Δεκάδες τα ερωτήματα στα χείλη όλων μας!..

on .

• Σε μια νέα πραγματικότητα αναγκάστηκαν να ζουν εκατομμύρια πολίτες σε πολλές χώρες του κόσμου, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, με νέα δεδομένα να έχουν τοποθετηθεί στον «χάρτη» της καθημερινότητας.

Αυστηρά μέτρα, καραντίνα, κρούσματα, απαγόρευση κυκλοφορίας, ευπαθείς ομάδες, ατομική και συλλογική ευθύνη, είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε ή ακούμε συνεχώς το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Πώς θα είναι η κοινωνία μας εφόσον λήξει ο «συναγερμός» της πανδημίας; Τι θα γίνει την «επόμενη μέρα»; Πώς θα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο θα έχει επηρεαστεί ο τρόπος που θα βλέπουμε και θα αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας;
Ερωτήματα όπως τα παραπάνω, σίγουρα είναι δύσκολο έως αδύνατο να απαντηθούν, αφού ακόμα μένει να δούμε τις πραγματικές συνέπειες. Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, απασχολούν σήμερα την ανθρωπότητα, καθώς βρισκόμαστε εν μέσω ίσως της μεγαλύτερης υγειονομικής κρίσης που έχει περάσει εν καιρώ ειρήνης κάθε χώρα, αντιμετωπίζοντας ένα μεγάλο και κοινό πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από αυτό του «αόρατου εχθρού».
Η χώρα μας ακολουθεί αυτή τη χρονική στιγμή την υπόλοιπη Ευρώπη στην επιβολή μερικών lockdown και νέων περιοριστικών μέτρων, προκειμένου να σταματήσει η έξαρση του δεύτερου κύματος της πανδημίας του νέου κορονοϊού, τίθεται το ερώτημα: Ήταν αναπόφευκτη η επιδείνωση με τη ραγδαία αύξηση των νέων κρουσμάτων;
Στις περισσότερες χώρες ο διάχυτος φόβος ότι στα σχολεία, λόγω ηλικίας, θα υπάρξει δυσκολία στην τήρηση των μέτρων, δεν φαίνεται να έχει επαληθευτεί. Οι μαθητές έχουν δείξει αξιοσημείωτη πειθαρχία στα μέτρα, καθώς δεν θα ήθελαν να δουν την επιστροφή σε ένα lockdown σαν αυτό του περασμένου Μαρτίου. Γιατί μπορεί οι μαθητές να αποστρέφονται πολλές φορές το σχολείο, γνωρίζουν ωστόσο πολύ καλά από την άλλη ότι είναι ο φυσικός τους χώρος. Όχι μόνο ως χώρος μάθησης, αλλά και ως χώρος κοινωνικής συναναστροφής, τον οποίο τα διαδικτυακά μαθήματα όσο καλά οργανωμένα να είναι, σίγουρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν.
Θεωρώ πως η πολιτεία είχε άπλετο χρόνο μετά την ύφεση του πρώτου κύματος να οργανωθεί για την καλύτερη αντιμετώπιση αυτού που αναπόφευκτα θα ερχόταν. Πολύ δε περισσότερο που η χαλάρωση και τα «στραβά μάτια» συνόδευαν από την πρώτη στιγμή την ανακούφιση για την έξοδο από το lockdown του Μαρτίου.
Δυστυχώς με την άφιξη των τουριστών και με τα μπάνια του λαού ήρθαν να προστεθούν τα τραπεζάκια χωρίς την τήρηση των απαιτούμενων αποστάσεων, τα στοιβαγμένα λεωφορεία με τις δημόσιες συγκοινωνίες να έχουν ρημάξει από τα χρόνια της κρίσης, αλλά και η γενικότερη αβελτηρία των πάσης φύσεως αρμοδίων που θα έπρεπε να είχαν προνοήσει για την αποτροπή αυτού το οποίο ζούμε σήμερα.
Τούτες τις ώρες, η χώρα βρίσκεται στο παρά πέντε να οδηγηθεί σε ένα νέο ολικό lock down με ακόμα βαρύτερες συνέπειες από αυτές που βιώνουμε τώρα. Το αντέχουμε; Φρονώ πως οι περισσότεροι όχι. Τότε όμως, αφού σε μεγάλο βαθμό οι εξελίξεις επαφίενται σε μεγάλο βαθμό στην ατομική μας ευθύνη, γιατί δεν την αναλαμβάνουμε, μήπως και γλιτώσουμε τα χειρότερα;
Γιατί πρέπει να λειτουργούμε με τον βούρδουλα και την απειλή προστίμων για να φορέσουμε τη μάσκα και να μην συγχρωτιζόμαστε; Γιατί πρέπει να μας επιβάλλουν την αυτοπροστασία μας και τη προστασία των άλλων από εμάς, αφού μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας;