Μια Κυριακή στη Δερβιτσάνη με τις φίλες του Οδηγισμού...

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνουμε μια εξόρμηση σε κάποιο χωριό της Ηπείρου με φίλες του Οδηγισμού, να τελέσουμε την αρτοκλασία μας, να ζήσουμε με τους κατοίκους του χωριού έστω και για μια μέρα και να απολαύσουμε τη φύση που αυτή την εποχή είναι φανταστική!
Φέτος, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη Δερβιτσάνη Β. Ηπείρου. Παρακινούμενες από φίλες του χωριού που εργάζονται στα Γιάννενα και προπάντων από ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρωϊνός Λόγος», στις 11/9/2018 με τίτλο «Ανεκτίμητης αξίας αγιογραφίες σε μοναστήρι της Δερβιτσάνης. 500 χρόνια μετά συντηρήθηκαν από ειδικό συνεργείο...». Πήραμε πληροφορίες από την Μητρόπολη Αργυροκάστρου, τον Δημογέροντα της Δερβιτσάνης κ. Φίλιππο Μπόμπολη, τον ιερέα του χωριού και από τις φίλες μας, οι οποίες πληροφορίες δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικές! Το μοναστήρι είναι σε ένα βουνό, ο δρόμος είναι μόνο για τρακτέρ και αγροτικά αυτοκίνητα.
Αυτά όλα όμως δεν μας αποθάρρυναν και αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη Δερβιτσάνη και να εκκλησιαστούμε στην ωραία εκκλησία, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Έτσι, δύο λεωφορεία με οδηγούς και φίλες του Οδηγισμού, φτάνουμε Κυριακή πρωϊ στο χωριό και στην εκκλησία με τις ωραίες αγιογραφίες και το επιβλητικό τέμπλο, που ήταν για τους Δερβιτσιώτες ότι ήταν για όλο τον Ελληνισμό «το κρυφό σχολειό» την εποχή της σκλαβιάς, αφού εδώ προτού κτιστεί το σχολείο, τα παιδιά της Δερβιτσάνης μάθαιναν από τους παπάδες και τους δασκάλους τα πρώτα ελληνικά γράμματα. Εδώ μέσα, όταν παρουσιάζονταν μεγάλα εθνικά ζητήματα οι Δερβιτσιώτες σαν άκουγαν την καμπάνα, μαζεύονταν και με το πρόσχημα της εκπλήρωσης των θρησκευτικών τους καθηκόντων, έπαιρναν τις αποφάσεις τους, τις οποίες αμέσως με αγγελιοφόρο γνωστοποιούσαν σε άλλα χωριά της Δρόπολης, για να κρατήσουν κι’ αυτά την ίδια στάση. Σήμερα, είναι ελεύθεροι να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι κάτοικοι που είναι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι και το χωριό είναι το κεφαλοχώρι της Δρόπολης και της Β. Ηπείρου με 600 σπίτια και 900 περίπου μόνιμους κατοίκους και μια διασπορά με 3.500 Δερβιτσιώτες σε όλο τον κόσμο.
Το ξεκίνημα ξανά της ελεύθερης πίστης στον Τριαδικό Θεό έγινε στις 12 Δεκεμβρίου του 1990 ανήμερα της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνα και στις 25 Δεκεμβρίου 1990 τρεις ηλικιωμένοι εναπομείναντες Δροπολίτες ιερείς, οι Πατήρ Κων/νος Μπατζιάκος από το Ζερβάτες, Πατήρ Μιχαήλ Ντάκος από Δερβιτσάνη και Πατήρ Γεώργιος Ζάρος από το Βουλιαράτες με τα Άγια άμφιά τους, τα οποία είχαν φυλαγμένα στο σεντούκι τους και τους Δεροπολίτες μικρούς και μεγάλους, μπήκαν νικητές στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία και έλαβαν Θεία Κοινωνία μετά από 23-24 ολόκληρα χρόνια διωγμού!
Σήμερα, και εμείς μαζί με τους χωριανούς ακούσαμε το Άγιο Ευαγγέλιο από τον Πατέρα κ. Αιμιλιανό, πήραμε το αντίδωρο, προσφέραμε σε όλο το εκκλησίασμα τους άρτους από την αρτοκλασία καθώς και λουκούμια. Ήταν γεμάτη η εκκλησία, που έλαμπε από καθαριότητα και οι ευγενικές κυρίες του χωριού μας καλούσαν να επισκεφθούμε τα σπίτια τους και το όμορφο μαγαζάκι στο οποίο με πολύ μεράκι φτιάχνουν ντόπια προϊόντα, γλυκά, τραχανάδες, κλπ. Καφέ σε ωραίο περιβάλλον και φαγητό σε Ξενοδοχείο-Εστιατόριο με ζωντανή μουσική και χορό όχι για μας, αλλά για αρραβώνες δύο νεαρών υπάρξεων από γειτονικό χωριό! Εμάς μας κέρασαν οι κυρίες του χωριού γλυκά που τα είχανε φτιάξει μόνες τους. Και αφού τους ευχαριστήσαμε, τους χαιρετήσαμε και φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Όμως, στο πρόγραμμά μας ήταν και μια επίσκεψη στο Αργυρόκαστρο, επιθυμία των φίλων μας καιρού επιτρέποντος. Πράγματι, όλη την μέρα είχαμε θαυμάσιο καιρό και έτσι χαρήκαμε περισσότερο τις ομορφιές των χωριών και της φύσης.
Το Αργυρόκαστρο με το επιβλητικό του Κάστρο να είναι πεντακάθαρο, τακτοποιημένο και πουθενά χαρτιά, τσιγάρα, κουτιά! Οι δρόμοι με τα μικρά μαγαζάκια τους, τα καφέ και τα «γκαλντερίμια» τους, καλογυαλισμένα από τον πολύχρονο περπάτημα είναι παγίδα για τα πέδιλά μας… Σ’ ένα ωραίο ξέφωτο σε στυλ μεγάλης βεράντας θαυμάζει κανείς τον παλαιό Αργυρόκαστρο με τα σπίτια-αντίκες. Χωρισμένοι σε παρέες περιδιαβαίνουμε τα σοκάκια θαυμάζοντας πότε ένα καινούργιο Ξενοδοχείο, πότε ένα παλαιό σπίτι βγαλμένο λες από το Ζαγόρι ή την Καστοριά. Και πάνω στο «αγνάντι» απολαμβάνουμε τη θέα πίνοντας ένα δροσερό νερό -«Ζαγόρι» παρακαλώ – ή ένα καπουτσίνο που δεν άρεσε στη Φωφώ και τον Αριστείδη… Ο ήλιος έφυγε αφήνοντας τις ανταύγειες να ζωγραφίζουν το Αργυρόκαστρο που μας αποχαιρετά μαζί με τον εξαίρετο ξάδελφο της Μάχης σαν μας συνοδεύει μέχρι τα αυτοκίνητα με ένα χαμόγελο λίγο χαρούμενο, λίγο μελαγχολικό… Τριάντα χρόνια είχαν να ειδωθούν …
Και έτσι, τελείωσε μια έναρξη χρονιάς στα μέρη της Β. Ηπείρου διαβάζοντας το τελευταίο τετράστιχο ποιήματος που γράφτηκε στις 8-12-1940, ημέρα απελευθέρωσης του Αργυρόκαστρου… από τον Σπ. Μέτση:
…Ντύσου τώρα Δερβιτσάνη
μ’ ασπρογάλανη θωριά,
φόρα δάφνινο στεφάνι,
χαίρε την ελευθεριά.
ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΣΤΥΛΟΥ