Το γιοφύρι της Πλάκας και η «γέφυρα» της… πλάκας!

Η γέφυρα της Πλάκας χτίστηκε το 1866 από τον πρωτομάστορα Κωνσταντίνο Μπέκα εκ Πραμάντων Ιωαννίνων που τα πάντα (θεμέλια, συγκλίνοντα τόξα, θολίτη – κλειδί) υπελόγιζε με το μάτι εφάμιλλο, κατά τινας εκείνου των Φειδία και Ικτίνου. Το «κλειδί» ήταν μία καλολαξευμένη πέτρα που «κλείδωνε» τα δύο τόξα ακριβώς στην κορυφή της καμάρας (τόξου) και εξασφάλιζε αυτήν και το γεφύρι. Το μονότοξο αυτό κομψοτέχνημα με το μεγαλύτερο άνοιγμα στην Ευρώπη, δυστυχώς μετά από 150 έτη ζωής περίπου, κατέρρευσε για λίγα κυβικά μέτρα σκυροδέματος που έπρεπε να ριχθούν στις δύο βάσεις της γέφυρας.
Αυτά τα λίγα για να μην συγχέεται η γέφυρα της Πλάκας ούτε με τη νεοσύστατη πολιτική «γέφυρα της πλάκας…», της «Πρωτοβουλίας Προοδευτικών Πολιτών – Γέφυρα», η οποία σκοπό λέει πως έχει τη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων με τον «κεντροαριστερό!!!» ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με την Αντι-γέφυρα, πάλι της «πλάκας…» για την συμπόρευση της Ν.Δ., του ΚΙΝΑΛ και του Ποταμιού. Ο αιθεροβαμονισμός σε όλο του το μεγαλείο. Στην πρώτη κυριαρχούν φιλόδοξοι δημοσιογράφοι και εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων γυρολόγοι πολιτικοί που επιδιώκουν την προβολή, ή την Ευρωβουλή, ή μελλοντικά οφέλη, ή τέλος πάντων κάποια δημοσιότητα και στη δεύτερη πολιτικός μετά από μακροχρόνιο πολιτικό λήθαργο, ξεχνώντας όλοι τους ότι με «κομμένα παλαιά τούβλα» δεν χτίζονται καινούργιες εκκλησίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να ενθαρρύνει τους νεοφώτιστους «γεφυροποιούς της πλάκας…» εμφανιζόμενος και ως κεντροαριστερός παρά την μέχρι πρότινος συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο και τώρα με τους βουλευτές του χωρίς αυτόν (Κουίκ, Κουντουρά, Ζουράρη -αλήθεια σε πιο Παν/μιο είναι καθηγητής;- Κόκκαλη, κ.α.).
Απ’ την άλλη, «μάζευε κι ας είναι και ρώγες»… προσφέρει ακόμα και υπουργικούς θώκους σε ασήμαντους αποστάτες διασπώντας αντί της Ν.Δ. που ήταν και είναι, μάταια όμως, ο βασικός του στόχος, ολοκληρωτικά το Ποτάμι που έφυγε από το μαντρί και τόφαγε, κατά τον ευπατρίδη Ευάγγελο Αβέρωφ, ο λύκος και μερικώς το ΚΙΝΑΛ. Όμως, εντελώς περιφερειακά. Ας τονισθεί εδώ πως αν η «γέφυρα Αβέρωφ» υλοποιόταν, η Κύπρος δεν θα κατέληγε εδώ που είναι σήμερα γιατί ο αείμνηστος Αβέρωφ είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός ταλαντούχου πολιτικού γεφυροποιού (κιουπρουλή, στα τούρκικα) που έβλεπε πολύ μακριά, χωρίς καιροσκοπισμούς και προσωπικά οφέλη.
Αν οι τωρινοί ψευτογεφυροποιοί μελετούσαν τα προσόντα των κιουπρουλήδων Ελλήνων, που έκτισαν γέφυρες – αριστουργήματα για την εποχή τους, δεν θα τολμούσαν να χρησιμοποιήσουν τον τίτλο, όπως και τη λέξη «κλειδί» ως ανάχωμα διαρροής ψηφοφόρων προς τη Ν.Δ., ώστε η τελευταία να μη μπορέσει να σχηματίσει ισχυρή κυβέρνηση, γιατί το «κλειδί – θολίτης» που ενώνει τα δύο συγκλίνοντα τόξα στην κορυφή της καμάρας απαιτεί πρωτομάστορα μεγάλης ολκής και όχι κάλφες.
Τέτοιο πρωτομάστορα δεν διαθέτουν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «προοδευτικοί πολίτες» και, συνεπώς, η γέφυρα που οραματίζονται είναι θνησιγενής εν τη γενέσει της, πολλώ δε μάλλον όταν στην κορυφή καταλήγουν περισσότερα των δύο τόξα και το «κλειδί» της συνένωσης είναι πολύ δυσκολότερο από εκείνο των δύο τόξων.
Τώρα για τον ισχυρισμό τους ότι θα παίξουν κάποιο ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, που γέρνουν προς τα δεξιά, μόνο οι αφελείς μπορεί να τους πιστέψουν θυμίζοντας το «κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες». Ίσως γι’ αυτό το λόγο η προσπάθεια προσεταιρισμού των Σημίτη και Αλιβιζάτου απέτυχε παταγωδώς. Μένει να φανεί αργότερα αν ο Γ. Παπανδρέου θα προσχωρήσει σ’ αυτή την ομάδα ή όχι. Επί του παρόντος, ίσως λόγω του αδελφού Νίκου, υποψηφίου Ευρωβουλευτή του ΚΙΝΑΛ ποιεί την νήσσαν. Στην πολιτική τα πάντα ως και τα πλέον απίθανα είναι δυνατόν να συμβούν.
Δυστυχώς, ο πολιτικός αμοραλισμός ξύνει και τον πάτο του βαρελιού σκορπίζοντας την απογοήτευση στους πολίτες, οι οποίοι έπαυσαν προ πολλού να τους πιστεύουν αφού τα ασύστολα ψέμματα κάλυψαν και καλύπτουν την αλήθεια που τόσο την έχουν ανάγκη και αυτοί, αλλά και ο τόπος. Να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο; Αυτό είναι το αμφισβητούμενο ζητούμενο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗΣ, Ομότ. Καθηγητή; Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών