Προς αποφυγήν…

on .

- Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, Φιλόλογος – Συγγραφέας

Οι στοχαστές της κλασικής ελληνικής παιδείας (τραγικοί ποιητές Πλάτων και Αριστοτέλης) πίστευαν ότι οι πολιτικοί λειτουργούσαν ως πρότυπα συμπεριφοράς προς τους πολίτες και γι’ αυτό τους θεωρούσαν στυλοβάτες της δημοκρατίας και γενικότερα του πολιτισμού. Ανάλογες απόψεις υποστήριξαν και οι ευρωπαίοι διαφωτιστές (Μοντεσκιέ, Ρουσσώ, κ.α.) στα νεότερα χρόνια.

Δυστυχώς για την σημερινή ελληνικήτα όλες αυτές οι θεωρίες είναι χωρίς αντίκρυσμα, αφού οι πολιτικοί μας ουδεμία έχουν σχέση με τα προτάγματα των μεγάλων διανοουμένων, Ελλήνων και ξένων. Ίσως οι περισσότεροι από τους σημερινούς πολιτικούς μας να αγνοούν παντελώς και τις θεωρίες αυτών, αλλά και την ύπαρξή τους.
Άραγε αμφιβάλλει κανείς ότι η πλειοψηφία των πολιτικών μας έχουν στον πυρήνα της σκέψης τους και στην πυξίδα της πρακτικής τους το πώς να υπηρετήσουν καλύτερα το ατομικό τους συμφέρον, πολιτικό και οικονομικό;
Προσωπικά αδυνατώ να δώσω άλλη εξήγηση στη στάση πολιτικών, ιδιαιτέρως κυβερνητικών, με τον κυνισμό, την αλλοτρίωση και τη χαλασμένη συνείδησή τους. Μετέτρεψαν το Κοινοβούλιο σε ένα χρηματιστήριο αποστατών και εξαγοράζαν τους τυχάρπαστους με κάθε μέσο (αξίωμα Υπουργού, υποψηφιότητα βουλευτή, προσωπικά βολέματα κα με τόσα άλλα που δε λέγονται δημόσια). Αηδία, αποστροφή και απαξίωση δοκιμάζουν οι Έλληνες για τους πολιτικούς που μας κυβερνάνε. Ίσως τέτοιο παζάρι και τόσο ευτελισμό να μην έχει ξαναζήσει η Βουλή.
Όσοι γνωρίζουμε τη νεότερη πολιτική ιστορία πιστεύουμε ότι η αγοραπωλησία και η αποστασία του ’65 από το παλάτι ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Αλλά δυστυχώς τώρα επανήλθε η ίδια και μάλλον χειρότερη πρακτική, αφού οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί επιβάλλουν στους «πρόθυμους» τα συμφέροντά τους. «Μηδίζουν» και δεν κοκκινίζουν. Προδίδουν και νιώθουν περήφανοι. Τόση κατάντια του πολιτικού μας βίου μόνο σε χώρες τριτοκοσμικές ίσως να συμβαίνουν.
Και το δράμα για τον ελληνικό λαό βρίσκεται σε εξέλιξη, αφού την οικονομική κρίση και τη θεσμική παρακμή ακολουθεί τώρα και η παράδοση εθνικών και ιστορικών μας δικαιωμάτων. Χωρίς ίχνος ιστορικής συνείδησης υπογράφουν τη «Συμφωνία των Πρεσπών», αδιαφορώντας για τα επακόλουθα αυτής της παραχώρησης. Θα λογοδοτήσουν βέβαια στην ελληνική Ιστορία, αλλά αφού θα έχουν προκαλέσει πληγές αθεράπευτες στην εθνική μας υπόσταση. Ίσως τώρα θα έπρεπε ο λαός να πάρει στα χέρια του τις τύχες της χώρας.
Αλλά τι μπορεί να περιμένει σήμερα ο Έλληνας από τους «αριστερούς» κυβερνώντες, όταν δημόσιοι λειτουργοί σε υψηλότατες θέσεις θεσμικές δείχνουν ανάλογη συμπεριφορά; Ας αξιολογήσουμε τη στάση τέτοιων λειτουργών, όπως του προέδρου της Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου, του Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων και της Προέδρου του Αρείου Πάγου. Τι άραγε εκπέμπουν στον πολίτη οι κ. Παυλόπουλος, Ιερώνυμος, Θάνου και Αποστολάκης; Και οι τέσσερις συμπεριφέρονται όχι όπως το αξίωμά τους επιτάσσει, αλλά οπως εξυπηρετείται καλύτερα το κυβερνητικό συμφέρον.
Ουδείς από τους τέσσερις κορυφαίους λειτουργούς δεν αντιδρά στις κυβερνητικές αποφάσεις για την Μακεδονία, για τις θεσμικές εκτροπές, για την αποστασία βουλευτών, για την αρχή της δεδηλωμένης. Αντίθετα, επιδιώκουν οφίκια προσωπικά και χειροκροτούν ως αντάλλαγμα κάθε κυβερνητική πράξη, κι ας είναι σοβαρά επιζήμια και επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα.
Έτσι εξηγείται και η σιωπή ή μάλλον η αηδία που νιώθει η πλειοψηφία των πολιτών και παραμένει άφωνος παρατηρητής. Αλλά σε ένα τέτοιο κατάντημα της πατρίδας η κοινωνική έκρηξη και αναστάτωση αποτελεί μονόδρομο για να σταματήσει η παρακμή, η αβεβαιότητα και ο κατήφορος.
Ίσως να έχει δίκιο καθηγήτρια της Σύγχρονης Ιστορίας που έγραψε ότι η εποχή μας απαιτεί πολιτικούς και δημόσιους λειτουργούς με σύγχρονη κουλτούρα και με πολιτική και κοινωνική επάρκεια. Η εποχή μας χρειάζεται δημόσια πρόσωπα με πρωτοτυπία σκέψης και με το δώρημα της ηθικής και πατριωτικής ωριμότητας.
Επιτέλους, ας σταματήσουμε την εμπορία των πολιτικών, θεσμικών και εθνικών μας δικαιωμάτων. Οι ιδεοληψίες, ο λαϊκισμός και ο μηδισμός έχουν θέση μόνο σε μουσείο πολιτικής ιστορίας.