Επιτελικό Κράτος…

on .

 Ο όρος «Επιτελικό Κράτος» κυριαρχεί στον πολιτικό ορίζοντα της χώρας μας, τον τελευταίο καιρό, από τη στιγμή που επήλθε η πολιτική αλλαγή και την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας ανέλαβε η Ν.Δ. υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Από την εποχή της λεγόμενης μεταπολίτευσης που τυχαίνει να παρακολουθώ τα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας έχω διαπιστώσει πως κάθε κόμμα που ανέρχεται στην εξουσία χρησιμοποιεί και ένα κυρίαρχο σύνθημα με το οποίο επιχειρεί να προδιαγράψει την πορεία που σκοπεύει να ακολουθήσει κατά την επικείμενη κυβερνητική του θητεία. Αποκαλύπτουν μεαυτού του είδους τα συνθήματα τις προθέσεις τους. Αυτές μπορεί να είναι πράγματι καλές, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως και «οι καλύτερες των προθέσεων συχνά οδηγούν στην κόλαση». Έτσι, συμβαίνει τα διάφορα συνθήματα σύντομα να ξεφτίζουν και ακολουθώντας το νόμο της «ετερογονίας των σκοπών», να καταλήγουν στο αντίθετο -από το αναμενόμενο- αποτέλεσμα.
Αυτό μέχρι σήμερα μας δίδαξε το παρελθόν. Ας πάρουμε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Με τι καρδιά, με τι ψυχή, τι πόθους και τι πάθος», το 1981, δεμένοι στο άρμα της ΑΛΛΑΓΗΣ, «πήραμε τη ζωή μας», απολαύσαμε -είναι αλήθεια- τα πρώτα χρόνια, κάποια από τα αγαθά της, χωρίς όμως την απαιτούμενη ανασυγκρότηση του Κράτους και της Κοινωνίας, με συνέπεια αυτή να «τελειώσει νωρίς», να μεταλλαχθεί σε ένα «θολό και κακέκτυπο εκσυγχρονισμό» και από τότε, παρά τα ηχηρά συνθήματα που ακολούθησαν, «να κατεβαίνουμε, χωρίς σταματημό του κακού τη σκάλα» και να φτάσουμε στο «τελευταίο σκαλί» που είναι η χρεοκοπία.
Από τότε «έτσι σοφοί που γίναμε, με τόση πείρα» είμαστε επιφυλακτικοί, γιατί όχι και καχύποπτοι, με τα κάθε είδους συνθήματα και περιμένουμε να τα κρίνουμε με βάση τα αποβαίνοντα, ακολουθώντας τη γνωστή, αρχαιόθεν, προτροπή σύμφωνα με την οποία «προς το τελευταίο εκβάν έκαστον των πρίν υπαρξάντων κρίνεται». Αυτό θα κάνουμε -πρέπει να κάνουμε- και τώρα που βρισκόμαστε μπροστά στο κυρίαρχο σύνθημα των ημερών «Επιτελικό Κράτος».
Και επειδή «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», ας ξεχωρίσουμε τις δυο έννοιες που συνιστούν και εμπεριέχονται στο υπό εξέταση σύνθημα και ας επιχειρήσουμε την απαιτούμενη «επίσκεψιν».
Ο όρος επιτελικός υποδηλώνει αυτόν που έχει την αρμοδιότητα να οργανώσει, να συντονίσει μια προσπάθεια -μια επιχείρηση- ώστε να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, να φτάσει, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης, στο ποθητό τέλος. Στην προκειμένη περίπτωση, να φτιάξει ένα οργανωμένο –συντονισμένο- Κράτος. Δηλαδή, με απλά λόγια ,να δούμε ένα Κράτος που δεν έχουμε δει μέχρι τώρα.
Τι είναι όμως Κράτος οργανωμένο – συντονισμένο και ποια είναι η «ειδοποιός διαφορά» του από ένα Κράτος ανοργάνωτο, από ένα «κράτος της πλάκας», για το οποίο έγραφε επί χρόνια ο Λευτέρης Παπαδόπουλος; Ένα Κράτος -μια Πολιτεία καλύτερα- οργανώνεται και συντονίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις και για όλους τους πολίτες με τους βασικούς θεσμούς του που είναι το Σύνταγμα και οι νόμοι που συμφωνούν με αυτό. Ένα τέτοιο Κράτος φτάνει στο ποθητό τέλος που δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που ονομάζουμε Δημοκρατία.
Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι, ακολουθώντας την κοινά αποδεκτή άποψη του διεθνούς φήμης φιλοσόφου του Δικαίου και της Πολιτικής, πανεπιστημιακού δασκάλου και ενεργού πολίτη, Νorberto Bobbio, να αποδεχτούμε ότι «Δημοκρατία είναι η μορφή διακυβέρνησης μιας χώρας που βασίζεται στο Σύνταγμα και στους νόμους που συμφωνούν με αυτό». Από τη στιγμή όμως που αυτό δε συμβαίνει και «ένα δημοκρατικό καθεστώς χάνει από τα μάτια του αυτή τη βασική εμπνέουσα αρχή, μεταστρέφεται τάχιστα στο αντίθετό του, σε μια από τις τόσες μορφές αυταρχικής εξουσίας που βρίθουν στις διηγήσεις των ιστορικών και στους στοχασμούς των πολιτικών συγγραφέων».
Αυτό το τραγικό φαινόμενο το ζήσαμε κι εμείς εδώ στον τόπο μας, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ιδιαίτερα όσοι αγωνιστήκαμε, αγωνιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε σ’ αυτήν εδώ την πόλη για κάτι απλό και αυτονόητο για ένα στοιχειωδώς ευνομούμενο -όχι βέβαια «Επιτελικό»- Κράτος, δηλαδή για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης και της νομιμότητας στα Γιάννινα σε ό,τι αφορά τα Παλαιά Κληροδοτήματα Ιωαννίνων και τις Σχολικές Περιουσίες της πόλης που προέρχονται από Κληροδοτήματα.
Τώρα, θα μου πείτε, πώς και το θυμήθηκα αυτό και τι σχέση έχει με το «Επιτελικό Κράτος»; Απλούστατα διάβασα στο Διαδίκτυο την επιστολή που έστειλε στον Υπουργό Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα ο πρώην αντιπρόεδρος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας Κώστας Κονής, ένας αγνός αγωνιστής και του λέει να κάνει τώρα αυτό που δεν τον άφησαν να κάνει το 2013, ως αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών. Να καταργήσει δηλαδή τα τρία φασιστικά διατάγματα που τα κατάργησε αρχικά αλλά τελικά με τις παρασκηνιακές παρεμβάσεις τα ανακάλεσε, του στέλνει μάλιστα και τις φωτογραφίες των τριών Ευεργετών που έχουν σχέση με αυτά τα διατάγματα -του Νικόλαου Ζωσιμά, του Γεώργιου Σταύρου και του Γεώργιου Τούλη- και να αποκαταστήσει το Κράτος Δικαίου το οποίο τότε δεν τον άφησαν να αποκαταστήσει.
Δεν του λέει βέβαια ποιοι παρενέβησαν, πώς ενήργησαν και ποιοι τον πίεσαν. Επειδή όμως: «Δεν έχουμε πια άλλο σκαλί να κατέβουμε πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα», επειδή κάποιοι από τους τότε δράσαντες βρίσκονται ακόμα -και δρουν- στο παρασκήνιο, επειδή οι πολιτικοί μας μέχρι τώρα μας έδωσαν την εντύπωση ότι μοιάζουν στην αντιμετώπιση βασικών θεμάτων που αφορούν το συμφέρον του Λαού με τους «Τρώες» του Καβάφη, που «κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά και όταν η μεγάλη κρίσεις έλθει η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται» και επειδή η νέα Κυβέρνηση επαγγέλθηκε και όπως διακηρύσσει κάθε τόσο που βρίσκει την ευκαιρία, το «Επιτελικό Κράτος» -του οποίου μέλος φιλοδοξεί να είναι από καίρια θέση και ο Σταϊκούρας- και το οποίο δεν μπορεί να είναι αντίθετο με τη συνταγματική τάξη και τη νομιμότητα, εμείς, συμπληρώνοντας το αίτημα του Κώστα Κονή προς το Σταικούρα, σε επόμενο άρθρο μας, με στοιχεία συγκεκριμένα θα αναφέρουμε όλα όσα συνέβησαν τότε, με μοναδικό στόχο να μην ξανασυμβούν και τώρα.
Όλα αυτά τα στοιχεία εκτός από τον Χρ. Σταικούρα θα τα πληροφορηθούν όλοι όσοι απαρτίζουν το σημερινό «Επιτελικό Κράτος». Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως «η λήθη του κακού γίνεται αιτία για την επανάληψή του».