Κορωνοϊός και υπεραισιοδοξία…

Μετά την επιτυχή αντιμέτωπιση του πρώτου κύματος εισβολής του κορωνοϊού μπήκαμε στη δεύτερη φάση αίροντας πάρα πολλά από τα προστατευτικά μέτρα που αποδείχτηκαν στην πράξη τόσο αποτελεσματικά που μας απονομήθηκαν διεθνή εύσημα.
Η 1η και 16η Ιουλίου είναι οι κρίσιμες ημερομηνίες για τον τουρισμό την εστίαση, και όλα τα συμπαρομαρτούντα επαγγέλματα. Η ανεργία, τα λουκέτα, η μειούμενη αγοραστική αξία,

ο μειούμενος τζίρος στην αγορά, η έλλειψη ρευστότητας και η φτώχεια στα όρια της πείνας πιέζουν ασφυκτικά πρός αυτό το άνοιγμα. Από την άλλη μεριά, η προστασία της δημόσιας υγείας υπαγορεύει περιορισμούς και εγρήγορση. Έτσι, η κυβέρνηση βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος.
Πολλοί ομιλούν περί αναζήτησης και εφαρμογής της «χρυσής τομής». Ποιά χρυσή τομή όμως να εφαρμόσεις όταν στο ένα πιάτο της ζυγαριάς έχεις υλικά αγαθά και στο άλλο ανθρώπινες ζωές; Η ανθρώπινη ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό για το οποίο ο άνθρωπος διαθέτει όλα του τα κτηθέντα υλικά αγαθά. Μακάρι να μην μας είχε βρει το κακό, αλλ’ αυτό υπερβαίνει, ας ευχόμαστε προσωρινά, τις δυνάμεις μας. Παρά ταύτα, όλες οι θιγόμενες επαγγελματικές τάξεις κλαίγονται καθημερινά στα κανάλια ασκώντας αφόρητες πιέσεις στην κυβέρνηση για άρση κι’ άλλων περιορισμών, παροχή πρόσθετων απαλλαγών και διεκολύνσεων χωρίς οι ίδιοι, κυρίως, οι ξενοδόχοι, να προβαίνουν σε κάποιες προσωπικές θυσίες. Δεν έκαμαν κανένα αποθεματικό, στις μέχρι πέρισυ ολόκληρες χρυσές εποχές του τουρισμού για ν’ αντιμετωπίσουν τη «στραβή».
Πώς να ξεχάσουν οι συμπολίτες τους οτι δε τους δεχόταν γιατί δούλευαν αποδοτικώτερα με ξένους; Τώρα θυμήθηκαν τον εσωτερικό τουρισμό; Οι πραγματικά περισσότερο θιγόμενοι είναι οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις, τους οποίους αντί να συνδράμουν ενισχύοντας όσα τους προσφέρει μία χρεωκοπημένη οικονομία, τους χρησιμοποιούν επισείοντας την αύξηση της ανεργίας. Είναι η ώρα των προσωπικών θυσιών που δεν είμαστε πρόθυμοι να τις εφαρμόσουμε για τους εαυτούς μας και της προσωπικής ευθύνης, που ο καθένας την αντιλαμβάνεται με βάση τις δικές του αντιλήψεις. Είναι κάτι σαν το «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» που θυμίζει τη φοράδα που κάτι έκανε στο αλώνι... Τι να τα κάνεις αυτά όταν από πλήρη έλλειψη ή πλημμελή προσωπική ευθύνη χάσεις τη ζωή σου ή τη ζωή των οικείων σου;
Άρα, φτάνει πια η άρση και άλλων μέτρων που υπαγορεύει η ατεκμηρίωτη υπεραισιοδοξία και ας εφαρμοστεί ο κανόνας «παν μέτρον άριστον». Ο κορωνοϊός είναι εδώ και μας απειλεί θανάσιμα καθημερινά. Οι έλεγχοι να ενισχυθούν και οι κυρώσεις να εφαρμόζονται χωρίς εκπτώσεις. Οι ασυμπτωματικοί φορείς (ξενιστές) του κορωνοϊού, με την άρση των μέτρων είναι φυσικό να πολλαπλασιάζονται και να μεταδίδουν τη νόσο σε ανυποψίαστους συγγενείς και φίλους με τους οποίους έρχονται σε επαφή. Στα τέλη Ιουλίου θα πρέπει να αξιολογηθεί η κατάσταση και να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα.
Οι οιωνοί δεν φαίνονται ευνοϊκοί, αφού και τώρα ο κορωνοϊός είναι ανάμεσά μας, και όπως βεβαιώνουν οι ειδικοί, αναμένεται να επανέλθει δριμύτερος. Κανείς δεν μένει αλώβητος από την κρίση και η κυβέρνηση πρέπει να διαθέτει τις όποιες οικονομικές δυνατότητές της με σύνεση, με μελλοντική πρόβλεψη και μέριμνα, κατά προτεραιότητα, να μην πεινάει κανένα ελληνόπουλο. Η άποψη «δώστε λεφτά, πάρτε από το μαξιλάρι», εκτός από επιπόλαια, είναι και επικίνδυνη αφού κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αύριο. Η μικροκομματική πολιτική του «Τσοβόλα δώστα όλα» ενώ ξέρουν τις δυνατότητες του δημόσιου ταμείου αποδεικνύει το ολιγότερο ανευθυνότητα ανεπίτρεπτη για πολιτικά πρόσωπα και δη για αρχηγούς πολιτικών κομμάτων, από τους οποίους ο λαός περιμένει λύσεις και όχι ψηφοθηρικές φανφάρες.