Ο «φτερωτός αμνός»…

Ο καλογιάννος ή κοκκινολαίμης είναι ένα μικρό πτηνό. Έρχεται στην πατρίδα μας το Φθινόπωρο, ως προάγγελος του Χειμώνα, από τις βορειότερες χώρες. Το επιστημονικό του όνομα είναι ερύθακος ή ερυθρόστηθος.
Εάν προσπαθούσαμε ανάμεσα στα πετούμενα να βρούμε ένα, που να έχει χαρακτηριστικά ανάλογα, προς τα χαρακτηριστικά του αρνιού, τα σχετικά με το άκακο, το αγαθό, το ειρηνικό, το πράο, το αφιλόνικο, το απονήρευτο, νομίζω ότι θα καταλήγαμε ότι όλα αυτά τα συγκεντρώνει ο καλογιάννος ή κοκκινολαίμης. Ότι αυτός είναι ο «φτερωτός αμνός».
Αυτό το βιωματικό που ακολουθεί οδηγεί σε μια τέτοια Εξάλλου ο κόκκινος λαιμός του αποτελεί αιώνια σφραγίδα και σύμβολο σφαγής και θυσίας. «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθης ...»

Κύλησαν τα χρόνια. Πέρασαν οι δεκαετίες. Η ζωή άλλαξε. Εγώ μεγάλωσα. Δεν …..χτίζω πλακοπαϊδες. Δεν ….κρατάου σφεντόνα. Ο καλογιάννος έγινε ο καλύτερος φτερωτός φίλος μου.
Σαν φτάνω στο χωριό μου Φθινόπωρο και Χειμώνα νάτος μπροστά μου πάλι. Φρστ από δω, φρστ από κει. Όλο με γυροβολιάζει. Στην αυλή μας, στο κήπο μας, στο δρόμο, ακόμα και στο Νεκροταφείο, που πάου ν' ανάψω τα καντήλια των γέρων μου, που εκεί αναπαύονται εν ειρήνη, νάτος μπροστά μου, πάνω στον τάφο, να μου δείχνει τον πορφυρό λαιμό του και να προσπαθεί να βγάλει μια λαλιά της ... προκοπής!!!.

Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί το κάνει αυτό!!... Θέλει να μου θυμίζει τις ενοχές μου για το φόνο τόσων προγόνων του και να επαναλαμβάνω κάθε φορά τη μεταμέλειά μου γιαυτούς ή για να μου δείξει ότι είναι συχωρεμένα και ξεχασμένα όλα εκείνα; Δεν έχω καταλάβει!! Δεν έχω!!

πρώτη μικρή και με επιφύλαξη εκτίμηση.
Όταν ήμουν παιδί, στη δεκαετία του 1950, ήμουν διώκτης του «ερύθακου» ή «ερυθρόστηθου» ή «καλογιάννου» ή «κοκκινολαίμη». Με τις πλακοπαϊδες, με τα δόκανα, με τη σφεντόνα εξόντωνα τον άκακο, τον αγαθό, τον ανυπεράσπιστο, τον ανυποψίαστο κοκκινολαίμη. Το παράδοξο ήταν ότι ενώ ο τόπος ήταν γεμάτος ελιές, σπόρους, σκουλήκια, αυτός κατά τρόπο ανεξήγητο, προτιμούσε τις ελιές που έβαζα εγώ για δόλωμα στις πλακοπαϊδες! Σαν να προσέφερε τον εαυτό του συμπλήρωμα στην τροφή μου, ερχόμενος εκούσια στη… σφαγή! Σαν να ήθελε να με διδάξει ότι η αγάπη στον… εχθρό μας πρέπει να φτάνει μέχρι τη θυσία!!
Εξάλλου ο κόκκινος λαιμός του αποτελεί αιώνια σφραγίδα και σύμβολο σφαγής και θυσίας. «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθης ...».
***
Κύλησαν τα χρόνια. Πέρασαν οι δεκαετίες. Η ζωή άλλαξε. Εγώ μεγάλωσα. Δεν… χτίζω πλακοπαϊδες. Δεν… κρατάω σφεντόνα. Ο καλογιάννος έγινε ο καλύτερος φτερωτός φίλος μου.
Σαν φτάνω στο χωριό μου Φθινόπωρο και Χειμώνα νάτος μπροστά μου πάλι. Φρστ από δω, φρστ από κει. Όλο με γυροβολιάζει. Στην αυλή μας, στο κήπο μας, στο δρόμο, ακόμα και στο Νεκροταφείο, που πάω ν' ανάψω τα καντήλια των γέρων μου, που εκεί αναπαύονται εν ειρήνη, νάτος μπροστά μου, πάνω στον τάφο, να μου δείχνει τον πορφυρό λαιμό του και να προσπαθεί να βγάλει μια λαλιά της ... προκοπής!!!
Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί το κάνει αυτό! Θέλει να μου θυμίζει τις ενοχές μου για το φόνο τόσων προγόνων του και να επαναλαμβάνω κάθε φορά τη μεταμέλειά μου γι’ αυτούς ή για να μου δείξει ότι είναι συχωρεμένα και ξεχασμένα όλα εκείνα; Δεν έχω καταλάβει! Δεν έχω!