Πορεία προς το πάθος...

Η εσπερινή ακολουθία της Κυριακής των Βαΐων μοιάζει με πύλη που μας οδηγεί στην πιο κατανυκτική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους. Την Μεγάλη Εβδομάδα. Οι ακολουθίες της αγγίζουν τις ψυχές με χάρη, ανάλαφρα, βαθιά, λυτρωτικά. Τις κατανύσσουν και τις μεταρσιώσουν. Τις υψώνουν πάνω από τα γήινα και φθαρτά.
Ποιος δεν έζησε το κατανυκτικό μεγαλείο τους; Ποια καρδιά δεν συγκίνησε η γλυκιά μελωδία του εκκλησιαστικού ύμνου: «Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον …»; Ποια ψυχή δεν ένοιωσε θρησκευτική έξαρση και κατάνυξη το εσπέρας της Μεγάλης Τρίτης κατά την ψαλμωδία του άφθαστου σε ποιητική έξαρση και λυρισμό ποιήματος της ευσεβούς ποιήτριας του Βυζαντίου μοναχής Κασσιανής: «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…»;
Ποιος δεν συγκλονίστηκε τη Μεγάλη Πέμπτη βράδυ κατά την περιφορά του Εσταυρωμένου μέσα στο ναό, που συνοδεύεται από τον πένθιμο ήχο της καμπάνας και από την εκφώνηση και την ψαλμωδία του εξαίσιου τροπαρίου: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»;
Ποιόν δεν άγγιξε ως τα κατάβαθα της ψυχής την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί η εικόνα της Αποκαθήλωσης του Εσταυρωμένου και της ακολουθούσης αυτήν λιτάνευσης του Επιταφίου εντός του ναού, ενώ ψάλλεται το κατανυκτικό τροπάριο των αποστίχων: «Ότε εκ του ξύλου Σε νεκρόν ο Αριμαθαίας καθείλε…»;
Ποιος δεν σιγόψαλε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, ακολουθώντας τους ιεροψάλτες, τα γλυκύτατα «Εγκώμια» του Επιταφίου γύρω από τον ναό; Ποιος δεν αισθάνθηκε σκιρτήματα ιερής χαράς και ενθουσιασμού το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου κατά την ψαλμωδία του ψαλμικού στίχου: «Ανάστα ο Θεός, κρίνων την γην, ότι σύ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσιν»; (Ψαλμ. 81, 8). Και ποιόν, τέλος, δεν χαροποίησε και δεν ενθουσίασε η άπλετη φωτοχυσία της αναστάσιμης νύχτας, που θυμίζει τη νίκη του φωτός της Αναστάσεως πάνω στις δυνάμεις του σκότους και του θανάτου; Καθώς και η βουτηγμένη στον ήχο της καμπάνας χαρμόσυνη ψαλμωδία του θριαμβευτικού παιάνα «Χριστός ανέστη εκ νεκρόν, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»;
Είναι πραγματικά απροσμέτρητο το πνευματικό μεγαλείο της Μεγάλης Εβδομάδος. Γι’ αυτό ακριβώς και ξεχωρίζει από τις λοιπές εβδομάδες του έτους. Και γι’ αυτό έλαβε την προσωνυμία Μεγάλη. Εύστοχα παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος ότι η ονομασία δεν οφείλεται στη μεγάλη χρονική διάρκεια της εβδομάδος αυτής, αλλά στο ότι «μεγάλες και απερίγραπτες υπήρξαν οι ωφέλειες που λάβαμε από αυτή». Αυτή την εβδομάδα, συνεχίζει ο ιερός Πατέρας, «καταργήθηκε η βασιλεία του Άδη, θανατώθηκε ο θάνατος νικήθηκε η αμαρτία, έπαυσε η κατάρα, ανοίχθηκε ο παράδεισος».
Αυτά τα κοσμοσωτήρια γεγονότα του Θείου Πάθους με την υπέρχρονη και υπεριστορική τους σημασία μας αξιώνει η χάρη και η ευσπλαχνία του Θεού να ξαναζήσουμε πάλι λατρευτικά στις πανευφρόσυνες ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος. Να χαρούμε το πνευματικό τους βάθος. Κι’ αναστημένοι πνευματικά να υποδεχτούμε τον Χριστό, τον Νικητή του θανάτου και του Άδη.
Να ευχηθούμε να αποτελέσουν αιτία και αφορμή να εμβαθύνουμε στον άφθαστο πνευματικό τους πλούτο των ημερών και να βιώσουμε τα Πάθη του Σωτήρος Χριστού στις σωστές τους διαστάσεις. Να μην μείνουμε στην σφαίρα του συναισθήματος και στην επιφανειακή γνώση. Αλλά να νιώσουμε αληθινή κατάνυξη και συντριβή καρδιάς για τις αμαρτίες μας, που οδήγησαν τον Χριστό στον σταυρικό θάνατο. Και ανάλαφροι ψυχικά να αρχίσουμε ένα καλύτερο πνευματικό ξεκίνημα ζωής για το καλύτερο.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΗΣ