Δώστε παιδεία στο λαό!

on .

Oι απόφοιτοι του Λυκείου διαγωνίστηκαν για μια θέση στα Πανεπιστήμια και οι εκπαιδευτικές αλλαγές, οι οποίες είναι τόσο συχνές στη χώρα μας, που αναρωτιέσαι γιατί γίνονται, αφού κάθε φορά ανακυκλώνουν την ίδια χαώδη κατάσταση, είναι σε εξέλιξη.

Κι όλοι ξέρουμε ότι η πορεία της παιδείας μας είναι το μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Η παιδεία είναι άρρωστη εδώ και χρόνια και η θεραπεία της δεν φαίνεται καθόλου εύκολη...
Γιατί οι νέοι σ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, δεν μορφώνονται επαρκώς, γιατί η παιδεία, πλέον, δεν καλλιεργεί και δεν μεταδίδει αξίες.

Σαφώς και υπάρχουν ανεπαρκείς διδάσκοντες (δεν γενικεύουμε, αλλά επισημαίνουμε).
Σαφώς το σύστημα δεν ευνοεί τη μάθηση, αλλά την πληροφορία. Σαφώς πολλά παιδιά, χωρίς επί της ουσίας να ευθύνονται τα ίδια, δεν τα ενδιαφέρει να μάθουν, αλλά να βρουν τρόπους εύκολης επιβίωσης.
Ακούγεται συχνά η φράση «παλαιά μαθαίναμε γράμματα» και, πραγματικά, σε πολλές περιπτώσεις, επιβεβαιώνεται. Ένας απόφοιτος του αλλοτινού εκτατάξιου γυμνασίου αλλοτινών καιρών, μπορεί να ξέρει πολύ περισσότερα από έναν πτυχιούχο της σημερινής εποχής με ανεπτυγμένο το διαδίκτυο.
Δεν υποστηρίζουμε το πισωγύρισμα, αλλά το προχώρημα με στέρεους και όχι σάπιους και σαθρούς βηματισμούς.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα, που έχει αναφέρει ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου Δονάτος Παπαγιάννης, που παραδίδοντας μάθημα σε προχωρημένο εξάμηνο ρώτησε, παρεμπιπτόντως, 300 φοιτητές να του πουν τι γνωρίζουν για τη Μάχη του Μαραθώνα και ήξερε μόνο μια φοιτήτρια με καταγωγή από την Αλβανία, η οποία περιέγραψε με ακρίβεια τα ιστορικά γεγονότα!
Η παιδεία μας είναι αποδιοργανωμένη. Διέρχεται μια από τις ισχυρότερες κρίσεις της... Και αυτό, γιατί έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Λες και δεν έχουμε ρίζες. Λες και δεν έχουμε παραδόσεις. Λες και είμαστε ένας λαός, που ξεφύτρωσε χθες.
Και αυτό είναι το πέρα για πέρα λαθεμένο, κατά τη γνώμη μας. Οι ιθύνοντες δεν λαμβάνουν υπόψη τα ιδεώδη, που οφείλει να εξυπηρετεί η παιδεία, με αποτέλεσμα, αντί να καλυτερεύει, να ξεχαρβαλώνεται.
Η παιδεία ως πρώτιστο έργο της πρέπει να έχει τη δημιουργία σωστών ανθρώπων, που να διαθέτουν ήθος. Ναι, μέσα σ' αυτή τη σύγχρονη Βαβέλ, το ήθος είναι ισχυρό «όπλο» στη διάθεση των νέων, είναι ένα στήριγμα.
Είναι ένα κατάλληλο μέσο, που έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν, έστω και αν είναι σκληρή η κοινωνία, και να βγουν νικητές. Και αυτό θα συμβεί εάν δεν αφήσουν να περνάει η ζωή τους σαν ποτάμι μέσα από την καρδιά τους και αυτή να παραμένει στεγνή.
Το ήθος είναι δύναμη και στην επιτυχία, είναι δύναμη και για την τυχόν αποτυχία. Και αυτό, γιατί δίνει τη δυνατότητα στους νέους για μια ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των καταστάσεων. Γιατί δημιουργεί τις προϋποθέσεις να είναι θερμοί και όχι «χλιαροί» στην επιδίωξη των σκοπών τους. Γιατί ακονίζει το νου και την καρδιά τους, καθαρίζει μέσα τους το χρυσό από τη σκουριά και την κοπριά, βελτιώνει το χαρακτήρα τους.
Τους κάνει να καταλάβουν ότι αν και τίποτα δεν είναι εύκολο, ο αγώνας δεν εγκαταλείπεται... Αλήθεια, ποιό ωραίο πράγμα γίνεται με ευκολία; Ποιος έγινε μεγάλος χωρίς κόπο; Ποιος πέτυχε πολλά με ευκολία; Με τη χάρη του Θεού και με τη δική τους θέληση, όλα γίνονται κατορθωτά.
Αλλά το ήθος κάνει τους νέους να συλλογιστούν και κάτι άλλο σημαντικό. Να μην είναι ολιγαρκείς στους στόχους τους, τους πνευματικούς. Μπορεί να περάσουν ή να μην περάσουν στο Πανεπιστήμιο. Να είναι καλοί ή κακοί μαθητές ή φοιτητές.
Αλλά στη ζωή, πρέπει να περάσουν οπωσδήποτε. Και με «απληστία» να διεκδικούν αυτό το πέρασμα. Αυτός, που δεν προσπαθεί να γίνεται συνεχώς καλύτερος, που δεν αγωνίζεται να κατακτά συνεχώς και περισσότερο έδαφος από τον τόπο της αρετής, ποτέ δεν θα γίνει ολοκληρωμένος άνθρωπος, όσα πτυχία και αν αποκτήσει.
Γιατί μπορεί να έχει γνώσεις, δεν θα έχει όμως γνώση. Δεν αξίζει στους νέους μια ψυχή καχεκτική, μια ζωή χαρμεπή και άτονη, όπου θα φυτοζωούν. Αυτό που τους αξίζει είναι να αναπνέουν τον δροσερό αέρα των υψηλών κορυφών.
Γι' αυτό η παιδεία δεν θέλει ακροβατισμούς. Θέλει βάθρα και θεμέλια. Και αυτά, τα έχουμε. Δεν θέλει εύκολους πειραματισμούς. Δεν μπορούμε να παίζουμε μ' αυτή. Δεν μπορεί να είναι το μέσο πολιτικών αντιπαραθέσεων, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως κομματική χροιά.
Είναι υπερεθνική υπόθεση. Δεν μπορεί να διαμορφώνεται ούτε από προσωπικές θέσεις και αντιλήψεις, ούτε από αταίριαστες για την ελληνική πραγματικότητα βάσεις.
Όχι, λοιπόν, παιχνίδια στο χώρο της παιδείας. Όχι λαϊκίστικες μέθοδοι και αντιλήψεις. Όχι ψευδοπροοδευτισμοί, που τα κάνουν όλα γυαλιά καρφιά συσσωρεύουν ερείπια και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο.