Διορισμοί, αφορισμοί, εκνευρισμοί

 Με τον παραπάνω τίτλο τα έγκυρα αθηναϊκά «ΝΕΑ» δημοσίευσαν προχθές, Δευτέρα επίκαιρο άρθρο που αναφέρεται στον… θόρυβο των τελευταίων ημερών σχετικά με τον διορισμό της Ελένης Ζαρούλια, συζύγου Β. Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής, στη Βουλή. Την απόφαση, η οποία βασίστηκε σε νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, υπέγραψε ο Γιαννιώτης Πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας. Ο «Π.Λ.» αναδημοσιεύει παρακάτω το άρθρο αυτούσιο, χωρίς δικά του σχόλια.
***
* Η είδηση έσκασε την Παρασκευή το απόγευμα. Πέντε 24ωρα πριν από την απόφαση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα λοιπόν με το ΦΕΚ που έγινε ταπετσαρία στο Διαδίκτυο, ο Πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας υπέγραφε τον διορισμό της Ελένης Ζαρούλια, συζύγου του Νίκου Μιχαλιολάκου ως μετακλητή υπάλληλο στη Βουλή με σύμβαση αορίστου χρόνου. Να μην πολυλογούμε, το θέμα ως προς τη διαδικασία του έχει πλέον

εξαντληθεί. Τρία 24ωρα στην πυκνότητα των σόσιαλ μίντια ισοδυναμεί με τουλάχιστον τρεις εβδομάδες κανονικού χρόνου. Γνωρίζουμε πλέον ότι δεν πρόκειται περί διορισμού από τον ΠτΒ αλλά περί της εφαρμογής διάταξης της Βουλής που δίνει το δικαίωμα σε αρχηγούς πρώην κοινοβουλευτικών ομάδων να διορίσουν έναν μετακλητό.
Θα μπορούσε στη συγκυρία αναμονής της απόφασης του Δικαστηρίου που αφορά και το ζεύγος Μιχαλολιάκου - Ζαρούλια να μην υπογράψει τον διορισμό. Πιθανολογώ ότι θα υπήρχε τρόπος να αφήσει το θέμα ανοιχτό έως την Τετάρτη. Αν μη τι άλλο, θα μπορούσε ακόμη και αν τα χέρια του ήταν δεμένα από τον κανονισμό να κοινοποιήσει ο ίδιος το αναπόφευκτο της υπογραφής. Σίγουρα ο κύριος Τασούλας δεν χειρίστηκε το θέμα όπως θα του υπαγόρευε ο πολιτικός του πολιτισμός. Επίσης, σίγουρο όμως ότι δεν διόρισε εκείνος την Ελένη Ζαρούλια. Μοχλός αυτού του διορισμού είναι στην πραγματικότητα η είσοδος στη Βουλή της Χρυσής Αυγής. Αν δεν γινόταν, το 2012 και το 2015, κοινοβουλευτικό κόμμα, δεν θα υπήρχε σήμερα το θέμα του διορισμού.
Λες και ήταν χθες
Και σαν να μην πέρασε μια μέρα από μια Παρασκευή του 2020, βρέθηκα σε μια ημέρα του 2012. Μέσα σε ένα ταξί. Λίγο πριν από τις εκλογές που εκτόξευσαν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και τον έφεραν στη δεύτερη θέση ανοίγοντάς του τον δρόμο για την εξουσία. Τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα διότι είδα και άκουσα ξεκάθαρα αυτό που πολλοί ψυχανεμιζόμασταν. Ο νεαρός οδηγός ήταν κάθετος ως προς την πρόθεση ψήφου. «Ή ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή. Κι εγώ και όλη μου η οικογένεια και όλοι μου οι φίλοι. Να πάρουν ένα μάθημα τα λαμόγια, οι κλέφτες, οι γερμανοτσολιάδες, που τα έφαγαν, που τα έκαναν πλακάκια με τη Μέρκελ, που, που, που…»
Φυσικά δεν ευθύνεται ένα κόμμα για τα άλματα λογικής των πιθανών ψηφοφόρων του. Γεγονός όμως είναι ότι εκείνα τα χρόνια του αντιμνημονιακού παροξυσμού, ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή καβάλησαν στο ίδιο κύμα λαϊκής οργής. Ο ίδιος άνεμος λαϊκισμού που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της Βουλής για το ένα κόμμα, τις άνοιξε και για το άλλο. Και στην πορεία προς την εξουσία -με τελευταία στροφή την καταψήφιση της υποψηφιότητας για ΠτΔ του Σταύρου Δήμα- όλες οι ψήφοι ήταν ευπρόσδεκτες. Και της ΧΑ. Έτσι είχε πει τότε ο Νίκος Βούτσης. Ναι, αυτός που, ως πρόεδρος της Βουλής, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του 2019 ψήφισε την παράταση της ισχύος και για την τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο του επίμαχου κανονισμού που διόρισε την Ελένη Ζαρούλια.
Στη Ρω μια
φορά και έναν καιρό
Στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Υπάρχει και φιλότιμο» το ηθικό πλεονέκτημα δεν αφορά μόνο τον υπουργό -Λάμπρο Κωνσταντάρα- αλλά και τους έντιμους χωρικούς ψηφοφόρους του. Που όταν συνειδητοποιούν ότι αυτός που τόση ώρα μούτζωναν ήταν ανάμεσά τους, του ζητούν, κατά κάποιον τρόπο, συγγνώμη.
Δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ που ξεσάλωσαν ότι σίγουρα θα υπάρχει κάποιο «παραθυράκι» να αποφύγει την υπογραφή του διορισμού. Φαντάζομαι ότι κάποιο «παραθυράκι» θα υπήρχε και για να αποφύγουν την κοινή, μεσ’ στην καλή χαρά επίσκεψη και φωτογράφιση βουλευτών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με βουλευτές της Χρυσής Αυγής στη Ρω και στο Καστελλόριζο.