Ανακυκλώσιμα «υλικά»…

Χάλασε ο κόσμος στο διαδίκτυο, την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή τα νέα ανακυκλώσιμα υλικά που ήρθαν στην επιφάνεια, καθώς η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ανακύκλωσης προκάλεσαν εντύπωση στους χρήστες του διαδικτύου, που συνοδεύτηκε από ορισμένους και από έντονες αντιδράσεις.
Κάποιοι μάλιστα επικαλέστηκαν και ανάλογα δημοσιεύματα του τύπου που αναφέρονταν σ’ αυτά τα περιστατικά. Τέτοιου είδους αντιδράσεις από το κοινό είναι παρήγορες, δείχνουν ενδιαφέρον για τα κοινά πράγματα της πατρίδας μας και συνεπώς αξίζουννα τις σχολιάσουμε. Και είναι παρήγορο το γεγονός ότι οι αντιδράσεις προέρχονται και από το συμπολιτευόμενο τύπο.
Το πρώτο περιστατικό ήταν σχετικό με το διορισμό του πρώην αρχηγού της Αστυνομίας, που είχε συσχετιστεί το όνομά του με όσα συνέβησαν στο Μάτι, του Κώστα Τσουβάλα, στη θέση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Εδώ τα σχόλια ήταν καυστικότατα. Άλλοι έκαναν λόγο για «επιλογή - προσβολή για τους νεκρούς στο Μάτι». Άλλοι συσχέτισαν αυτή την ανακύκλωση αξιωματούχων του δημοσίου με τη γνωστή σε τούτο τον τόπο ανακύκλωση του πολιτικού προσωπικού που «όλο ανακυκλώνεται και γι’ αυτό δεν ανανεώνεται». Σ’ αυτό δε το φαινόμενο αποδίδουν και το γεγονός ότι τεχνηέντως κατασκευάζονται «οι ικανοί» που επιπλέουν με όλες τις πολιτικές καταστάσεις και έτσι «κανένας ικανός δε χάνεται στη χώρα που χάνεται», αλλά και «κανένας «ικανός δε χάνεται στη χώρα που χάνονται, μέσα σε δυο ώρες, περισσότερες από εκατό ζωές».
Εξίσου καυστικά τα σχόλια για την «ανακύκλωση» -μεταφορικά- του Ιερώνυμου. Θυμήθηκαν αρκετοί χρήστες στο διαδίκτυο, τη δραστηριότητα του Αρχιεπισκόπου κατά τα τέσσερα τελευταία χρόνια που, όπως επισημαίνουν, αλώνιζε στου Μαξίμου, δεν έχανε την ευκαιρία να δηλώνει δημόσια ότι «σαν πατέρας τον πονάω σαν παιδί» τον Τσίπρα, καρατομούσε υπουργούς, όπως το Φίλη, υπέγραφε μυστικές συμφωνίες για την εκκλησιαστική περιουσία, ερήμην της Ιεραρχίας και του πολιτικού κόσμου και έκανε ό,τι μπορούσε για να πολιτογραφήθεί ως «η Αριστερά του Κυρίου», κατ ’αντιδιαστολή προς τον προκάτοχό του, το Χριστόδουλο, που είχε αυτοχαρακτηριστεί ως «η Δεξιά του Κυρίου». Και τώρα απαρνήθηκε με μιας το «παιδί» που πονούσε για να αγκαλιάσει το νέο «παιδί», με το οποίο αρχίζει νέα συμφωνία από μηδενική βάση. Κάποιος μάλιστα διερωτάται γιατί το νέο «παιδί», πριν δεχτεί τον «πατέρα» στο Μαξίμου, δεν ακολούθησε την τακτική του προκατόχου του, ο οποίος, πριν πάει στη Βουλή να ορκιστεί με πολιτικό όρκο, πέρασε από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και εναπόθεσε λίγα λουλούδια και στη συνέχεια πήγε στην Αρχιεπισκοπή και πήρε τη ευχή του Αρχιεπισκόπου!
Παρακολουθώντας αυτές τις αντιδράσεις στις νέες αυτές ανακυκλώσεις συνειρμικά έφερα στο μυαλό μου μια άλλη παρόμοια ανακύκλωση που συνέβη με την αναγγελία των ονομάτων των υπουργών της νέας Κυβέρνησης, ανάμεσα στους οποίους διέκρινα και το όνομα της Λίνας Μενδώνη ως υπουργού Πολιτισμού. Αυτή η υπουργοποίηση θα περνούσε απαρατήρητη από τους πολλούς αν δεν υπήρχε η άρνηση της Όλγας Κεφαλογιάννη να αναλάβει το Υπουργείο Τουρισμού διεκδικώντας το Υπουργείο Πολιτισμού. Κάποιοι μάλιστα μίλησαν για έμπειρα εξωκοινοβουλευτικά στελέχη -σ’αυτά ενέταξαν και τη Μενδώνη που ήταν μέλος του ΚΙΝΑΛ και ορθώς τη διέγραψε η Γεννηματα. Εγώ υπό το κράτος της οργής και της αγανάκτησης που με κατέλαβε όταν άκουσα ότι η Μενδώνη έγινε υπουργός Πολιτισμού -αυτό θα το εξηγήσω πιο κάτω- θυμήθηκα τον Γκαίτε που είχε διακηρύξει πως «η πείρα μοιάζει με το δυνατό φως του ήλιου που ωριμάζει τους καρπούς, μαραίνει όμως τα άνθη». Δεν προσθέτει όμως, αλλά το εννοεί, ότι ο καρπός όταν ωριμάσει αρκετά, τελικά σαπίζει.
Πού οφείλεται όμως η οργή και η αγανάκτησή μου για τη νέα αυτή ανακύκλωση της Λίνας Μενδώνη; Απλούστατα οφείλεται στο γεγονός ότι τη βρήκαμε μπροστά μας όλοι οι πνευματικοί, πολιτικοί, πολιτιστικοί φορείς της πόλης και της περιοχής, ως Γενική Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, την περίοδο 1999-2004, τότε που σε συνεργασία με το Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο Σετάκη επιχείρησε ένα πρωτοφανές πολιτιστικό ανοσιούργημα:
Επιδίωξε να μετατρέψει την οικία Βηλαρά, την οποία οι κληρονόμοι του ποιητή είχαν δωρίσει στη Μητρόπολη, υπό τον απαράβατο όρο να χρησιμοποιηθεί ως «Οίκος Φοιτητού», σε πολυκατοικία. Επικαλέστηκε μάλιστα «στοιχεία» ψευδέστατα τα οποία προμηθευόταν από τη Μητρόπολη Ιωαννίνων και «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ» τα παρέθετε σε επίσημα έγγραφα - απαντήσεις υποστηρίζοντας ότι η οικία αυτή δεν ανήκει στον ποιητή Ιωάννη Βηλαρά, ότι η οικία του ποιητή καταστράφηκε με την πυρκαγιά του 1820 και ότι στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα δεν μπορεί να αναστηλωθεί. Τίποτε από αυτά δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα, γεγονός που αποδεικνύεται από την καθολική αντίδραση όλων των φορέων της πόλης και της περιοχής.
Έζησα από κοντά ως δημοτικός σύμβουλος και ως μέλος της Επιτροπής Αγώνα για τα Ηπειρωτικά Κληροδοτήματα και για την Προστασία της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς, εκείνα τα γεγονότα και κατάλαβα, για μια ακόμη φορά τι δύναμη κρύβει μέσα του αυτός ο Λαός όταν παίρνει την απόφαση μέσα από τους μαζικούς του φορείς να αγωνιστεί ενάντια στις αυθαιρεσίες της κάθε μορφής εξουσίας, με τις οποίες κινδυνεύει να εξαφανιστεί ό,τι αυτός έχει δημιουργήσει κατά την ιστορική του πορεία και αποτελεί την πολιτιστική του κληρονομιά.
Με αυτόν τον αγώνα αποτρέψαμε την ανίερη εξαφάνιση της οικίας του ποιητή Ιωάννη Βηλαρά, την οποία επιχείρησε με την τότε ηγεσία του το Υπουργείο Πολιτισμού που έχει σαν σκοπό να προστατεύσει την πολιτιστική μας κληρονομιά. Θυμήθηκα τότε το περιστατικό με το Μέγα Αλέξανδρο που έδωσε εντολή να καταστραφεί η πόλη της Θήβας γιατί είχε μηδίσει, σεβάστηκε όμως την οικία του ποιητή Πινδάρου και διέταξε: «Πινδάρου του μουσοποιού την οίκίαν μη καίετε».
Και εδώ στα Γιάννινα τι επιδιώχθηκε να γίνει; Μητρόπολη και Υπουργείο Πολιτισμού, με υπουργό κάποια Ελισάβετ Παπαζώη και Γενική Γραμματέα τη Λίνα Μενδώνη, σε αγαστή συνεργασία, επιχείρησαν να μετατρέψουν την οικία του ποιητή μας Ιωάννη Βηλαρά, που δωρήθηκε από τους κληρονόμους του ποιητή με τον απαράβατο όρο να λειτουργήσει σ’ αυτήν «Οίκος Φοιτητού», σε πολυκατοικία. Αυτό ακριβώς το γεγονός μου δημιούργησε έντονο προβληματισμό, όταν πληροφορήθηκα ότι ως ανακυκλώσιμο υλικό στη νέα κυβέρνηση χρησιμοποιήθηκε «το ικανό και εμπειρο -όπως γράφτηκε- στέλεχος», για το Υπουργείο Πολιτισμού που ονομάζεται Λίνα Μενδώνη.
Ελπίζω να μη διανοηθεί από τη νέα της θέση να επαναλάβει όσα έπραξε την περίοδο 1999-2004. Αν το πράξει, η ευθύνη δεν θα ανήκει στην ίδια, αλλά σε αυτούς που την επέλεξαν.