«Γεφύρι της Άρτας» οι μελέτες έργων…
Όλοι οι πολίτες αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή μας σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τις δημόσιες επενδύσεις για την εκτέλεση δημοσίων έργων.
Αυτή η δράση δημιουργεί θέσεις εργασίας, κινεί την αγορά και δημιουργεί συνθήκες για πολλές πρωτοβουλίες στην αγορά και γενικότερα στην κοινωνία. Όμως τα τελευταία χρόνια προπαντός λόγω της οικονομικής κρίσης, μνημόνια γαρ, και τον κορωνοϊό τα χρήματα του Δημοσίου για
έργα λιγόστεψαν με σοβαρές συνέπειες σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.
Αλλά σαν να μην φτάνει η κρατική φτώχεια έχουμε και τον παράγοντα «των εντάσεων» από εργολάβους και ιδιώτες που οδηγούν έργα αποφασισμένα σε μακροχρόνια αναβολή ή και σε ματαίωση πολλές φορές. Βλέπουμε, δηλαδή, σχεδόν πάντα με το που εγκρίνεται μια μελέτη και δημοπρατείται ένα δημόσιο έργο αμέσως ακολουθεί αντίδραση. Άλλοτε εργολάβοι και άλλοτε ιδιώτες επικαλούνται προβλήματα νομιμότητας και καταφεύγουν στα Δικαστήρια. Έτσι πολλά έργα δεν ξεκινούν ή χάνονται και ξεχνιούνται ώσπου να διερευνηθούν στις αίθουσες των Δικαστηρίων.
Αυτή η πρακτική είχε καταντήσει σχεδόν θεσμός με αποτέλεσμα να ακούμε για έργα και να μην βλέπουμε έργα. Οι εργολάβοι επικαλούνται διάφορα νομικίστικα ζητήματα, αφού υπάρχει έντονος ανταγωνισμός στο επάγγελμά τους, ενώ οι ιδιώτες υποστηρίζουν πως τάχα το Κράτος, η Περιφέρεια κλπ. δεν τήρησαν τα προβλεπόμενα από τις μελέτες ή από τους νόμους. Βέβαια πραγματική αιτία της προσφυγής στα Δικαστήρια είναι να προστατέψουν πάση θυσία το ατομικό συμφέρον.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που και τους φορείς δυσκολεύει, αλλά και το γενικό συμφέρον θίγει. Έργα που κρίνονται απαραίτητα και που χρειάζονται για την βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών εμποδίζονται. Χρήματα ξοδεύονται σε Δικαστήρια ή σε αποζημιώσεις σε εργολάβους και σε ιδιώτες.
Σε άλλες εποχές οι πρόγονοι μας ερμήνευαν τις δυσκολίες κατασκευής ενός έργου ως αποτέλεσμα υπερφυσικών και μαγικών στοιχείων που παρέμβαιναν στα ανθρώπινα για να δείξουν της παρουσία τους και την υπερδύναμη τους. Ήταν τότε που οι γνώσεις, οι επιστήμες, ακόμα και η λογική δεν μπορούσαν να καταλάβουν και να εξηγήσουν τους νόμους γενικά της φύσης. Ας θυμηθούμε τις λαϊκές δοξασίες για το στήσιμο του γεφυριού της Άρτας, αλλά και την αλήθεια των Άθλων του Ηρακλή. Σε εκείνα τα χρόνια ο μύθος είχε τον πρώτο λόγο, ενώ η λογική και η γνώση παρέμειναν βουβοί θεατές.
Σήμερα που υποτίθεται ότι ο άνθρωπος είναι κυρίαρχος στη φύση και ικανός στις θεσμοθετήσεις νόμων και αρχών πάλι συμπεριφέρεται στην εκτέλεση έργων με τρόπο παράλογο και πολλές φορές σε βάρος του συλλογικού συμφέροντος. Έργα πολύ σημαντικά στην περιοχή μας αποφασισμένα από χρόνια και με εξασφαλισμένες τις απαιτούμενες πιστώσεις καρκινοβατούν και δεν ολοκληρώνονται λόγω αυτής της νοοτροπίας.
Ενδεικτικά θυμίζω πόσο σημαντικό είναι το έργο της κατασκευής της οδού Στ. Νιάρχου που συνδέει την πόλη με το Παν/μιακό Νοσοκομείο. Εδώ και χρόνια η Περιφέρεια εξασφάλισε τα χρήματα, συνέταξε τις μελέτες και δημοπράτησε το έργο. Και όμως χρειάστηκαν χρόνια για να ξεκινήσει. Το ίδιο συμβαίνει και με το δρόμο που θα συνδέει την Πρέβεζα με την Ιόνιο οδό. Κάθε καινούργιος Υπουργός έχει και μια φαεινή ιδέα που οδηγεί σε ματαίωση.
Με αυτά τα δεδομένα και επειδή η συμπεριφορά των ανθρώπων δεν αλλάζει λόγω της πλήρους υποταγής στο ατομικό συμφέρον οφείλει το Κράτος να επιβάλει κανόνες. Για παράδειγμα μπορεί να προβλεφτεί δια νόμου να τιμωρείται με σοβαρό πρόστιμο εκείνος που η ένστασή του δικάζεται και απορρίπτεται ως μη μόνιμη. Επίσης ο χρόνος εκδίκασης ενστάσεων να είναι ελάχιστος ώστε τα έργα να εκτελούνται σύντομα.
Και επιτέλους όλοι ας δεχτούμε ότι το ζητούμενο σε δύσκολους καιρούς είναι η εύρεση χρημάτων για έργα και όχι οι προσφυγές σε Δικαστήρια για τις προσωπικές μας ανάγκες.
