Η πανδημία και το χρέος…

Μια πόλη τη γνωρίζεις όταν έχεις συνειδητοποιήσει για τους ανθρώπους της, το πώς εργάζονται, το πώς αγαπιούνται, το πώς διαχειρίζονται τους φόβους τους και τέλος το πώς πεθαίνουν.
Εδώ και οκτώ μήνες ο φόβος από την επιδρομή ενός φονικού ιού κυριαρχεί και η διαχείρισή του από τους ανθρώπους της μικρής μας πόλης έχει τα χαρακτηριστικά της άγνοιας. Στην αρχή πανικός και στη συνέχεια όλα όπως πριν… Στο μυαλό τους η εποχική γρίπη, κάτι συνηθισμένο που θα κάνει τον κύκλο της. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι… Είναι στη μοίρα των ανθρώπων οι μάστιγες να τους βρίσκουν απροετοίμαστους!
Πάντα οι άνθρωποι θέλουν να υποβαθμίσουν τους κινδύνους, και ταλαντεύονται μεταξύ ανησυχίας και σιγουριάς. Η απουσία θυμάτων στο κοντινό τους περιβάλλον και η άγνοια από επιδημίες τους κάνουν να θεωρούν τον πανικό μια ανοησία. Το ίδιο λέμε και όταν ξεσπάει ένας πόλεμος: «δεν θα κρατήσει πολύ, είναι ανοησία». Ούτε οι πόλεμοι ούτε οι πανδημίες μπορούν να εμποδιστούν να διαρκέσουν πολύ. Οι άνθρωποι οφείλουν να το καταλάβουν: η ανοησία επιμένει πάντα (Α. Καμύ-Πανούκλα).
Αν οι συμπολίτες μας δουν τον εαυτό τους και με τα μάτια των άλλων θα περιορίσουν την ανοησία… και θα συνεργαστούν για την ελαχιστοποίηση του κακού και τον μετριασμό του φόβου. Ο άνθρωπος είναι ξένος με το περιβάλλον που δημιουργεί ένας ιός και το θεωρεί ως έναν εφιάλτη που θα περάσει. Όμως, για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζεται τη δική του συμμετοχή. Η ακηδία που κυριαρχεί δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιτείνει το πρόβλημα. Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι όσο κυριαρχεί ο ιός δεν είμαστε ελεύθεροι…
Οι ιοί έχουν σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους, ας τους επαναφέρουμε στη μνήμη μας και ας συμβάλλουμε με τη στάση μας στην αντιμετώπιση της τωρινής πανδημίας, είναι το μεγάλο μας χρέος…