Οι Πρωθυπουργοί της μειοψηφίας…

on .

-Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, Φιλόλογος - Συγγραφέας

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, τα τελευταία χρόνια, μπαίνει το ερώτημα: Ποιον θεωρείτε κατάλληλο για Πρωθυπουργό της χώρας. Και η απάντηση που δίνεται -μονότονα- ιδιαίτερα κατά τα χρόνια της κρίσης, από την πλειοψηφία των πολιτών που συμμετέχουν σ’ αυτές, είναι: Κανένας! Μάλιστα, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, καθώς βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, με δεδομένα τα στοιχεία για το πολιτικό προσωπικό που θασυμμετάσχει στις επικείμενες εκλογές, ο «Κανένας» προσεγγίζει -καμιά φορά και ξεπερνάει- το 50% των προτιμήσεων, ο πρώτος επώνυμος πολιτικός, υποψήφιος για πρωθυπουργός, βρίσκεται γύρω στο 30%, ο δεύτερος γύρω στο 20%, και οι υπόλοιποι υποψήφιοι Πρωθυπουργοί έχουν προτιμήσεις που κυμαίνονται στα δάχτυλα των δύο ή του ενός χεριού.

Τώρα ίσως διερωτηθείτε: Τότε πώς συμβαίνει να εκλέγεται Πρωθυπουργός και να κυβερνάει τη χώρα χωρίς να έχει την απαιτούμενη πλειοψηφία του 50+1%, τη στιγμή κατά την οποία στη Βουλή, από την εποχή του Τρικούπη, ισχύει η αρχή της δεδηλωμένης; Η άρχουσα τάξη που κυβερνάει τον τόπο, όλα αυτά τα χρόνια, έχει μεριμνήσει γι’ αυτό. Δεν είναι ανάγκη να παρανομήσει: κάνει την παρανομία νόμο. Ψηφίζει τον καλπονοθευτικό νόμο της ενισχυμένης αναλογικής, κλέβει με τα γνωστά μπόνους των 50 βουλευτών που δίνει στο πρώτο κόμμα την ψήφο του Λαού και κυβερνάει, «νόμιμα» μεν, αλλά αντιδημοκρατικά και αντίθετα με κάθε αρχή ηθικής δεοντολογίας, μετατρέποντας τη μειοψηφία της λαϊκής ψήφου σε πλειοψηφία στη Βουλή.
Από εδώ, κατά τη γνώμη μου, ξεκινάνε όλα τα δεινά. Οι περισσότεροι Πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης ήταν Πρωθυπουργοί της μειοψηφίας, με συνέπεια να αναιρείται η επιταγή του άρθρου 1 του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία «θεμέλιο του Πολιτεύματος είναι η Λαϊκή Κυριαρχία», δηλαδή στην ουσία, να καταργείται η ίδια η Δημοκρατία. Ο Πρωθυπουργός της μειοψηφίας, από το 1985, που τροποποιήθηκε το Σύνταγμα, περιβλήθηκε με παράλογες εξουσίες, που του επιτρέπουν να μη δίνει λόγο σε κανέναν και έτσι στη θέση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας έχουμε μειοψηφική πρωθυπουργική μονοκρατορία, που συνοδεύεται κατά κανόνα από την αλαζονεία της εξουσίας, την οποία μέχρι σήμερα απολαμβάνουμε σε όλο το τραγικό της μεγαλείο.
Και λέω «τραγικό» λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο με τον οποίο αναδεικνύονται στη χώρα μας οι αρχηγοί των κομμάτων -που γίνονται και Πρωθυπουργοί- και το γεγονός ότι οι 50 από τους 300 βουλευτές που εκλέγονται με το κάλπικο μπόνους και συνθέτουν την Κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο τίποτε, παρά μόνο τον εαυτό τους και τον αρχηγό του κόμματός τους στον οποίο οφείλουν την κοινοβουλευτική τους οντότητα και τον οποίο, αναγκαστικά, υπηρετούν κατά τρόπο δουλικό στα πλαίσια της κομματικής πειθαρχίας, που καταργεί τη συνταγματική επιταγή σύμφωνα με την οποία «οι βουλευτές εκφέρουν ψήφο και γνώμη κατά συνείδηση».
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μερικοί από μας εκτιμήσαμε, από την πρώτη στιγμή, τη διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ ότι «θα καθιερώσει την απλή και ανόθευτη αναλογική για να ανταποκρίνεται στη γνήσια έκφραση της βούλησης του Λαού και να υπάρχει πραγματική Δημοκρατία». Χρησιμοποίησε όμως και εδώ το ραβδί της η γνωστή από τη μυθολογία μας, Κίρκη, αυτή που μεταμόρφωνε τους ανθρώπους, και δεν είναι άλλη από την εξουσία. Αυτή, λοιπόν, άλλαξε τα μυαλά του ΠΑΣΟΚ -δηλαδή του Ανδρέα- και μεταμόρφωσε το ΠΑΣΟΚ από Κίνημα Αλλαγής σε κόμμα εξουσίας, και έτσι «Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΝΩΡΙΣ».
Με το ίδιο εκλογικό σύστημα θα πορευτούμε και στις προσεχείς εκλογές. Στις επόμενες θα έχουμε, αν δεν αλλάξει, την απλή αναλογική. Προσωπικά πιστεύω, και δεν διστάζω να διατυπώσω την υποψία ότι και τώρα τίποτε δε θα άλλαζε, αν το κυβερνών κόμμα ερχόταν πρώτο στις δημοσκοπήσεις και ήλπιζε να ξαναέρθει στην εξουσία όπως συνέβη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Αν πραγματικά πίστευε στην απλή αναλογική, θα την είχε καθιερώσει με νόμο από τους πρώτους μήνες που πήρε, με τον κάλπικο νόμο του παλιού συστήματος, την εξουσία.
Ξέρω πως για την απλή αναλογική υπάρχουν οι σχετικές -και μάλιστα καλοπροαίρετες-αντιρρήσεις, με το πρόσχημα ότι ένα τέτοιο εκλογικό σύστημα απαιτεί πολίτες καλλιεργημένους και με τα σημερινά δεδομένα οδηγεί τη χώρα σε ακυβερνησία. Μα υπάρχει σήμερα σκεπτόμενος άνθρωπος που να πιστεύει ότι αυτές που είχαμε τα τελευταία χρόνια -και έχουμε και σήμερα- ήταν και είναι κυβερνήσεις για καλλιεργημένους πολίτες, απέβλεπαν -και αποβλέπουν- στο συμφέρον του ελληνικού λαού και όχι στο κομματικό συμφέρον και στη διαιώνιση του πελατειακού κράτους και στη διατήρηση της εξουσίας; Απλώς είχαμε εναλλαγή ανθρώπων, με την ίδια -εξωτερικά μεταλλαγμένη-νοοτροπία για την εξουσία -δηλαδή την κατάκτηση και τη διατήρησή της με όλα τα μέσα. Και εμείς πιστεύαμε πως κάθε εναλλαγή θα έφερνε τη δική μας απελευθέρωση, ενώ ο Γιάννης Ρίτσος μας είχε προειδοποιήσει πως κάθε τέτοια «απελευθέρωση, είναι μια νέα υποδούλωση».
Άποψη που επιβεβαιώνεται και από όλες τις δημοσκοπήσεις στις οποίες οι πολίτες απαντούν, ότι δεν θεωρούν Κανένα ως κατάλληλο για Πρωθυπουργό της χώρας. Γι’ αυτό, βέβαια, δε φταίνε οι πολίτες. Λύση για μια ουσιαστική διακυβέρνηση του τόπου θα υπάρξει τότε μόνο, όταν τη θέση του Κανένα στις προτιμήσεις των πολιτών θα την πάρει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, και όχι όταν το οποιοδήποτε πρόσωπο παίρνει τη θέση του Κανένα των πολιτών, με καλπονοθεία και γίνεται Πρωθυπουργός.
Έγραφα σε προηγούμενο άρθρο μου ότι υπάρχει κρίση του πολιτικού λόγου στη χώρα μας. Σήμερα απλώς προσθέτω ότι αυτή συνυπάρχει με την κρίση του Κοινοβουλευτικού μας Πολιτεύματος, δηλαδή με την κρίση της Δημοκρατίας. Και αυτό πρέπει να μας προβληματίζει και να μας ανησυχεί, αν πράγματι θέλουμε το καλό του τόπου.