Ο άνθρωπος υπηρέτης της ίδιας μηχανής που ο ίδιος κατασκεύασε!

on .

Ζούμε σε μια εποχή, την εποχή μας, όπου η ποιότητα ζωής έλλειψε από τον σύγχρονο άνθρωπο, o οποίος ως βασική επιδίωξη έχει την επιβίωσή του, σ’ ένα κόσμο χωρίς γοητεία.
Επιβίωση αλλά και με ποιο τρόπο; Μπροστά στη βία της σύγχρονης ζωής, στις διογκούμενες κοινωνικές ανισότητες, στο νόμο του δυνατού, μπροστά στη διεθνή τρομοκρατία, στο φόβο του για τον απέναντι, η ζωή έχασε τα παλιά της στηρίγματα, ο άνθρωπος δε βρίσκει νόημα για την ύπαρξή του, νιώθει αδύνατος και ανυπεράσπιστος, καταδικασμένος σ’έναν αγώνα χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, επομένως και οι τρόποι άλλαξαν ριζικά. Να ζούμε το ακαριαίο παρόν χωρίς μονιμότερες αξίες. Χαρτοπαιξίες, ακολασία, ψεύτικες ελπίδες είναι ψευδαισθήσεις να ξεχνά τον εαυτό του.
Το υλικό κέρδος, σε όποιο σημείο κατάκτησε τη ζωή μας, έγινε αυτοσκοπός, ο άνθρωπος εγκλωβίστηκε σ΄ένα τροχό που εξυπηρετεί ένα σκοπό έξω από τον εαυτό του, έγινε δηλαδή υπηρέτης της ίδιας μηχανής που κατασκεύασε ο ίδιος.
«Νομίζει» πως ξέρει τι θέλει, ενώ στην πραγματικότητα θέλει αυτό που επιθυμούν οι άλλοι, χωρίς να υποψιάζεται πως παίζει το ρόλο που του ανέθεσαν.
Είμαστε εξαρτήματα του συστήματος. Δεν εκλέγουμε εμείς τα προβλήματά μας, μας επιβάλλονται. Η ελευθερία μας κατά μεγάλο ποσοστό είναι απατηλή, όταν εξαναγκάζεσαι να δεχτείς τους ταπεινωτικούς όρους της αγοράς.
Ναι μπορεί να μην είμαστε σκλάβοι, αλλά πλησιάζουμε να γίνουμε ρομπότ.
Φτώχεια, απομόνωση, αποξένωση, ανασφάλεια με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την έλλεψη χαράς, την αίσθηση ματαιότητας και την αντίληψη πως η ζωή δεν έχει νόημα.
Όλα πλέον θεωρούνται φθαρτά και σχετικά, ο κόσμος είναι έρημος, γεμάτος πλήξη, αγωνία και άγχος. Η απόληξή μας δυστυχώς είναι η απόγνωση και η κατάθλιψη είναι το το μεγάλο χαρακτηριστικό της εποχής μας.
Η υπογεννητικότητα, άλλη νόσος για την πατρίδα μας, δεν οφείλεται μόνον σε οικονομικά αίτια. Πλήθος νέων μας λόγω ψυχικών αιτίων, διαθέτουν ασθενές σπέρμα μη παραγωγικό και αυτό είναι φανερό τι δεινά θα επιφέρει στο άμεσο μέλλον.
Μια άλλη μερίδα νέων μας καθοδηγούμενοι από ρεύματα ακραίου φανατισμού -που μας θυμίζουν όχι μακρινές εποχές κατά τις οποίες ο άνθρωπος μπόρεσε να χωρέσει τόσο κακό μέσα του, τόση ακόρεστη δίψα για φόνο, τόση μανία για καταστροφές- δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να ξανάρθουν. Και όμως…
Aρκετά ως εδώ. Δε θα παρασύρω και τους αναγνώστες μου ίσαμε το τέλος. Στο χαμό! Θα σας αναφέρω κάτι που και άλλοτε, αλλού, το έχω εκμυστηρευτεί: «Κάθε φορά που η σκέψη μου φτάνει σε ακραία λογικά αδιέξοδα, τότε κάτι άλλο συμβαίνει μέσα μου. Συντελείται μια μυστική αλχημεία, που δεν έχει σχέση με ό,τι συνήθως ονομάζουμε λογική. Δεν ξέρω πώς να ονομάσω αυτή την υπόγεια λειτουργία, διαίσθηση, ενορατική σκέψη, συναισθηματικό αντίβαρο, μυστικές ρίζες. Ένα ξέρω, πως αυτή η διεργασία με μεταφέρει σε άλλου είδους επίπεδο που με σώζει και με ηρεμεί. Από κάποια μυστική κοίτη σαλεύει κάποιο ημίφως, ως να μου μηνεί πως κάποια ζώπυρα κρυμμένα στις στάχτες θα αναζωπυρωθούν. Φτάνει να φυσήξει λίγο, που λέει ο Σεφέρης. Ή μια στραβοτιμονιά από την ανάποδη κατά τον Ελύτη. Το έχω γράψει και σε στίχο. Δε γίνεται η ζωή, τη ΖΩΗ να θανατώσει. Το κακό του αρέσει να επιδείχνεται. Η αρετή αγαπά τις κρύπτες. Τα υπόγεια ρεύματα αθέατα μυστικά δουλεύουν» ΘΑΡΡΕΙΊΕ!
Θυμηθείτε και τον Παλαμά:
Δε χάνομαι στα Τάρταρα
Μονάχα ξαποσταίνω.
Στη ζωή ξαναφαίνομαι
Και λαούς ανασταίνω
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΙΜΑΝΤΟΣ