Οι ξένοι και εμείς…

on .

-  Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, Φιλόλογος - Συγγραφέας

 

Πήρε τις τελευταίες μέρες φωτιά το διαδίκτυο, με το αδυσώπητο ερώτημα: Για ποιο λόγο έρχεται η Μέρκελ στην Ελλάδα; Πιστεύω, με βάση τα μέχρι τώρα ιστορικά και πολιτικά δεδομένα, ότι έρχεται για τρεις βασικά λόγους: 2 Πρώτα, για να υπενθυμίσει στη σημερινή πολιτική ηγεσία την ανειλημμένη υποχρέωσή της να προχωρήσει στην άμεση επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, για την οποία, από την πρώτη στιγμή, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και όταν οι Γερμανοί εκδηλώνουν ενδιαφέρον για κάτι, πίσω από αυτό κρύβεται τοδικό τους συμφέρον.

- Έπειτα, για να υπενθυμίσει στη σημερινή πολιτική ηγεσία και σ’ αυτές που θα προκύψουν από τις επόμενες εκλογές, τις οδυνηρές υποχρεώσεις που η χώρα μας έχει αναλάβει, με τα τρία μνημόνια, με τα οποία έχουμε υποθηκεύσει, για 100 χρόνια, το δημόσιο πλούτο της χώρας, προς εξόφληση του δυσβάσταχτου χρέους προς τους εταίρους μας, δηλαδή, κατά βάση, προς τους Γερμανούς.
- Τέλος, και το κυριότερο, τώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα της εξόδου από την Καγκελαρία και παραδίδει τη σκυτάλη της διακυβέρνησης της χώρας της στην εκλεκτή της, για να υποδηλώσει προς όλους τους Ευρωπαίους την ηγεμονική διάθεση της Γερμανίας στα πλαίσια της Ενωμένης-Γερμανικής -Ευρώπης. Ιδιαίτερα έρχεται γι’ αυτό το τελευταίο.
Αυτός ο Γερμανικός ηγεμονισμός εκδηλώθηκε, αρκετά μεθοδευμένα και αποτελεσματικά στα χρόνια του Φρειδερίκου του Μεγάλου, με την ίδρυση της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, περνάει στα χρόνια του Βίσμαρκ με την ίδρυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και του Γ’ Ράιχ του Χίτλερ, και καταλήγει στα χρόνια της Μέρκελ που εκμεταλλεύτηκε την έλλειψη αξιόλογης πολιτικής ηγεσίας στην Ευρώπη-δεν ξέρω αν θυμάστε τον Σαρκοζί και τον Ολάντ στη Γαλλία, τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον Βαν Ρόμπαϊ, και τη βαρόνη Άστον, που ήταν, υποτίθεται, υπεύθυνη για την εξωτερική πολιτική της Ευρώπης -και έτσι μετέτρεψε την κρίση του χρέους σε ευκαιρία για τη δημιουργία μιας Γερμανικής Ευρώπης.
Επισκέφθηκα το 1962 στη Γερμανία συγγενικά μου πρόσωπα που δούλευαν εκεί ως οικονομικοί μετανάστες για την ανόρθωση της ερειπωμένης από τον πόλεμο Γερμανίας. Ο νομικός σύμβουλος της εταιρίας κατασκευών, στον οποίο με παρουσίασαν και με συνέστησαν ως εκπαιδευτικό, μου είπε χωρίς περιστροφές: Τι κάνατε εσείς οι Έλληνες; Αντισταθήκατε στο Χίτλερ για να καταλήξετε εργάτες στη Γερμανία. Και πρόσθεσε: Να το θυμάσαι, αυτό που η Γερμανία δεν πέτυχε με τον πόλεμο, θα το πετύχει μια μέρα, αφού ενωθεί, με την οικονομία. Αυτό ακριβώς έκανε η Μέρκελ: Μετέτρεψε την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας -του έτους 1990- σε Γερμανική Ευρώπη, το 2010.
Πέρασαν τότε από το νου μου, σαν κινηματογραφική ταινία, γνωστά γεγονότα αποθησαυρισμένα από τα φοιτητικά μου χρόνια: Θυμήθηκα από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη «τον Αρμασπέρη -το Βαυαρό αντιβασιλέα- οπούρθε ψωργιασμένος Κόντης κι έφυγε μ’ ένα μιλλιούνι τάλαρα κι αγόρασε στην πατρίδα του -τη Βαυαρία- έναν τόπο και τον έβγαλε «Ελλάς» και μουντζώνει εμάς τους ανόητους Έλληνες αυτός και οι άλλοι οι Μπαυαρέζοι και οι φίλοι τους οι ειδικοί μας. Που ’ναι τόσα μιλλιούνια δάνεια, που ’ναι οι πρόσοδοι, πού είναι οι καλύτερες γες, που ’ναι οι μύλοι, που ’ναι τ’ αργαστήρια των Τούρκων και τα σπίτια, πού είναι τα περιβόλια και οι σταφιδότοποι; Ο Αρμασπέρης με τους άλλους Μπαυαρέζους έδιναν των δικών μας των χαραμοταϊσμένων αυτά όλα και τους στράβωσαν, κι αυτοί πήραν τα χρήματα και τα παίρνουν ολοένα».
Και από την εποχή του Μακρυγιάννη μέχρι σήμερα; Συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν, σύμφωνα με όσα ζήσαμε, ζούμε και θα ζούμε, για πολλά χρόνια ακόμα, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, πολύ χειρότερα από αυτά που διεκτραγωδεί ο Μακρυγιάννης. Και για όλα αυτά ποιος φταίει; Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Η προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος μέσα σε μια τόσο βαθιά κρίση, μέσα σ’ ένα κλίμα απαισιοδοξίας, ταραχής και σύγχυσης, με ένα πολιτικό προσωπικό στη σκέψη του οποίου κυριαρχεί, με κύριο γνώμονα την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας, η προώθηση της εικόνας τους, η οποία, συχνά, πόρρω απέχει της πραγματικότητας, απαιτεί σε μεγάλο βαθμό μια καθολική αφύπνιση, καθώς δεν έχουμε άλλο σκαλί να κατρακυλήσουμε πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα, για το οποίο κακό φέρουμε, πολίτες και πολιτικοί, ακέραια την ευθύνη.
Με μια πολιτική ηγεσία που βρίσκεται, κατά τον ποιητή, «σε βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα, μέσα σε μια πολιτεία κοιμισμένη», τι μας φταίνε η Μέρκελ και οι ξένοι;