Δυστυχώς, αργήσαμε…
Η ενδεχόμενη εισαγωγή της διδασκαλίας της αγγλικής γλώσσας σε παιδιά προσχολικής ηλικίας (νηπιαγωγείο) αρχίζει σιγά - σιγά να επικροτείται από το ευρύ κοινό στη χώρα μας.
Κι εδώ μου δίνεται η ευκαιρία και αφορμή να εκφράσω μία θλιβερή διαπίστωση, ότι χρειάστηκαν 38 ολόκληρα χρόνια για να γίνει αυτό αντιληπτό και αποδεκτό στην Ελλάδα.
Τη δεκαετία του 1980 θεωρείτο ανήκουστο να ξεκινήσουν τα ελληνόπουλα την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας στην ηλικία των 7 ετών ή –γιατί όχι- και μικρότερα. Τότε, λοιπόν, οι μαθητές αφιέρωναν έως και 8 ή 9 ολόκληρα χρόνια στην προετοιμασία για τη συμμετοχή τους στις πρώτες επίσημες εξετάσεις (LOWER) που διεξάγονταν από το Βρετανικό Συμβούλιο. Χρόνος υπερβολικά πολύς!
Έχοντας μεγαλώσει και ανατραφεί στο Σύδνεϋ παρακολούθησα με έκπληξη την ταύτιση απόψεων της συντριπτικής πλειοψηφίας των δασκάλων -και όχι μόνο- σχετικά με την εκμάθηση της αγγλικής σε τόσο νεαρή ηλικία, καθώς αποτελούσε συχνό φαινόμενο για τα ελληνόπουλα να ξεκινούν τα μαθήματα στα δέκα, δηλαδή στη Δ’ Δημοτικού.
Τη χρονιά που ξεκινήσαμε να λειτουργούμε ως φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών στα Ιωάννινα, το 1987, θελήσαμε να εισάγουμε την Αγγλική γλώσσα σε δύο νηπιαγωγεία με την επωνυμία «Μητέρα» με θεαματικά αποτελέσματα στην ομιλία, προφορά των λέξεων, επιτονισμό, αυθορμητισμό και τελικά ευχέρεια των μικρών μαθητών στη χρήση της.
Ο βαθμός δυσκολίας των εξετάσεων εκείνα τα χρόνια ήταν πραγματικά υψηλός και τόσο οι καθηγητές όσο και οι μαθητές έπρεπε να εργαστούν πραγματικά σκληρά για να επιτύχουν το στόχο τους. Δυστυχώς, όμως, σήμερα ο βαθμός δυσκολίας έχει μειωθεί τόσο, που είναι σχεδόν αδύνατο να μην επιτύχει κανείς σε αυτές!
Πόσο αναπολώ τα υπέροχα εκείνα χρόνια! Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να εκφράσω την βαθύτατη εκτίμηση και ευγνωμοσύνη μου στους καθηγητές Γλωσσολογίας του Πανεπιστήμιου του Σύδνεϋ. Όλοι τους επέμεναν στο να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις ώστε οι μαθητές μας να χειρίζονται σε άριστο βαθμό τη γλώσσα, στον προφορικό λόγο, ωσάν επαγγελματίες οδηγοί αγώνων ταχύτητας!
Εξάλλου, πάντα πίστευα πως, αν ένα πρωινό ξυπνούσα και συνειδητοποιούσα ότι η μέθοδος διδασκαλίας μου έχει μετατραπεί σε μια απλή ρουτίνα ακολουθώντας τον συνηθισμένο τρόπο προσέγγισης «Γραμματική- Μετάφραση», τότε ειλικρινά θα σταματούσα να διδάσκω. Το να ακολουθώ αυτόν τον συμβατικό τρόπο απλά για να πω ότι διδάσκω, ποτέ δε θα αποτελούσε έναν αρκετά καλό λόγο για να συνεχίσω να εργάζομαι!
Η διδασκαλία της Αγγλικής ως ξένη γλώσσα σήμερα
Αναμφισβήτητα έχουν υπάρξει βελτιώσεις στη διδασκαλία της Αγγλικής ως ξένη γλώσσα. Επαρκώς πιστοποιημένοι δάσκαλοι, καλύτερα βιβλία, περισσότερη εξοικείωση με τη γλώσσα κλπ…
Ωστόσο, τα μεγάλα ερωτήματα παραμένουν ακόμη… Γιατί τόσα πολλά (36) πιστοποιητικά γλωσσομάθειας στη χώρα μας; Θα περάσουν, άραγε, άλλα 38 χρόνια που το ελληνικό σύστημα θα δίνει έμφαση στην ποσότητα των πιστοποιητικών γλωσσομάθειας και όχι στην ικανότητα των μαθητών να μιλούν και να χειρίζονται με επάρκεια τη γλώσσα; Ποιος ελέγχει την ποιότητα αυτών των εξετάσεων; γιατί το Υπουργείο Παιδείας δεν προωθεί το κρατικό πτυχίο εξοικονομώντας έτσι εκατομμύρια από το κράτος και κατά συνέπεια από τα ελληνικά νοικοκυριά;
Kλείνοντας, θα ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα: Υπάρχει έστω και μία χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία διεξάγονται εξετάσεις τόσων πολλών πιστοποιητικών γλωσσομάθειας; Εύχομαι το παραπάνω κείμενο να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού και πεδίο γόνιμου και δημιουργικού διαλόγου για τη διδασκαλία της αγγλικής.
Σ.Σ.: Το παραπάνω άρθρο του κ. Φατέ αποτελεί μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου από την αγγλική, την οποία επιμελήθηκαν μαθητές του της Β΄ Γυμνασίου (Τάξης Lower)
