Ό,τι πει η μάνα…

Βλέποντας το Κοινοβούλιο να έχει μετατραπεί σε «τσίρκο» θυμήθηκα ένα παιδικό παιχνίδι που παλιά μην έχοντας ηλεκτρονικά ή τεχνικά παιχνίδια καταφεύγαμε σε αυτοσχέδια στις αλάνες και τα χωράφια.
Πράγματι η συμπεριφορά βουλευτών φέρνει στη μνήμη το παιχνίδι που το αποκαλούσαμε «γαϊδάρες». Όσο θυμάμαι, παιζόταν έτσι: Ένα παιδί έσκυβε στα τέσσερα και τα υπόλοιπα με φόρα πηδούσαμε πάνω από το σώμα του στηρίζοντας τα χέρια στις πλάτες του. Καθώς πηδούσε το καθένα, φώναζε «ό,τι πει η μάνα». Και ο σκυφτός φώναζε διάφορα, όπως «κωλοτούμπες, γονατιστοί, ουρλιαχτά, κλπ.». Τότε όλα τα παιδιά έπρεπε να υπακούσουν και να συμμορφωθούν με τις εντολές της μάνας. Έτσι γινόταν ένα αυτοσχέδιο θεατρικό παιχνίδι που προκαλούσε σε όλα το γέλιο και τα χαχανητά.
Αυτό δε συμβαίνει και σήμερα με το «παιχνίδι» των έξι βουλευτών; Παίζουν, προσκυνάνε και υπακούουν σε κάθε εντολή της κυβέρνησης. Λένε ότι παραχώρησαν την ψήφο τους στην κυβέρνηση ως το τέλος της θητείας τους ώστε να μην έχει κίνδυνο να χάσει την πλειοψηφία! Νομίζω ότι κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ανάλογο σενάριο. Ο Τσίπρας να γίνεται «μάνα» και οι έξι «παιδιά» που παίζουν και γελάνε με τα παιδιαρίσματά τους.
Γι’ αυτά τα τραγελαφικά εκείνος που θα κληθεί να πληρώσει θα είναι ο λαός και το κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Θεσμοί δημοκρατικοί, αξίες ηθικές και πολιτικές αρχές καταρακώνονται. Οι έξι βουλευτές, Παπακώστα, Κουντουρά, Παπαχριστόπουλος και οι άλλοι πουλάνε την ψήφο τους σαν να είναι ένα προσωπικό τους είδος, δηλαδή τα παπούτσια τους, επιτέλους, μια γραβάτα. Οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι ψηφισμένοι αντιπρόσωποι του λαού σ’ ένα κόμμα και έχουν ηθική και πολιτική υποχρέωση να ενεργούν κατά συνείδηση και σύμφωνα με τη λαϊκή εντολή.
Σε όλους τους πολίτες αυτή η συμπεριφορά προκαλεί αηδία και θλίψη. Πιστεύαμε ότι οι εθνοπατέρες τουλάχιστον έχουν μια σοβαρότητα και ένα αίσθημα πολιτικής ευθύνης. Γιατί, αν και οι υπόλοιποι τους μιμηθούν, τότε αυτός ο τόπος, αυτή η κοινωνία πού έχει να ακουμπήσει και να ελπίσει; Γι’ αυτούς τους βουλευτές ταιριάζει το ανάθεμα και η ηθική καταδίκη. Να στιγματιστούν από όλο το πολιτικό φάσμα και η λαϊκή οργή να σταματήσει φαινόμενα νοσηρής σηνείδησης και σάπιας λογικής. Οι πολιτικοί τους αντίπαλοι τους χαρακτηρίζουν ως «ρετάλια», «αποστάτες», «εξαγορασμένους». Προσωπικά πιστεύω ότι αποδίδει καλύτερα την συμπεριφορά τους και την πολιτική τους στάση ο χαρακτηρισμός «ρέτζελα».
«Ρέτζελα» ονομάζαμε παλιότερα κομμάτια από παλιά ρούχα που ήταν παντελώς άχρηστα, ακόμα και για μπάλωμα στα τρύπια ρούχα. Αυτά τα ρέτζελα τα χρησιμοποιούσαμε τα μεν παιδιά ως ουρά στον χαρταετό τις απόκριες, οι δε μεγάλοι έφτιαχναν «σκιάχτρα» και τα τοποθετούσαν στους κήπους για να φοβούνται οι χαρακάξες και τα κοράκια. Μήπως, λοιπόν, τους αξίζει μόνο τέτοια χρήση από τους πολίτες;
Και όμως, η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο Πρωθυπουργός τους χαϊδεύει, τους μοιράζει υποσχέσεις και τους προβάλλει ως πρότυπα πολιτικά. Μπροστά σ’ αυτό το ανορθόδοξο και μοναδικό παγκόσμιο πολιτικό φαινόμενο μήπως πρέπει να προτείνουμε δύο καινούρια Nobel; Το πρώτο να χαριστεί στον Πρωθυπουργό ως παράσημο πολιτικού τυχοδιωκτισμού, αφού έχει καθιερωθεί από όλες τις πράξεις του ως ο πιο λαϊκιστής και δημαγωγός πολιτικός. Και το δεύτερο να δοθεί ομόφωνα από τη διεθνή κοινότητα στους έξι βουλευτές ως Nobel πολιτικής αγυρτείας. Τους αξίζει, γιατί μόνο αυτοί παγκόσμια πέτυχαν να ανήκουν σε ένα κόμμα, τους ΑΝΕΛ, και ταυτόχρονα να παραχωρούν «συστημένη» την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η θλιβερή κοινοβουλευτική πραγματικότητα μπορεί αυθόρμητα να προκαλεί γέλιο, όμως τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά που μπορεί να μας προκαλέσουν μεγάλες συμφορές. Επομένως χρειάζεται αντίδραση και απαίτηση όλων να σταματήσει ο πολιτικός και ο θεσμικός κατήφορος της χώρας.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ