Τα περήφανα γηρατειά!..

on .

Στην προεκλογική περίοδο έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε το πώς ιεραρχούν οι πολιτικοί μας τα προβλήματα της κοινωνίας και προπαντός ποιές λύσεις προτείνουν για την αντιμετώπισή τους. Βέβαια, η αξιοπιστία των προτάσεών τους έχει τη δική της ιστορία... και δεν είναι στις προθέσεις μου ο σχολιασμός της.
Όλοι σχολιάζουν το μεγάλο πρόβλημα της υπογεννητικότητας και μάλιστα προτείνουν και ημίμετρα μετριασμού του. Κατά τη γνώμη μου, το πλέον αξιόπιστο μέτρο συνιστά η καταπολέμηση της ανεργίας.
Η πατρίδα μας γηράσκει...
Το προσδόκιμο όριο ζωής έχει αυξηθεί και οι νέοι δεν συμβάλλουν στην ανανέωση του πληθυσμού...
Στο παρόν σημείωμα θέλω να σχολιάσω το πρόβλημα που δεν είναι, μάλλον, της προτεραιότητας των πολιτικών μας: οι ηλικιωμένοι...
Στη σημερινή κοινωνία τα προβλήματα των ηλικιωμένων είναι πολλά: α) οι περισσότεροι ζούνε μόνοι, β) εκείνοι που έχουν παιδιά δεν προσδοκούν βοήθεια, είτε γιατί αυτά δεν μπορούν οικονομικά, είτε γιατί εργάζονται μακριά από τον τόπο τους, γ) οι συντάξεις δεν επαρκούν για πρόσληψη βοηθητικού προσωπικού, δ) τα δημόσια ιδρύματα ευγηρίας είναι σχεδόν ανύπαρκτα, ε) οι ιδιωτικοί οίκοι ευγηρίας είναι ή λίαν δαπανηροί ή απαράδεκτοι.
Αλήθεια, πώς σκέπτονται οι αυριανοί κυβερνώντες να αντιμετωπίσουν το μείζον αυτό πρόβλημα που είναι κυρίως πρόβλημα σεβασμού του «δώρου της ζωής»;
Κάποτε ένας πολιτικός τόνιζε: περήφανα γηρατειά...
Εκείνος είχε επισημάνει το πρόβλημα, αλλά δεν άφησε κληρονομιά τη λύση του.
Μια πρόταση για την προσέγγιση του προβλήματος έχει δύο σκέλη:
Α) Να αντιμετωπιστεί η μοναξιά των ηλικιωμένων με συνθήκες αξιοπρέπειας και δαπάνες του κράτους και συμβολή των συντάξεων (διαμονή, δημιουργική απασχόληση, υγειονομική περίθαλψη)
Β) Να αξιοποιηθεί η εμπειρία τους (σε θέματα παιδείας, τέχνης, πολιτισμού...)
Το μείζον αυτό πρόβλημα δεν απασχόλησε τους ηλικιωμένους πολιτικούς μας, μήπως οι νέοι σε ηλικία πολιτικοί (της κεντρικής εξουσίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης) έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία; Ίδωμεν...
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΣΣΑΛΑΣ