Ο ύμνος της 25ης Μαρτίου…

on .

Μέχρι πρίν από αρκετές δεκαετίες, προτού ο πατριωτισμός πάρει από κάποιους τον χαρακτηρισμό του εθνικισμού, κάθε 25 Μαρτίου, αντιλαλούσε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας μας ο υπέροχος αυτός ύμνος. Όλοι οι Έλληνες απο μικρά παιδιά μέχρι εκατόχρονοι γέροντες αισθάνονταν την ίδια λαχτάρα να τραγουδήσουν τον ύμνο της αγίας αυτής ημέρας.
Σήμερα σχεδόν ξεχάστηκε ο υπέροχος εκείνος ύμνος, που δονούσε τις ψυχές των απανταχού της γης Ελλήνων...
Όλη δόξα, όλη χάρη, αγία μέρα ξημερώνει και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό. Και τα στήθη όλο φλόγα με τον ήλιο σου πληρώνει, που χρυσός με περηφάνια περπατεί στον ουρανό.
Στην Αγία Λαύρα πρώτα τες χρυσές ακτίνες χύνει, που λεβέντες πρώτα ανάψαν του πολέμου τη φωτιά. Τη γαλάζια μας σημαία με τη χάρη του λαμπρύνει και του θείου ιεράρχη χαιρετίζει τη σκιά.
Ομορφιά και δόξα χύνει, όπου γη αιματωμένη απ’ το τιμημένο αίμα των παιδιών της Κλεφτουριάς τ’ άγιο χώμα χαιρετάει και περήφανα διαβαίνει από τα Ψαρά στο Σούλι και στο χάνι της Γραβιάς. Απ’ τη Ρούμελη και κείθε απ’ την Κλείσοβα περνάει και στο Μεσολόγγι μέσα χύνει το χρυσό του φως.
Την αιματωμένη γη του χαιρετάει και ευλογάει, όπου τόσοι σε μιά νύχτα έπεσαν ηρωικώς.
Ξημερώνει και με μάτια δακρυσμένα σ’ ατενίζει η κοινή γλυκειά μας μάνα, η φιλτάτη μας Ελλάς. Μα, σαν βλέπει τη σημαία μόνο εδώ να κυματίζει, με παράπονο στα χείλη πυκνοστρέφεται σ’ εμάς.
* * *
Ξημερώνει άγια μέρα γεμάτη δόξα και χάρη και το έθνος των Ελλήνων την χαιρετά, την καλωσορίζει, την υποδέχεται γονατιστό. Τέσσερις αιώνες πικρής σκλαβιάς, αβάσταχτης σκλαβιάς έζησε ο ραγιάς, όπως περιφρονητικά τον ονόμαζε ο σκληρότερος δυνάστης όλων των εποχών. (ραγιά=πρόβατο). Είναι φυσικό λοιπόν, να χαιρετά γονατιστό το Έθνος την ημέρα αυτή...
Ο ήλιος την ημέρα αυτή είναι χρυσός και περιπατεί στον ουρανό με περηφάνεια. Δίνει στον άνθρωπο την εντύπωση ότι κινείται «περπατεί», ενώ κινείται η γη. Την ημέρα αυτή, πάντως, γεμίζει τα στήθη των Ελλήνων με φλόγα πατριωτισμού και εθνικής υπερηφάνειας.
Ξεκινάει από την Αγία Λαύρα πρώτα στέλνει τις χρυσές του ακτίνες ο ήλιος, γιατί από εκεί οι λεβέντες πολεμηστές άρχισαν τον αγώνα και τη φωτιά του πολέμου. Έτσι λαμπρύνει τη γαλάζια μας σημαία ο ήλιος με τις χρυσές του ακτίνες και χαιρετίζει τη σκιά του Ιεράρχη Γερμανού που ευλόγησε το λάβαρο της λευτεριάς.
Δυστυχώς, κάποιοι άθεοι και διεθνιστές ψάχνουν να βρουν κάποιο στήριγμα για να αμφισβητήσουν την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Γερμανού. Όλοι οι ιστορικοί γράφουν: Στις 24 Μαρτίου 1821 ήρθαν από την Αγία Λαύρα στην πόλη των Πατρών αρκετοί οπλαρχηγοί μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Γερμανό, κατευθύνθηκαν προς την πλατεία Αγίου Γεωργίου, όπου ο Γερμανός έστησε μεγάλον ξύλινον σταυρόν. Εκεί έτρεχαν όλοι, άπλωναν το χέρι τους ακουμπώντας το στο Σταυρό και ορκίζονταν με τις λέξεις: «Ελευθερία ή θάνατος». Αμέσως ασπάζονταν ο ένας τον άλλον με τα λόγια: «Καλή Ανάσταση, παιδιά»!
Δίπλα στο Σταυρό εξακολουθούσε να στέκεται ο Αρχιεπίσκοπος Γερμανός και ευλογούσε κάθε ορκιζόμενον. Εσχημάτισα επιτροπήν, την οποίαν ονόμασαν «Επαναστατικόν Διευθυντήριον». Η πρώτη πράξη του Διευθυντηρίου των Πατρών ήταν η σύνταξη διακήρυξης της ελληνικής επανάστασης προς τις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις. Το έγγραφο αυτό συνέταξε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Επιδόθηκε σε κάθε έναν χωριστά στους προξένους των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων.
Και ο ύμνος συνεχίζει: Ομορφιά και δόξα χύνει. Όπου γη αιματωμένη απ’ το τιμημένο αίμα των παιδιών της Κλεφτουριάς.
Ο Θυμόσοφος Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είπε στον Άγγλο ναύαρχο Χάμιλτον: «Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτεινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα». Ο Χάμιλτον τον ρώτησε: «Ποιά είναι η βασιλική φρουρά του, ποιά είναι τα φρούρια;» Ο Γέρος απάντησε: «Η φρουρά του βασιλέως μας, είναι οι λεγόμενει κλέφτες, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά»...
Σε όλη τη διάρκεια της σκλαβιάς τα νιάτα του σκλαβωμένου λαού πολεμούσαν, όσο μπορούσαν τον θηριώδη δυνάστη και συγχρόνως γυμνάζονταν για να είναι έτοιμοι για τη μεγάλη ώρα...
Οι επόμενοι στίχοι του ύμνου αναφέρονται σε κάποια από τα μέρη που χύθηκε πολύ αίμα: Αναφέρει τα Ψαρά, το Σούλι και το Χάνι της Γραβιάς. Και συνεχίζει: «Απ’ τη Ρούμελη και κείθε απ’ την Κλείσοβα περνάει και στο Μεσολόγγι μέσα χύνει το χρυσό του φως». Κλείσοβα λέγεται το νησάκι στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Και συνεχίζει: «Την αιματωμένη γη του χαιρετάει και ευλογάει, όπου τόσοι σε μία νύχτα έπεσαν ηρωικώς».
Ενιά χιλιάδες ψυχές ξεκίνησαν τη νύχτα της 10ης προς τη 11η Απριλίου 1826 (Σάββατο του Λαζάρου – Κυριακή των Βαΐων), τη μεγάλη έξοδο της ζωής ή του θανάτου. Από τις ενιά χιλιάδες γλύτωσαν χίλιοι εκατό άνδρες και εφτά γυναίκες, όλοι οι άλλοι σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν και πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα...
Η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου από την αρχή προκάλεσε το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων. Ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος έδωσε εντολή στους ανθρώπους του να του ανακοινώνουν αμέσως όταν φθάνει κάποια είδηση για το Μεσολόγγι. Όταν έφθασε η είδηση της Εξόδου του Μεσολογγίου ο Λουδοβίκος βρισκότανε στο θέατρο και παρακολουθούσε παράσταση. Μόλις του είπαν ότι έπεσε το Μεσολόγγι, διέταξε να σταματήσει, να διακοπεί η παράσταση και το θέατρο έκλεισε για αρκετές ημέρες...
Η Έξοδος του Μεσολογγίου συγκλόνισε τους λαούς της Ευρώπης και ο φιλελληνισμός των λαών ανάγκασε τις κυβερνήσεις τους να αλλάξουν πολιτική. ‘Αρχισε να καλλιεργείται η ιδέα της αναγνώρισης του δίκαιου αγώνα των Ελλήνων επαναστατών... Τα σημερινά ελληνόπουλα (τα περισσότερα) δεν γνωρίζουν τι έγινε στο Μεσολόγγι...
Οι τελευταίοι στίχοι του ύμνου αποτελούν τον επίλογο, όπου εμφανίζεται η κοινή γλυκειά μας μάνα η φίλτατη μας Ελλάδα δακρυσμένη από συγκίνηση. Τώρα στρέφει το βλέμμα της σ’ εμάς τους νεώτερους και γενικά σε όλες τις νεώτερες γεννεές των Ελλήνων και τους λέει: «Τι θα κάνετε, θα συνεχίσετε το έργο εκείνων που θυσιάστηκαν για να έρθει η ελευθερία στην Ελλάδα; Θα κρατήσετε ελεύθερη την χώρα που ελευθέρωσαν οι πρόγονοί σας το 1821».
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ