Οι πολιτικοί σε κότερα και ο λαός σε βάρκες!

Νιώθει αηδία ο λαός κάθε φορά που βλέπει ότι ο πολιτικός του αντιπρόσωπος ζει πλουσιοπάροχα και παραδίνεται στη χλιδή. Ένα φαινόμενο που για χρόνια το παρατηρούμε στη συμπεριφορά πολλών αρχόντων της πολιτείας μας. Βεβαίως είναι λάθος και πολιτικά και ηθικά να ισοπεδώνουμε τους πάντες και να προχωράμε σε γενικεύσεις. Γι’ αυτό και προσωπικά δεν αποδέχομαι την άποψη που λέει ότι όλοι ίδιοι είναι ή ότι όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μύτη. Ας σκεφτούμε το παρελθόν του πολιτικού μας βίου και θα διατυπώσουμε ότι δεν ήταν λίγοι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του λαού που έμπαιναν στην πολιτική πλούσιοι και έβγαιναν φτωχοί. Η λιτή ζωή και το μέτρο στην προσωπική τους συμπεριφορά χαρακτήριζε παλιά πολλών την ταυτότητα. Ενώ σήμερα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί και σπανίζει το είδος του πολιτικού που δεν προκαλεί με την προσωπική του ζωή.
Αυτό το γεγονός θεωρώ πως είναι αποτέλεσμα του γενικότερου κοινωνικού συστήματος και της καθιερωμένης νοοτροπίας εδώ και χρόνια. Ίσως η κυριαρχία του ατομικισμού, ο καταναλωτισμός και το «φαίνεσθαι» διαμορφώνουν και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Και να μην ξεχνάμε τι ανθρώπους φτιάχνει και ποιες πρακτικές γεννά ο νεοπλουτισμός, μια και στην νεοελληνική κοινωνία έχει καθιερωθεί ως πρώτος στόχος της πλειοψηφίας των συμπατριωτών μας.
Ύστερα, όλο και εκλείπουν αξίες που ασκούν αγωγή στην πρακτική συμπεριφορά των ανθρώπων, όπως είναι ο ανθρωπισμός, η θρησκεία, η ιδεολογία και γενικότερα η ηθική. Και είναι γεγονός πολλοί είχαμε πιστέψει από τα φοιτητικά μας χρόνια ότι η «αριστερή» ιδεολογία γεννάει ήθος και υποστηρίζει μεγάλες κοινωνικές αξίες, οι οποίες δημιουργούν κοινωνίες πιο δίκαιες και ανθρώπινες.
Αυτός ήταν και ο λόγος που πολλοί νέοι άνθρωποι, πολίτες της εργασίας και σκεπτόμενοι, ακολουθούσαν την Αριστερά και αγωνίζονταν για μια νέα κοινωνία χωρίς διακρίσεις και χωρίς εκμετάλλευση. Και όλο αυτό το «αριστερό» κύμα θεωρούσε τον πλούτο ως κύρια αιτία για τα δεινά της κοινωνίας και για τα προβλήματα των πολιτών.
Τις προηγούμενες σκέψεις τις κάνω καθώς βλέπω τον τρόπο ζωής του Πρωθυπουργού και την αλγεινή συμπεριφορά ορισμένων κυβερνητικών. Αρχικά σκέφτηκα ότι η Αντιπολίτευση λόγω και των εκλογών επιδιώκει να φθείρει την εικόνα του κ. Τσίπρα και να του αφαιρέσει το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Γιατί το κύριο επιχείρημα του Πρωθυπουργού εδώ και χρόνια είναι ότι αυτός εκφράζει τη φτωχολογιά και αυτός προστατεύει όλους τους αδικημένους. Έτσι τον πίστεψαν πολλοί και τον ακολούθησαν. Χορεύοντας στις πλατείες μαζί με τον Καμμένο, τον Καρανίκα και τον Πετσίτη.
Και τώρα «συλλαμβάνεται» να κάνει διακοπές σε θαλαμηγό που μοιάζει με κινούμενο παλάτι. Πρόκειται για πανάκριβο πλοίο του Παναγόπουλου, στο οποίο ο Πρωθυπουργός ως... πρίγκιπας εμιράτου απολαμβάνει όλες τις κοσμικές απολαύσεις. Και η εικόνα μας πληγώνει και μας προκαλεί πιο πολύ, όταν πληροφορούμαστε ότι ταξιδεύει με το πλωτό παλάτι «Odyssey» την ώρα που οι συνάνθρωποί μας στο Μάτι καίγονται και πεθαίνουν βασανισμένοι σε νοσοκομεία της Αττικής!
Επιτέλους, εμείς οι απλοί πολίτες ας απαιτήσουμε την καθιέρωση αρχών και κανόνων από τους πολιτικούς μας. Θα πρέπει με νόμο να καταργηθούν όλα τα προνόμια, η ασυλία και οι παχυλοί τους μισθοί. Ο πολιτικός επιδιώκει την εκλογή του όχι για καλοπέραση, αλλά για να υπηρετεί τον πολίτη, γιατί μόνο μ’ αυτή τη σχέση γίνεται πρότυπο προς μίμηση. Άλλωστε οι ιδεολογίες έχουν ξεθωριάσει, τα συνθήματα έμειναν στους τοίχους και οι διακηρύξεις μοιάζουν με λόγια πτερόεντα.
Κι αν ο κ. Τσίπρας προερχόταν από φτωχικό σπίτι, ίσως θα είχε το δικαίωμα να εφαρμόζει τη λαϊκή ρήση «η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Αλλά, όπως γνωρίζουμε, ο Πρωθυπουργός και πολλοί Υπουργοί δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει φτώχεια, στέρηση και αγωνία.
Τώρα με τις εκλογές μπορούμε να δώσουμε στους πολιτικούς μας ένα μάθημα ανάλογο με την συμπεριφορά τους και τις πρακτικές τους σε ζητήματα ηθικής τάξης. Η αλαζονεία της εξουσίας και η αλλοτρίωση του νεοπλουτισμού ας τελειώσουν.
Εκτός κι αν ο συγχωρεμένος Παναγόπουλος ήταν συμμαθητής του Πρωθυπουργού στο Δημοτικό, οπότε η φιλία δικαιολογεί κάθε παρεκτροπή από τα δέοντα της πολιτικής.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ