Διαχρονικές αδυναμίες των πολιτικών ηγετών μας…

Η άγνοια της ιστορίας είναι ένα από τα σοβαρά αίτια που ο πολίτης σχηματίζει λανθασμένες εντυπώσεις για τα πολιτικά πράγματα του παρόντος, εφόσον αυτά αξιολογούνται εντελώς απομονωμένα από το παρελθόν.
Μια βασική θλιβερή διαπίστωση από τη σε βάθος μελέτη του παρελθόντος είναι ότι ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Τα ίδια ελαττώματα συνεχίζουν να μας καταδιώκουν και τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται. Και το αποτέλεσμα είναι η συρρίκνωση του Ελληνισμού και του ελληνικού χώρου. Αν υπήρχε σύμπνοια, το ελληνικό κράτος θα ήταν πολλαπλάσιο σε έκταση και σε πληθυσμό από το σημερινό, πιθανώτατα θα ήταν το μεγαλύτερο κράτος της Μεσογείου και της Ευρώπης.
Αρκεί να μελετήσει κάποιος ενδεικτικά και μόνον την εποχή των Περσικών πολέμων, του Πελοποννησιακού πολέμου, τους πολέμους των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και κατά τους νεώτερους χρόνους την Ελληνική επανάσταση και τον εμφύλιο, τη Μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο μετά τη Γερμανική κατοχή, το Κυπριακό πρόβλημα και τα πολιτικά πράγματα από το 1950 και εξής μέχρι σήμερα.
Ο διχασμός και η αλληλοϋπονόμευση, η μισαλλοδοξία, οι μωροφιλοδοξίες των πολιτικών, ο κομματισμός και ο καιροσκοπισμός, είναι φαινόμενα που δεν φαίνεται να εξαλείφονται εύκολα. Η έλλειψη μακροχρόνιου προγραμματισμού και η απουσία διορατικότητας, που είναι προϋποθέσεις για την επιτυχία οποιασδήποτε επιχειρήσεως, συμπληρώνουν τα αρνητικά φαινόμενα. Επιπλέον, η εκάστοτε εξάρτηση από ξένες δυνάμεις (η επέμβαση των οποίων στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας είναι διαχρονική), η οποία διευκολύνεται, επειδή υπάρχουν πάντοτε οι προδότες και οι πρόθυμοι να θυσιάσουν το συμφέρον του έθνους για το δικό τους συμφέρον και τις δικές τους φιλοδοξίες, αποβαίνει σε βάρος των συμφερόντων της χώρας.
Έτσι, εντελώς ενδεικτικά, για την περίοδο 1950-1960, συμβαίνουν πράγματα που επαναλαμβάνονται και σήμερα, επιβεβαιώνοντας τον Θουκυδίδη, σύμφωνα με τον οποίον, όσο η ανθρώπινη φύση είναι η ίδια, τα ίδια και παραπλήσια θα γίνονται πάντοτε.
Αυτή τη δεκαετία, λοιπόν, παρατηρούμε να συμβαίνουν τα εξής: Σκάνδαλα και προσπάθεια συγκάλυψης, μεταπήδηση πολιτικών από το ένα κόμμα στο άλλο, εναγκαλισμός του Αμερικανού πρεσβευτή που παίζει ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα από υποψήφιους πρωθυπουργούς, καθοδήγηση της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από την Αγγλία, σκληρή και αντεθνική Αγγλική πολιτική έναντι της Κύπρου, βασανιστήρια και απαγχονισμοί νεαρών Ελληνοκυπρίων αγωνιστών, υποκίνηση από τους Άγγλους των βανδαλισμών κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και Αμερικανική εντολή αποκατάστασης των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας χωρίς καμιά αναφορά σε αυτούς και χωρίς η Ελλάδα να ζητήσει αποζημιώσεις για τους πληγέντες και την ολοσχερή καταστροφή των περιουσιών τους, αυθαιρεσία της Αγγλικής δικαιοσύνης στην Κύπρο (τη μια μέρα αθωώνει τον Σαμψών, την επομένη τον καταδικάζει σε θάνατο).
Επίσης η αύξηση της βουλευτικής αποζημιώσεως στις 2 Αυγούστου 1957, η οποία ψηφίζεται από όλα τα κόμματα δια βροντώδους βοής, η Τουρκία διαπραγματεύεται και με τη Ρωσία και με τις ΗΠΑ, όπως κάνει σήμερα, και βγαίνει κερδισμένη, συνεχείς αποτυχίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, στις 23 Μαρτίου 1958 παμψηφεί αποφασίζεται η αύξηση των βουλευτών σε 300, φόροι και πάλι φόροι, όλοι οι «σύμμαχοι» εναντίον της Ελλάδος εξαιτίας του Κυπριακού, Αγγλία και Αμερική μαζί με την Τουρκία προωθούν την διχοτόμηση της Κύπρου, για πρώτη φορά η Ελληνική Κυβέρνηση δέχεται την Τουρκία σε τριμερή διάσκεψη (Αβέρωφ, Μακμίλλαν, Ζορλού) αναγνωρίζοντας έτσι εμμέσως πλην σαφώς δικαιώματα της Τουρκίας στην Κύπρο, κατοχύρωση Τουρκικών δικαιωμάτων στην Κύπρο με τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου στις οποίες πρωτοστάτησε ο Αβέρωφ, ο Καραμανλής αποκαλεί τη θλιβερή ημέρα αυτών των συμφωνιών ως την ευτυχέστερη μέρα της ζωής του, συμφωνίες που οδήγησαν στα υπερπρονόμια της μειοψηφίας και την έλευση Τουρκικού στρατού στην Κύπρο.
Τελικές διαπιστώσεις:
Ανερμάτιστη εξωτερική πολιτική που οδηγεί σε συνεχείς αποτυχίες και εθνικές καταστροφές.
Οι «σύμμαχοι» στράφηκαν πάντοτε εναντίον της Ελλάδας και των Ελληνικών συμφερόντων. Αν έχουν να επιλέξουν μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος, τάσσονται αναφανδόν υπέρ της Τουρκίας. Ακόμα χειρότερα, όπως στην περίπτωση των Άγγλων, δεν δίστασαν να οργανώσουν και να υποκινήσουν βανδαλισμούς στρεφομένους εναντίον Ελληνικών πληθυσμών, όπως κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι έζησαν την νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Η συρρίκνωση τους από 250.000 που ήταν τότε σε 2.500 με 3.000 περίπου που είναι σήμερα οφείλεται σε αυτούς τους βανδαλισμούς πρωτίστως. Για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων είναι αδίστακτοι.
Οι ΗΠΑ, ότι και αν πράξουν οι Τούρκοι, συντάσσονται απροκαλύπτως ή υπογείως με την Τουρκική πολιτική σε βάρος των Ελληνικών συμφερόντων. Οι Τούρκοι το γνωρίζουν αυτό και το εκμεταλλεύονται με κάθε δυνατό τρόπο. Αποτελεί ουτοπία να πιστεύουν οι Έλληνες πολιτικοί ότι οι ΗΠΑ θα εγκαταλείψουν ή θα εκδιώξουν ποτέ την Τουρκία από τη Δυτική Συμμαχία, το ΝΑΤΟ, ή θα υποστηρίξουν τα Ελληνικά συμφέροντα σε βάρος της Τουρκίας.
Στην εσωτερική πολιτική: επικρατούσε, όπως και σήμερα, ο κομματισμός, ο καιροσκοπισμός, η δημαγωγία, η σκανδαλολογία και η προσπάθεια συγκαλύψεως των όποιων σκανδάλων, η ιδιοτέλεια, οι υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα, η σπατάλη και η εύκολη λύση της φορολογίας, η έλλειψη προγραμματισμού και διορατικότητας.
Επιπλέον, παρατηρείται διαχρονική αδυναμία των πολιτικών ηγετών να κατανοήσουν ότι οι διεθνείς σχέσεις διέπονται όχι από το δίκαιο αλλά από το του κρείττονος συμφέρον, τα συμφέροντα δηλαδή του πιο ισχυρού. Το δίκαιο μπορεί να εξυπηρετηθεί και να επικρατήσει, μόνον αν συμπέσει με το συμφέρον ισχυρών χωρών. Η περίπτωση των Μηλίων και ο σχετικός διάλογος μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων εκπροσώπων στον Θουκυδίδη είναι ενδεικτικός και διαχρονικος.
Το εθνικό συμφέρον εξυπηρετείται μόνον, αν η χώρα είναι ισχυρή οικονομικά και στρατιωτικά και αν έχει αναπτύξει σχέσεις φιλίας και συμμαχίας με άλλες χώρες, και επιπλέον αν ακτινοβολεί διεθνώς ως μια ευνομούμενη δημοκρατική και υψηλού επιστημονικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου χώρα. Πρωτίστως, όμως, αν οι πολίτες της εμφορούνται από φιλοπατρία και υψηλό πατριωτικό φρόνημα.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ