Όταν μάλιστα έχει προηγηθεί η συγκέντρωση έξω από το Εφετείο στη δίκη για τη Χρυσή Αυγή, όπου όλοι είδαμε τις εικόνες συνωστισμού που αν μη τι άλλο ευνοεί τη διάδοση της πανδημίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές τις ώρες πρέπει όλοι να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και ιδίως οι πολιτικοί που πρέπει να δώσουν το σωστό παράδειγμα στους πολίτες. Αντιλαμβανόμαστε ότι η παρατεταμένη αυτή ανατάραξη της καθημερινότητας μας, ο εγκλεισμός μας στο σπίτι, η αδυναμία να κινηθούμε ελεύθερα επιβαρύνει την ψυχολογία όλων. Όπως επίσης ότι τα μέτρα πλήττουν την ήδη επιβαρυμένη οικονομία, και ιδίως τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Πρέπει, όμως, να καταφέρουμε να περιορίσουμε την πανδημία τώρα, πριν γίνει ανεξέλεγκτη, αν θέλουμε η επόμενη μέρα, με τη συνδρομή και του εμβολίου, να έλθει συντομότερα και να μας βρει όλους, χωρίς απουσίες.

*Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός.