Η… σωτηρία της τσίμας και ο λογαριασμός της ΔΕΥΑΙ!

Προχθές, είχα μια επιθανάτια εμπειρία για μισό περίπου λεπτό, μπορεί και περισσότερο!

Αφού πρώτα το αστρικό μου σώμα αποσπάστηκε από το υλικό, βρέθηκα στη συνέχεια μέσα σε ένα τούνελ με έντονο λευκό φως, σαν αυτό που βγάζουν οι οικονομικές λυχνίες ανά τας αγυιάς και τας ρύμας του Δήμου Ιωαννιτών. Μια αίσθηση ειρήνης με κυρίευσε και μουσική από ουράνια κλαρίνα συνόδευε την πορεία μου προς το «επέκεινα»!

Είχα τη βεβαιότητα, κάποια στιγμή,πως πήγαινα κατευθείαν γραμμή για τον Άγιο Πέτρο. Και ενώ έσπαγα το κεφάλι μου να βρω, με τι άραγε θα μπορούσα να τον λαδώσω για να εξασφαλίσω μια καλύτερη θέση στην κόλαση, έπεσα φάτσα κάρτα πάνω στον φορέα διαχείρισης της λίμνης των Ιωαννίνων!!! 

Ήταν, λέει, μαζεμένος σύσσωμος ο φορέας κοντά σε κάτι λακκούβες -που ήταν κάποτε ιχθυογεννητικός σταθμός, ο οποίος όμως στη συνέχεια εγκαταλείφτηκε και τώρα αποτελεί εστία μόλυνσης χωρίς ωστόσο αυτό να απασχολεί τους αρμόδιους- και με κάτι μεγάλες απόχες, ψάρευαν τις τσίμες (ψαράκι εξαφανισμένο) μέσα από τη λίμνη και τις έσωζαν από σίγουρο... πνιγμό!
Και πάνω στο… σώσιμο, κάποιος με χαστούκισε και επανήλθα στη ζωή. «Φαίνεται πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου», μου είπε μια νοσοκόμα και μου χαμογέλασε! Λίγο αργότερα, έμαθα από τον εφημερεύοντα ιατρό του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων που με εξέτασε, ότι όντως είχα για κάμποση ώρα πεθάνει από τα γέλια, ακούγοντας ότι ο φορέας διαχείρισης της λίμνης θα έσωζε τις τσίμες!!!
*****
Όταν ήμουν πολύ νέος, ενώ δεν έβλεπα όνειρα στον ύπνο μου, έκανα ένα σωρό όνειρα για τη ζωή. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, θα έλεγα ότι συμβαίνει το αντίθετο. Ενώ ατόνησαν τα όνειρα που κάνω για το αύριο, βλέπω ανελλιπώς κάθε βράδυ στον ύπνο μου, ένα τουλάχιστον όνειρο προφητικό.
Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να αγοράσω έναν αναλυτικό ονειροκρίτη για να τα ερμηνεύω επιστημονικά και να γνωρίζω εκ των προτέρων τα μελλούμενα! Επισκέφτηκα λοιπόν χωρίς καθυστέρηση το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου και ο βιβλιοπώλης μου πρότεινε την ανανεωμένη έκδοση μιας διάσημης αστρολόγου-αστροφυσικού, ειδικευμένης στην «ονειροκριτική» και όχι μόνο!
Πεντέμισι η ώρα σήμερα χαράματα, ξυπνάω κάθιδρος και έντρομος από έναν φοβερό εφιάλτη. Ήμουν, λέει, ακινητοποιημένος με αλυσίδες, σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι του Αλή Πασά. Απέναντί μου καθόταν σε αντίστοιχα γραφεία, τρεις τύποι με βαριεστημένα χαρακτηριστικά δημόσιου υπάλληλου και είχαν μπροστά τους τις ταμπέλες, «ανέπαφος», «αδιάφορος», «ανέγγιχτος». Στο πλάι, καμουφλαρισμένη πίσω από μια οθόνη υπολογιστή, μια κυρία προσπαθούσε με το ένα της νύχι -το καλό- να πληκτρολογήσει κάτι! Τα άλλα νύχια της, δεν ήταν εύκολο να διακρίνεις πού τα απασχολούσε! Ακριβώς από πάνω μου ήταν στερεωμένο ένα βαρέλι γεμάτο με νερό, που το τροφοδοτούσε ένας σωλήνας αμιάντου. Από μια βρύση στον πάτο του βαρελιού, έσταζε βασανιστικά πάνω μου σταγόνα – σταγόνα το νερό, προξενώντας μου φοβερούς πόνους οι οποίοι σε συνδυασμό με την ανατριχίλα που μου προξενούσε ο ήχος από το νύχι της κυρίας πάνω στο πληκτρολόγιο, με έκανε να ουρλιάξω από απελπισία.
Τραβάω χωρίς καθυστέρηση τον ονειροκρίτη που είχα αποβραδίς τοποθετήσει κάτω από το μαξιλάρι μου και διαβάζω: ΝΥΧΙ: Αν δεις στον ύπνο σου νύχι, περίμενε οικονομική απώλεια. ΝΕΡΟ: Αν τα νερά είναι θολά και βορβορώδη, έρχεται μεγάλη δυστυχία.
Φυσικά από τη σύγχυση που είχα δεν ξανακοιμήθηκα. Κατά τις οκτώ το πρωί και ενώ έπινα το καφεδάκι μου πριν φύγω από το σπίτι, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Ήταν ο ταχυδρόμος! Επηρεασμένος καθώς ήμουν από το όνειρο και τον ονειροκρίτη, με έζωσαν τα φίδια. Κάποιο κακό μαντάτο σκέφτηκα θα έφτασε!
«Ό λογαριασμός του νερού από τη ΔΕΥΑΙ», μου είπε και χαμογέλασε πονηρά. Ευτυχώς σκέφτηκα. Τη γλύτωσα προς το παρόν. Η ΔΕΥΑΙ είχε στο παρελθόν χρηστή διαχείριση και επεδείκνυε ανέκαθεν τον πρέποντα σεβασμό προς τους «Ιωαννίτες». Κι αν κάποτε γινόταν μια μικρή έστω απιστία (νομικός όρος), το κοστολόγιο βάραινε τους υπεύθυνους και όχι τους δημότες -ψηφοφόρους!!!